این اندیشکده، برای توصیف نوع حکمرانی بر اقلیم کردستان، اشاره کرده است که از سال 1992 که کردها بر این منطقه تسلط کامل یافتند، تنها دو حزب که رهبران آن از دو خانواده مشخص انتخاب می شوند، دولت، پارلمان و نهادهای نظامی در این منطقه را در قبضه خود نگاه داشته اند.
این موسسه بارزترین مصداق برای حکمرانی خانواده هایی خاص بر اقلیم کردستان را تسلط کامل حزب دموکرات کردستان عراق به رهبری بازرانی ها عنوان کرده که رهبری آن از دهه 1960 تاکنون از پدر به پسر به ارث رسیده است. حزب اتحادیه میهنی کردستان عراق نیز از زمان تاسیس آن توسط جلال طالبانی، رهبر فقید آن تاکنون همچنان در دست طالبانی ها باقی مانده است.
در این تحلیل همچنین اختلافات داخلی در دو حزب اتحادیه میهنی و دموکرات کردستان عراق بر سر قدرت نیز یکی از آثار عدم تکثرگرایی در انتخاب رهبران این احزاب و جذب افرادی خارج از وابستگی فامیلی برای هدایت آنها عنوان شده است.
اندیشکده واشنگتن یکی از پیامدهای خطرناک سلطه سیاسی یک خانواده بر احزاب کردی در عراق را کاریزما پروری توصیف کرده و یکی از عواقب این پدیده را عدم ایجاد اعتماد به نفس در میان نخبگان سیاسی برای ایجاد تغییر و اصلاحات عنوان کرده است.
این اندیشکده استفاده از واژگانی مانند رهبر و مرجع در میان احزاب کرد عراقی برای توصیف سران این احزاب را عاملی برای محدود کردن وضع قوانین بر اساس عقاید و نظرات این افراد دانسته و این مسئله را عامل تضعیف نهادهای قانونی و حقوقی در اقلیم کردستان عراق دانسته است.