به گزارش خبرگزاری کردپرس، از گلدان‌هایی که شاید زینت بخش دیواره خانه باغ ها شدند، جاده ای که بی دلیل بلای جان بلوطها شد، کبکهائی که دیگر به ندرت می خوانند و دستان طماعی که یقه اش را ول نمی کنند.

هفته ای نیست که یک روزش را به عشق دل انگیزی قلارنگ و سیوان و گردکانه از مسیر دره ارغوان با خاطرات ۴ دهه زندگی از کودکی تاکنون را طی مسافت نکنیم و اغلب به اتفاق بزرگ‌ترهای جمع، دوستان و خانواده با خاطراتمان و قصه ها و خاطرات تلخ و شیرین مردمانش از طبیعت بی مثالش و... 

این منطقه در سال‌های نه چندان دور از بکرترین ذخیره گاه‌های جنگلی و حیات وحش استان بود و دل هر بیننده و مسافری را با دلربائی‌هایش شیفته خود می کرد. از آوازه آب سرد سیوان و قلارنگ و اعتقاد به شفابخشی آن تا گونه های نایاب جانوری و صدای دل انگیز مرغان وحشی. 

چند سالی است این دیار آماج بلای بی مهری‌های متولیان و دست اندازی فرصت طلبان شده است. 

از ابتدای دره زیبای ارغوان که بنا بود عملیات گل کاری انجام شود امروز فقط نایلون ها و نخاله هایی از جنس نامأنوس با طبیعت باقیست! شاید زینت بخش دیواره خانه باغهائی شده است!

چند صد متر بالاتر چهره نازیبایی از تخلیه زباله و نخاله ساختمانی هر از چندگاهی خودنمائی می‌کند که زحمت عزیزان شهرداری را بیشتر اما بازمانده هایش کماکان نازیباست.  

و درد بی تدبیری از این نقطه آغاز می شود آنجا که جاده زیبا و ساده و متناسب با زیست بوم و شرایط منطقه به یکباره با تصمیمی خلق الساعه به جاده ای با ابعاد ترانزیتی و بدون توجیه منطقی و اقتصادی بنیان گذاشته شد و به یکباره با تخریب دهها درخت و تغییر چهره منطقه در میانه راه رها شد. و امروز دیگر هیچ‌کس جوابگوی هزاران اصله درختی که در فصول بهار و تابستان در زیر خاک خودروها دچار مرگ تدریجی می شوند نیست. 

از دیگر دردهای این مسیر تخریبی، مجوز احداث بوم گردی در بکرترین منطقه حفاظت شده جنگلی است که هر چند بر اساس شنیده ها مقام قضائی دستور پلمب و جمع آوری بنا و اثاثیه را داده اما دو سال است کماکان و به امید فرج و گشایش کماکان مترصد فرصت است... 

دردهای نگین سبز ایلام به اینجا ختم نمی شود، از دست اندازی‌های متعدد به عرصه های طبیعی و جنگلی با ایجاد باغات بدون مجوز، تخریب عرصه ها، تخریب آبشخورهای حیات وحش و هدایت آب چشمه ها به آب انبارهای باغات احداثی و یکه تازی شکارچیان بی مروت که در هر لحظه صدا دلخراش شلیک از گوشه ای از این مظلوم دلربا به گوش می رسد.

حال ارغوان و گچان و قلارنگ‌ خوب نیست!