به گزارش خبرگزاری کردپرس، این کلیمه ها دارای مصرعهای ده هجایی هستند که هنگام انجام فال شخص گوینده پنج هجای اول هر بیت را بر زبان می آورد. 

در ادامه به شرح یک کلیمه از این گنج معنوی زبان لکی می پردازیم:

ئەر بزانستام کوم ڕوژ مەمردم / داخ دڵەکەم صافێ مەکردم

معنی: اگر روز مرگ خود را می دانستم، تلاش

 می کردم بە همه آرزوهایم جامه عمل بپوشانم.

در نگاه اول فالی خوب و روشن است که صاحب فال برای کارهای ناکرده افسوس خواهد خورد. و این فال ضمن اینکه بد نیست، خوب هم هست و در فرهنگ عامه آن را ضد طیره می دانند.

چنانچه نگاهی عمیق تر به این بیت انداخته شود زوایای زیبایی از ذهن و دانایی سراینده مشخص خواهد شد. نوعی نگرش در مورد موضوع رانده شدن آدم و حوا از بهشت در آن وجود دارد که طبق آن نه تنها حوا مقصر نیست بلکه مقصر اصلی شیطان است و آدم و حوا به طور مساوی تحت تاثیر وسوسه های او قرار گرفتند و بعبارتی فریب خوردند. 

این وسوسه چیزی جز دستیابی به جاودانگی نبود. شیطان در گوششان خواند اگر از میوه ممنوعه بخورید جاودانه خواهید شد.

همانطور که می بینیم این موضوع برای گوینده کلیمه‌ی مورد بحث ما، بوم خوش رنگ و لعابی گردیده تا راز درونی خود ر ا بر روی آن ترسیم کند.

شاعر می گوید در یک تغافل از گذشت زمان محصورم و مرگ را از یاد برده ام و همان آرزوی جاودانگی از ازل در وجودم نهفته است و زمان مرگم را از خاطر سترده ام. اگر به خود آیم و عمر فانی را متصور شوم آنگاه گونه ای دیگر زندگی خواهم کرد. چشمها را خواهم شست و دگرگونه خواهم دید و از آن لذت خواهم برد.

منظور از «داخ دل» همان آرزوهایی است که زنده به آنیم و آرام نمی گیریم. این داغ هر آرزو و خواسته ای را در بر می گیرد.