به گزارش خبرگزاری کردپرس، پر واضح است که «همه» به قدرت و اثرگذاری رسانه در همه جا و همه چیز (خصوصا در انتخابات) واقف شده اند و عباراتی چون روایت اول و جنگ ترکیبی و سواد رسانه لقلقه زبان بسیاری از مردم و مسئولین است اما مشکل اینجاست که هر کدام چه چیزی را رسانه می داند!

۱) بعضی از این افراد رسانه را خوب شناخته و آن را یکی از مشاغل سخت می دانند که فرد باید مجوزها زیادی را کسب کرده باشد و دارای سواد و بینش کافی در موضوعاتی که به آنها ورود می کند باشد و با ارتباط وسیعی که با مردم به عنوان کاربران و مخاطبان از یک سو و با مسئولین از سوی دیگر دارند، افکار عمومی را مدیریت کرده و حلال مشکلات مردم باشند. افراد و سازمانهایی که نیاز به رسانه دارند (مانند کاندیداهای انتخابات) اول از همه سراغ چنین رسانه هایی می روند زیرا می دانند که این رسانه ها در طول سالیان زیادی توانسته اند برای خود جایگاه سازی کنند و لذا در پیشبرد امور با اجاره‌ی همه یا قسمتی از رسانه به اهداف خود برسند و برای این کار پول خوبی هم می دهند (خصوصا در انتخابات). البته مادامی که صاحبان رسانه به واسطه اعتمادسازی و جایگاه سازی خود نزد مخاطبان، نخواهند دروغی را با پول گرفتن از این و آن نشر بدهند و یا دیگران را به دروغ تخریب کنند، هیچ منعی برای گرفتن پول جهت تبلیغ و یا کار خبری بر روی افراد و سوژه ها وجود ندارد و این پول گرفتن‌ها یکی از منابع درآمد رسانه هاست که منع قانونی هم ندارد.

۲) بعضی از افراد هم هستند که می دانند چیزی به اسم رسانه وجود دارد اما فرق سایت و هفته نامه و کانال و گروه و... را نمی دانند. این افراد طعمه های خوبی برای دسته دیگر از رسانه ها هستند (که به ناچار آنها را رسانه می نامیم). این افراد چون رسانه ها را نمی شناسند و فرق بین آنها را نمی دانند، به راحتی در دام جاعلان نام خبرنگار و رسانه افتاده و مبالغ زیادی را هزینه می کنند. مثلا ممکن است مبالغی را به برخی از این رسانه ها پرداخت کنند که به واسطه روابطی که ادعا می کند، فلان وام را جور کند یا فلان فرد را از شهری به شهر دیگر انتقال دهد. در انتخابات هم ممکن است نامزدهای میان مایه و گمنام نیز جزء این دسته قرار گرفته و قربانی رسانه های بی هویت و فاقد شناسنامه شوند و اغلب این پولهایی که هزینه می شود، متاسفانه برگشت و ثمر مناسبی ندارند.

۳) دسته بعدی را نمی توان رسانه نام نهاد بلکه امروزه به عنوان بخشی از جریان رسانه ای وجود دارند. لشگر کامنت نویسان و هتاکان با اکانتهای اغلب بی نام و نشان در فضای مجازی و سکوهای مختلف حضور دارند و ذیل هر مطلبی جنجال به پا کرده و به شکلی هدفمند در هر گروه فعالیت می کنند. بسیاری از وظایف این افراد را امروزه رباتهای هوشمند بر عهده گرفته و برای هر مطلب می توان بازدید، لایک، کامنت و غیره به هر تعدادی خریداری کرد. این کاربرنماها (شاید این لفظ برایشان مناسب باشد) با اهدافی مختلف فعالیت می کنند. در مورد ایران، سازمان منافقین دارای شبکه گستردهای از این افراد بود که هر کاربر با دهها اکانت جعلی در گروهها و صفحات مجازی مختلف سعی در اثرگذاری بر جریانات و عصبانی کردن مردم و ایجاد شکاف در آگاهی آنها داشته و دارند. این پدیده متاسفانه در انتخابات نیز خودش را نشان می دهد. اگر نگوییم افرادی اجیر شده، افرادی از طرفداران فلان کاندیدا هر کدام با چند اکانت جعلی و در نقشهای مختلف وارد گروههای طرفداری از فلان کاندیدا شده و شروع به تخریب و تشکیک و فحاشی می کنند. مدیران گروهها اگر آنها را بیرون کنند فورا اکانت بعدی و اکانتهای بعدی فعال شده و به میدان می آیند. این موضوع در ایلام بیشتر خود را نشان داده و به پدیده ای جالب و قابل مطالعه در انتخابات تبدیل شده است.

اگر چه بر این فهرست می توان موارد دیگری را اضافه کرد اما در استان ایلام می توان گفت که تقریبا همه این موارد وجود دارد و مشاهده شده است. استانی کوچک و ۶۰۰ هزار نفری که با ۱۲ فرمانداری مدیریت می شود، چنان در فضای تاسف برانگیز طایفه گرایی و قبیله گرایی غوطه ور شده که چندین بخش از استان خواهان تبدیل به شهرستان شدن هستند. در قرن هوش مصنوعی، عده ای چنان غرق در محل صدور شناسنامه و محل تولد نامزدهای انتخاباتی هستند که شگفتی هر ناظر بیطرفی را بر می انگیزد. و طبیعتا این روح ایل گرایی و شهرستان گرایی با شدت هر چه تمام تر به فضای رسانه ای رسمی و مجازی نیز کشیده شده و امید به هر گونه توسعه سیاسی و اقتصادی و اجتماعی را برای این استان مسدود می کند.