خانم شریفیان می گوید، هدفش از اینکه برای رده سنی کودک و نوجوان کتاب با لهجه گروسی می نویسد زنده نگاهداشتن این لهجه زیبای زبان کُردی است. او هم البته مانند سایر نویسندگان از مشکلات مالی اش هم گله دارد و می خواهد که ارگان های مربوطه برای چاپ کتاب های دیگرش کمکش کنند.
حاصل بخشی از گفت وگوی کردپرس با این بانوی نویسنده را در ادامه می خوانید:
کرد پرس: شما به عنوان یکی از فعالان عرصه ادبیات کودک با زبان کردی گروسی چند سالی است که فعالیت خود را آغاز کرده اید؛ لطفا در ابتدا خودتان رو معرفی کنید؟
شریفیان: فرشته شریفیان هستم اهل شهرستان بیجار؛ پس از ۲۵ سال خدمت در بخش توانبخشی بهزیستی و بازنشسته شدن با توجه به علاقه ای که به کتاب خوانی و شعر سرودن داشتم، تصمیم گرفتم که به حوزه ادبیات کودک ورود کنم.
اولین کتابم با عنوان «خواب شیرین» را به زبان فارسی نوشتم و پس از انتشار این کتاب تصمیم گرفتم کتاب های بعدیم را با لهجه کُردی گروسی بنویسم و از این رو کتاب «نهار خواردن دورسا» را نوشته و منتشر کردم.
۲ کتاب «مداد رنگی های جادویی» و «۲ دروازه جادویی» را نیز جدیدا نوشته ام و در مرحله طراحی و مجوز انتشار هستند و به زبان کردی گروسی نوشته شده اند.
کرد پرس: گستره توزبع این کتاب ها در چه حدی است؟
شریفیان: کتاب های منتشر شده تا امروز در سطح کتابخانه های شهرستان بیجار برای فروش عرضه شده و پس از آن با حمایت حوزه هنری گستره توزیع آن کمی گسترده تر شد.
برای ویراستاری کتاب هایم از ۲ ویراستار برجسته آقای قاسمی فر که دکترای ادبیات دارند و آقای سریش آبادی از منتقدان کتاب کودک کمک گرفته و خوشبختانه توانسته ام تا امروز موفق عمل کنم.
کرد پرس: چرا کُردی گروسی را برای نوشتن کتاب های کودک انتخاب کردید؟
شریفیان: هدفم از این کار اشاعه دوباره زبان گروسی است چرا که در دهه های گذشته در تنگنای شدیدی بین زبان کردی و فارسی قرار گرفته و تا حدودی در خانواده ها رو به فراموشی می رود.
هر چند که در گذشته رمان و داستان های کوتاهی با لهجه گروسی نوشته شده است، اما در چند سال اخیر فعالیت در این حوزه بسیار کم بوده و از این رو به حوزه کتاب کودک با لهجه گروسی ورود کردم تا بچه های بیجار از همان زمان کودکی با زبان گروسی آشنایی پیدا کنند.
خوشبختانه استقبال خوبی هم از کتاب «نهار خواردن دورسا» صورت گرفت؛ هر چند که در ابتدا نگرانی هایی وجود داشت که شاید کسی نتواند این کتاب را بخواند اما کم کم استقبال بیشتر شد و همین مسئله هم باعث شد انگیزه برای نوشتن کتاب های بعدی راپیدا کنم.
متاسفانه در بیشتر خانواده های بیجاری امروز فرزندان آنان به زبان فارسی صحبت می کنند و اگر همین منوال ادامه داشته باشد در چند سال آینده زبان کردی گروسی به فراموشی سپرده می شود.
انتظار می رود برای اشاعه بیشتر زبان گروسی دستگاه های فرهنگی مانند حوزه هنری، اداره فرهنگ و ارشاد، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و هر کسی که می تواند ورود کند تا ما هم بدون دغدغه بتوانیم بیش از پیش در این حوزه فعالیت کنیم.
نیاز داریم کتاب های کودک بیشتری با زبان کردی گروسی منتشر و توزیع شوند تا خانواده ها با هدیه دادن آن به فرزندان خود زمینه گسترش این زبان را بیشتر فراهم کنند.
نویسندگان بسیاری در بیجار هستند که اگر حمایت شوند می توانند به زبان کردی گروسی کتاب های بسیاری برای کودکان بنویسند و منتشر کنند.
