سال ها بعد، میرزاده نوجوان، در اردوهای دانش‌آموزیِ رامسر رتبه اول رشته نوازندگی ویولن را کسب می‌کند، این در حالی است که مقام دوم را محمد یاحقی، فرزند استاد برتر ویلون حسین یاحقی کسب کرده بود.
میرزاده در سال ۱۳۴۶ با کسب رتبه سوم آزمون در دانشگاه هنرهای زیبا پذیرفته می‌شود و یک سال بعد هم با تأیید بزرگان موسیقی از آزمون رادیو سربلند بیرون می‌آید و همکاری خود را با رادیو در تهران آغاز می کند.
او نابغه ای در آهنگسازی بود، که ویلن، کمانچه و سه‌تار را استادانه می نواخت و با سه تار و سنتور آشنایی کامل داشت.
سید علیرضا میرعلی‌نقی پژوهشگر موسیقی درباره استاد میرزاده می گوید: «او می توانست از یک ملودی قدیمی کُردی شروع کند، آن را به نغمه‌ ای در ردیف پیوند بزند، از همان راه طرح ملودی مشهوری از یک اثر کلاسیک را بنوازد، از همان، به یک ترانه معروف مردمی راه بازکند و ناگهان با یک آکورد چهارصدایی و افه‌های کولی‌وار روی ویلون یا کمانچه‌اش، بخش‌هایی از یک بداهه‌نوازی معروف موسیقی «جاز»، تکه‌هایی از یک راگای هندی و هرچه دلش می‌خواست، اجرا کند. او این شعبده‌بازی عجیب در جهان صداها را طوری انجام می‌داد که واقعاً از هیچ‌کس دیگری جز او ساخته نبود».
انگشتان طلایی استاد میرزاده و تنوع آثارش را می توان در جای جای موسیقی کردی و فارسی حس کرد. در موسیقی ایران شاید کمتر هنرمندی در این گستره و تنوعِ گونه‌های موسیقاییِ فعالیت‌ کرده باشد.
ردِ آهنگسازی استاد «میرزاده» در آثار اساتید و هنرمندانی چون حسن زیرک، طاهر توفیق، علی مردان، عزیز شاهرخ، مظهر خالقی، شهرام ناظری، رضا سقایی، علیرضا افتخاری، محمدرضا شجریان و بی شمار هنرمندان دیگر و حتی در موسیقی بیش از ٤٠ فیلم ایرانی می توان پیدا کرد. 
٢٦ تیر ماه، هجدهمین سالروز درگذشت نابغه نامدار کُرد، استاد «مجتبی میرزاده»، بداهه‌نوازی استثنایی، با ذهنیتی آزاد و بی‌مرز است که تکرار نمی شود.