کردپرس- از آغاز جنگ غزه تا کنون «نبرد رسانه ای»  از سوی دو طرف بخشی از جنگ یا حداقل بخشی از استراتژی جنگی  بوده و هست. 

وقتی نبرد رسانه ای جزیی مهم‌ از جنگ  می شود، افکار عمومی هم به فراخور اثرپذیری از یکی از جریان ها جهت داده می شود و در این جهت یابی است که برخی حقایق تلخ و فجایع انسانی به راحتی به فراموشی سپرده می شوند. 
در روزگاری که ما نفس می کشیم می گویند انسان به یکی از قله های مدنیت رسیده است و با انسان ماقبل خود قابل قیاس نیست، در چنین روزگاری وقتی بغل دست چندین کشور از ثروتمندترین کشورهای جهان، کودکانی اتفاقا همزبان و هم نژاد و هم‌ مذهب با همان ها از گرسنگی جان می دهند، نباید به این قله های مدنیت شک کرد؟ 
«نبرد رسانه ای» جای خود اما آیا وجدان های بیداری در عصر طلایی رسانه، در غرب داعیه دار تمدن مدرن، وجود ندارد که نهیبی سر دهند از این همه ظلم و مرگ و خون و اتش؟ 
جهان جنگ کم به خود ندیده و کم هم نخواهد دید، هر چه جلوتر می رویم کمیابی منابع قدرت و ثروت، تعارضات را افزون خواهد کرد، اما جنگ هم قواعد خود را دارد. 
آنچه شاهدیم از قتل عام هم فراتر است، حتی از کودک کشی هم جلوتر است. مرگ کودکان بخاطر گرسنگی! این مایه شرم ساری جهان و تمدن و انسان در برابر وجدان خود انسان نیست؟ 
نهادهای مدنی و انسان های با وجدان  بیدار در این سرزمین خاکی کجا خفته اند؟ روح جمعی انسانی چطور می تواند چنین نظاره گر فاجعه باشد و دم نزند.
کشورهایی که منابع انرژی جهان را در اختیار دارند و اتفاقا از قدرت بالای چانه زنی  در همه مجامع بین المللی برخوردارند، چطور مرگ کودکان هم زبان و هم نژادشان را از فرط گرسنگی درست بغل گوششان می بینند و دم نمی زنند؟ این قدرت های لابی گری و این منابع کی و کجا بکار می آیند؟