به گزارش کردپرس، مداخله مشفقانه باربار لیف به دنبال ماه‌ها تنش داخلی میان کردهای عراق صورت می‌گیرد زیرا تلاش مسرور برای دستیابی به قدرت بیشتر، روابط داخلی در خانواده بارزانی و هم ارتباط این حزب با طالبانی‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد. پیام باربارا لیف ساده بود: یا با هم کار کنید یا حمایت آمریکا را از دست خواهید داد.

خطاب باربارا لیف کاملا درست نیست. اولتیماتوم ضروری است اما بطن خواسته او نشانه ادامه اشتباهات چند دهه گذشته آمریکا در این مسئله است.

مشکل کردها این نیست که عملکرد بارزانی‌ها و طالبانی‌ها مانند رقابت دو خانواده فئودال آمریکایی در سریال هتفیلدز و مک کوی است بلکه مشکل این است که همکاری آنها با یکدیگر بر سر امیال شان به قیمت عقب گرد دموکراسی تمام می‌شود.

باید توهم را کنار گذاشت؛ اقلیم کردستان عراق از نظر دموکراسی از سایر مناطق عراق عقب افتاده تر است. درست است که در سال 1992 برگزاری انتخابات نسبتاً آزاد و عادلانه باعث شد قدرت، تقریباً به طور مساوی بین حزب دموکرات کردستان و اتحادیه میهنی کردستان تقسیم شود اما آنها به جای اینکه حکومت و مخالفان را با هم در آغوش بگیرند، متعاقباً به دنبال تقسیم غنائم بودند: هر مقام دولتی از حزب دمکرات کردستان نائب رئیسی از حزب اتحادیه میهنی و بالعکس داشت. این رویه تا زمانی که حزب دمکرات کردستان شروع به بهره برداری یکجانبه از درآمدهای مالیاتی از گذرگاه مرزی ابراهیم خلیل کرد به خوبی جواب داد. جنگ داخلی 1994-1997 جنگی بر سر درآمد بود که با یک تقسیم منافع محکم تر به پایان رسید: حزب دمکرات کردستان (با کمک صدام حسین) اتحادیه میهنی کردستان را از اربیل بیرون کرد و کنترل خود بر استان های دهوک و اربیل را تثبیت کرد. اتحادیه میهنی کردستان نیز یک اداره موازی در استان سلیمانیه ایجاد کرد. هسته اصلی بحران اخیر تلاش مسرور برای تجدید نظر در وضعیت موجود و تسلط بر حوزه تحت نفوذ طالبانی ها بوده است.

باربارا لیف نباید دو گروه کرد را به همکاری با هم مجبور کند. مشکل آنها همکاری نیست. اینجا مشکل فقدان هنجارهای دموکراتیک است.

مجبور کردن احزاب به همزیستی زیر یک چادر بزرگ اشتباهی است که وزارت امور خارجه همواره مرتکب آن می شود. باربارا لیف برای رئیس جمهور جو بایدن کار می کند. آیا او به دونالد ترامپ توصیه می کند یک اتاقک در دفتر بیضی شکل بایدن بگیرد تا از عصبانیت ۲۰۲۰ و توهمات توطئه آمیز پیروان ترامپ بکاهد؟ آیا دموکراسی واقعی در سال 2012، هیلاری کلینتون و دیک چنی را همکاری در کنار هم وادار کرد؟ دموکراسی ها به اپوزیسیون های فعال نیاز دارند، نه ائتلاف های گسترده.

فساد و سوء استفاده از قدرت بارزانی ها را در کردستان عراق منفور کرده است. محبوبیت خانواده طالبانی نیز کاهش یافته است، اگرچه ساکنان این منطقه می گویند که اتحادیه میهنی کردستان بیشتر به شهروندان گوش می دهد و مخالفان را راحت تر تحمل می کند. ظهور جنبش تغییر به عنوان یک حزب آلترناتیو در اقلیم کردستان که امیدی برای بهبود وضعیت بود افول کرده است. دموکراسی در کردستان عراق دچار بافت مردگی شده است.

چاره کار این است که هم حزب دمکرات کردستان و هم اتحادیه میهنی کردستان را درباره هنجارهای دموکراتیک پاسخگو کنید. مسرور حتی در میان رده های سنتی حزب دموکرات کردستان محبوبیت ندارد. او فضای سیاسی را محدود کرده است. اگر انتخابات آزاد و عادلانه برگزار می شد، حزب دمکرات کردستان ممکن بود در دهوک محافظه کار خوب عمل کند اما در اربیل، کرکوک و سنجار که ساکنان آن به ستوه آمده اند، شکست می خورد. این بدان معنا نیست که چنین اتفاقی به مثابه آغوش باز کردن برای حزب اتحادیه میهنی خواهد بود. نسل جوان‌تر نیز هیچ سودی از وفاداری حزبی در سلیمانی نمی‌بیند، اگرچه فرهنگ منطقه ممکن است زمینه مبارزات قوی‌تری را فراهم کند. پاسخگویی دموکراتیک به حزب کمک می کند سره از ناسره جدا شود.

باربارا لیف نباید صرفاً دو حزب را به همکاری با هم وادار کند بلکه باید حمایت ایالات متحده را به ایجاد اصلاحات واقعی در اقلیم کردستان گره بزند: یعنی افزایش میزان جمعیت رای دهنده در اربیل-دهوک به میزان نیم میلیون و کاهش صدها هزار نفری آن در سلیمانی را متوقف کند و نظارت اجباری در هر سطح از انتخابات، از ثبت نام رای دهندگان تا دسترسی به رسانه ها و شمارش آرا در روز انتخابات را فراهم کند.

ایالات متحده تا زمانی که مسرور بارزانی روزنامه نگاران را از زندان آزاد نکند، نباید هیچ کمکی ارائه کند. مهمتر از همه، ایالات متحده باید پرداخت حقوق پیشمرگه ها را متوقف کند. نه تنها وزارت امور پیشمرگه‌ دولت اقلیم کردستان بیشتر حقوق‌های پرداخت شده از سوی آمریکا را قبل از اینکه به پیشمرگها تحویل دهد، کنار می گذارد بلکه بارزانی‌ها و طالبانی‌ها از پیشمرگه نه به عنوان مدافعان منطقه بلکه بیشتر به عنوان شبه‌نظامی حزبی استفاده می‌کنند

ایالات متحده فردای پس از برگزاری انتخابات در اقلیم کردستان، باید به جای اینکه آنها را به همکاری با هم وادار کند، به طور جداگانه با دولت و مخالفان تعامل داشته باشد.

تا زمانی که دموکراسی وجود نداشته باشد، کردستان عراق نه ثبات خواهد داشت و نه ظرفیت های آن محقق می شود. باربارا لیف باید بهتر بداند: تکرار یک کار اشتباه بد است اما دهها بار اشتباه انجام دادن آن غیر قابل توجیه است.

منبع: انستیتو امریکن اینترپرایز