کرد پرس- هرچند ازدیاد جمعیت کشور یک ضرورت برای روند  آینده می باشد،  اما بجای اینکه انگیزه درونی  در آحاد جامعه برای ازدیاد جمعیت ایجاد شود به ظواهرو معلول های این ضرورت جدی پرداخته اند. ازدیاد نسل معلول رفاه و آسایش جامعه می باشد.

 تخصیص بسته های تشویقی برای ازدیاد جمعیت با هزینه های بچه داری امروزی فاصله زیادی دارد. فشردن دگمه موافقت با طرح برای نماینده ای خواب آلود که دلهره اش رای آوری  در انتخابات چند روز آینده است،  چندان فرقی برای او ندارد که این مصوبه مفید جامعه  باشد یا طرحی عقیم .

مهمترین هدف این نوع نماینده ایجاد فضای هیجانی با یک خبر نشاط آور است.  زیرا یا او از هزینه های بچه داری و آینده نگری فرزند پروری خبر ندارد یا خبر دارد ولی به علت تمکن مالی نیازی به این وام ندارد و بعضا بخاطر ثروت اندوزی نگران آینده فرزندانشان نیستند.

در هر صورت مصوبه ای مُسکِن گونه بود که بعید است به ازدیاد نسل جامعه کمکی بنماید. پرسشی که می توان مطرح کرد این است که آیا اول وام تشویقی به پدیده فرزند آوری بدهند تا موجب افزایش جمعیت بشود یا بنیه رفاه و معیشت مردم تقویت شود تا بر اساس نیاز اقتصادی خانوارها به صورت خودجوش ازدیاد نسل اتفاق بیفتد؟

قطعا فرزند زیادتر با وام بیشتر و شغل کمتر با اقتصاد ضعیف تر به اهداف جوانی جامعه با جمعیتی مولد به اهداف طرح فرزند آوری نزدیک نخواهد شد. بلکه تقویت زیر ساخت های اقتصادی و افزایش فرهنگ تولید در جامعه می تواند به جامعه ای با نشاط در آینده ختم گردد که به صورت دینامیکی به این پدیده روی بیاورند.

 اما اهدا وام دهان پر کن با تورم ۴۳.۶  درصدی فعلی نمی تواند باری از دوش خانوارهای پرجمعیت آینده بردارد زیرا فزونی فرزند بدون آینده درخشان یا به بزه های اجتماعی ختم می شود یا به تکدی گری در جامعه در اینجا است که باید گفت:

 آب کم جو تشنگی آور بدست

تا بجوشد آبت از بالا و پست