کردپرس- ایشان در این مصاحبه با اشاره به اینکه در ۲۰ سال اخیر تولید در ایران ۲ برابر و میزان مصرف ۸ برابر شده است باز هم تاکید کرده بخشی از ریشه مشکل در «مصرف زیادی مردم» است. 

این چهره سیاسی با اشاره به ۳۰ برابر شدن میزان تولید در چین و اشاره دوباره به اینکه بخش بزرگی از جمعیت میلیاردی چین با روزی کمتر از یک دلار زندگی می کنند این را هم گفته که «البته مردم ایران باید هم وضعیت شان از مردم چین بهتر باشد.» البته در این مصاحبه بارها و بارها تلویحا ایرانی ها را پرتوقع خوانده اند. 
ایشان اما متاسفانه یا به دلیل دوری از وضعیت کف جامعه یا اشتباه مشاورانشان این را درک نکرده اند که بخش بزرگی از مردم ایران اتفاقا همان یک دلار در روز، حسرت شان شده است. 
باید به آقای مهندس یادآوری می شد که بر اساس آمار رسمی حدود ۱۴ میلیون از سرپرستان خانوارهای ایرانی متعلق به جامعه کارگری هستند. اگر متوسط جمعیت خانوارهای کارگری چهار نفر هم باشد، با نرخ ۵۰ هزار تومانی دلار، یعنی بخش بزرگی از مردم ایران هم دارند با همان یک دلار زندگی می کنند. 
جلوتر که برویم وضعیت بدتر هم هست، بخشی از جامعه فعال ایرانی کارهای روزمزدی یا کاذب دارند که درآمدشان از کارگرها هم پایین تر است، پس آقای مهندس این جامعه میلیونی را به لیست پیش گفته علاوه کنند، اما این پایان لیست نیست. 
چند میلیون ایرانی بر اساس آمار رسمی تحت پوشش نهادهای حمایتی مانند کمیته امداد و بهزیستی هستند که با حساب و کتاب پیش گفته خود ایشان می توانند حساب کنند درآمد یک‌ دلار در روز برایشان حسرت است. 
به این لیست می توان میلیون ها جوان جویای کار بیکار را هم اضافه کرد. با همین حساب و کتاب سرانگشتی خود ایشان باید دست شان آمده باشد که چند میلیون ایرانی در حسرت همان یک دلار هستند که ایشان با کنایه بیان کرده اند. 
اما داستان میزان «تولید و مصرف» که مورد اشاره آقای مهندس قرار گرفته است البته بحث درستی است که نیازمند آسیب شناسی جدی است.

اینکه چرا با وجود این همه منابع خام و نیروی انسانی آماده به کار و دسترسی به بازارهای مصرف منطقه ای؛  تولید در ایران رشد نیافته مطالبه مردم از امثال ایشان است. نمی توان نعل وارونه زد و مردم بی بخت ایران را در این مقوله هم‌ مقصر جلوه داد. درد جای دیگری است آقای مهندس جای دیگری است.