به گزارش کردپرس؛ با شروع کرونا در ایران بسیاری از مردم به اجبار و برای حفظ سلامتی خود، خانواده و جامعه در خانه ها ماندند، اقتصاد در حالت سکون قرار گرفت و معیشت مردم سخت تر از روزهای قبل شد. تجهیزات بهداشتی همچون ماسک، دستکش و مواد ضد عفونی کننده یا نایاب شدند و یا با ارقامی نجومی به فروش می رسیدند. شهرستان دهگلان نیز مستثنی از این حالت نبود در این وضعیت به هم ریخته، برخی افراد نمونه هایی از کشورهای اروپایی را در فضای مجازی منتشر می کردند که آنها چگونه به هم یاری می رسانند و ما چگونه به جان هم افتاده ایم اما آنها این سوی ماجرا را نمی دیدند که کمپین های مردمی به صورت خودجوش تشکیل شده و اقدام به تهیه ماسک و یا وسایل بهداشتی برای مردم می کنند.

به دنبال سوژه گزارشی بودم تا کمی امید را به میان مردم آوَرَد. چندین کمپین مردمی و موسسه خیریه وارد میدان شده و اقدام به تهیه لوازم و مایحتاج بهداشتی و معیشتی مردم می کردند اما در این هیاهو، آنچه که توجه مرا جلب کرد کسی بود که بی صدا و به تنهایی در حال فعالیت و مددرسانی به مردم بعضا کم بضاعت بود. او را می شناختم و شرح کمک هایش را از چندین نفر پرس و جو کردم تا به یقین رسیدم.

با تاکید بر سر اینکه نامی از وی برده نمی شود با انجام گفت و گویی کوتاه موافقت کرد. می گوید که حدود یک ماهی می شود که توزیع بسته های بهداشتی شامل ماسک، دستکش و مواد ضد عفونی کننده و در مقیاس کمتر، بسته های معیشتی را آغاز کرده است.

او معتقد است کار گروهی و تیمی هر چند بسیار خوب است اما اگر از روی اصول انجام نشود به جای آنکه به کار سرعت بدهد مانع ایجاد می کند و برخی نیز به دنبال مانور بر روی مردم و ایجاد پایگاه اجتماعی در میان مردم هستند بنابراین ترجیح وی انجام کار به صورت انفرادی است.

وی می گوید در ابتدا کار را از یک نقطه و به صورت محدود شروع کردم و قصدی برای تداوم آن نداشتم اما با دیدن وضعیت خانواده های بی بضاعت نتوانستم کار را متوقف کنم و تا امروز آن را ادامه دادم، هر چند به صورت متمرکز نبود و هر بار بخشی از بسته ها را تهیه و در نقطه های مختلف، عمدتا در روستاها در اختیار دهیار قرار می دادم تا در میان مردم توزیع کنند.

وی می گوید با فروکش کردن تب کرونا، به جای بسته های بهداشتی در حال توزیع بسته ها معیشتی هستم و در حال حاضر نیز حدود 15 بسته معیشتی و 180 بسته بهداشتی موجودی دارم و پس از آن دیگر کار توزیع را متوقف خواهم کرد چرا که به واقع دیگر توان ادامه دادن را به تنهایی ندارم چرا که حجم کار گسترده است.

هر چند این گفت و گو کوتاه و بدون ذکر نام و نشان و عکسی از این خیُر است اما درون مایه این گزارش یادآوری این نکته می باشد که در روزهای سخت کرونایی، برای دیدن خوبی ها نیازی نیست لنز دوربین را بر نقاط دوردست و کشورهای دیگر تنظیم کنیم بلکه جامعه ما محشون از آدمهایی است که یاری رساندن به افراد بی بضاعت را بر سلامت و راحتی خود ارجحیت می دهند.

نکته دیگری که لازم است آن را مد نظر قرار دهیم این است که شاهدیم در زمان بحران، مردم به یاری هم نوعان خود شتافته و هر کدام در حد وسع خود تلاش می کنند اما چه خوب می شود اگر تمام کمپین ها، موسسات خیریه و خیرین به جای موازی کاری، کمک های خود را متمرکز می کردند تا هم بتوان بخش بیشتری را تحت پوشش قرار داد و هم اینکه توزیع عادلانه تری را داشت.

گزارش از ظریفه احمدی