در این بیدادگاه تاریخی وسایل روایتگری که همانا ابزار رسانه ای می باشد به شدت در مضیقه و تنگنا  قرار دارد،  رسانه  می تواند داد مردم مظلوم و بی دفاع را به بیرون از قتلگاه مخابره کند و یا زبان استمداد بگشاید و وجدانهای بیدار  را بمدد خود بطلبد .

 آری چیزی که اکنون می توان ادعا کرد  از غذا و دارو برای مغضوبین غزه واجبتر است که به جهانیان بگوید گرسنه ام ، مجروحم ، جنازه پدر  و  مادر  و  فرزندم  روی دستم مانده و مجال دفن آن ر ا هم نمی دهند همانا وسیله روایتگری و به تعبیر دیگر گوشیهای هوشمند و  از آن هم مهمتر  اینترنت و از اینترنت مهمتر کور سوئی جریان برق است که گوشی تلفن را چند لحظه ای روشن نگه دارد. آری اینک تغذیه گوشی در قتلگاه غزه از تغذیه بدن ضروری تر است . چرا که  زیر ساختی نمانده است که از آن استفاده کنند چه بسا بزرگِ خانواده ای برای گدائی برق، از معدود مکانهای که دارای انرژی خورشیدی هستند از خانه خارج شده و دیگر برنگشته است.

 آری امید و آرزوی یک خانواده برای جرعه ای اینترنت که مفری برای زنده  ماندن پیدا کند جان خود را از دست می دهد . جنایت بقدری هولناک است که دوربینی یارای به تصویر کشاندن این صحنه های دلخراش را ندارد. شمع غزه بعنوان نماد مظلومیت عصر حاضر در پیش چشم همه جهانیان در حال خاموش شدن است شاید خاکستر آن بتواند وجدان بشر را کمی تا قسمتی ازخواب بیدار کند.