به گزارش خبرگزاری کردپرس، صدرا یوسفی زاده در این یادداشت که برای کردپرس نگاشت، می‌نویسد:

بالکن به عنوان فضای واسط بین درون و بیرون ساختمان نقش بسیار مهمی در طراحی معماری دارد که متاسفانه در سالیان اخیر به واسطه نیاز بیشتر به فضاهای محصور و حداکثر استفاده از فضای بسته داخلی، به فراموشی سپرده شده است.

گویی معماران فضای اضافه پس از چیدمان فضاهای کاملا محصور را به بالکن اختصاص می دهند و طراحی خاصی برای آن در نظر گرفته نمی شود. در حالیکه این فضا نقش بسیار مهمی در منظر شهری از نگاه رهگذران بر عهده دارد و فضایی واسط و کاملا عملکردی بین درون و خارج ساختمان می باشد.

در معماری قدیم ایلام و مناطق زاگرس نیز، ایوان با عملکردی بسیار کامل تر نقش بالکن های امروزی را عهده دار بود و از فضاهای اصلی با کاربردهای گوناگون به شمار می رفت.

عدم طراحی عملکردی این فضا، آنرا به فضایی بدون استفاده از نظر ساکنین تبدیل کرده و از آن به عنوان انباری، جایی برای پنهان کردن وسایل غیرضروری خانه و نصب تاسیسات برودتی و حرارتی از قبیل کولر و پکیج بهره می برند. کافیست در محیط های شهری ایلام گشتی بزنیم و نابسامانی عجیب و غریب وضعیت بالکن های مجتمع های مسکونی را با دقت بیشتری نظاره کنیم.

لذا شایسته است که معماران و طراحان شهری نسبت به این مسئله و طراحی کاربردی فضای بالکن اهتمام ویژه نمایند و از طرفی ساکنین، این فضا را از لوازم و اثاثیه اضافی خالی نموده و با نصب گلدان و زیباسازی فضا و در صورت امکان چیدمان میز و صندلی به سیمای شهری حیاتی دوباره ببخشند و خود نیز از فضای زیبای آن و ارتباط با محیط بیرون بهره مند شوند. چرا که تغییرات کوچک در سیمای شهری، باعث دگرگونی های بزرگ در شهر و امنیت روانی شهروندان می شود و محیط شهری را به سمت مطلوبیت بیشتر، رهنمون می سازد.