این قلعه در سال ۱۹۴۷ میلادی به طور اتفاقی کشف شده است. آثاری که از این قلعه به دست آمده نشانه‌هایی از یک تمدن پیشرفته در این ناحیه است.

از جمله معروف ‌ترین این آثار، سینه‌ بند بزرگ طلایی است که روی آن تصویر حیوانات و موجودات افسانه‌ ای نقش شده است.

این آثار به ۹۰۰ سال پیش از میلاد تعلق دارد. در سال ۱۳۲۵، شخصی به نام ایوب رنبو با امتیاز رسمی حفاری زیویه را شروع کرد و طبق مندرجات کتاب «دوران بی‌خبری»، ایوب رنبو با همیاری اسداللّه نامی گنجینه‌های زیویه را غارت کرد.

طی دوازده سال حفاری در زیویه علاوه بر شش قبر از پادشاهان و امرای ماد، ساختمان سه طبقه زیبا و باستانی زیویه را که از شاهکارهای معماری عهد باستان بود در هم ریخته و از بیخ و بن کندند.

بدون شک ساختمان باشکوه و سه طبقه زیویه یکی از عجائب معماری باستان بود که با استحکامی بی‌نظیر بر بالای کوه و بر روی غار وسیع و تماشایی زیویه که ارتفاع آن از سطح دریا ۱۸۳۵ متر است، بنا شده بود.

هیچ بیننده‌ای با معیار عقلی خود نمی‌تواند باور کند در سه هزار سال قبل در چنین ارتفاعی ساختمانی با چنین شکوه و عظمتی ساخته شده باشد.

ساختمان سه طبقه زیویه از روی شواهد غیرقابل انکار همان ساختمانی است که بنا به نوشته «هرودوت» مادها از روی رضا و رغبت برای «دیوکو» ساختند و در واقع این ساختمان مرکز اولین دادگستری ایران باستان بوده است.

دیوارهای بنا با سنگ‌های مخصوص تراشیده شده و دیوار خشتی بر روی پی‌ها با مقیاس‌های دقیق هندسی و معادلات ریاضی ساخته شده بود.

قطر دیوارهای ساختمان چندین برابر قطر دیوار ساختمان‌های کلنگی امروز و پهنای آن بیش‌تر از دو متر است. ساختمان سه طبقه به شکل ساختمان‌های مهندسی‌ساز امروزی است و دارای پنجره و راهروهای متعدد و خیلی بزرگ، ایوان یا بالکنی زیبا و جالب، دوازده سر ستون سنگی با چند ستون سنگی، و دو دروازه سنگی حجاری شده بسیار بزرگ بوده است.

طبق شواهد و قرائن موجود با استفاده از خاصیت ظروف مرتبطه، ساختمان از آب لوله‌کشی استفاده می‌کرد و آب لازم از چشمه‌ای که بر بالای کوهی در جوار کوه زیویه است تأمین می‌شده است.