به گزارش خبرگزاری کردپرس، یحیی حافظ نژاد در این یادداشت می‌نویسد: 

این روزها شاهد اخبار دردناکی از سراسر استان هستیم و آن هم آتش سوزی در مراتع و جنگل های استان و شهرستان های توابع است

منابع طبیعی سرمایه های با ارزش و ملی هر کشورند که متعلق به نسل کنونی و نسل‌های آینده اند.

نگاه سطحی به ارزش و اهمیت مراتع سبب می شود که هیچ اقدام عملی و کارساز در رابطه با جلوگیری از وقوع حوادث غم انگیز آتش سوزی مراتع صورت نگیرد.

در ایران ۹۰ میلیون هکتار مراتع وجود دارد که ارزش هر هکتار به شرح زیر برآورد می شود مهار آلودگی ۸۷ دلار تولید مواد خام یا علوفه ۵۷ دلار جلوگیری از فرسایش خاک ۲۷ دلار گردافشانی ۲۵ دلار کنترل بیولوژیک ۲۳ دلار، تنظیم گاز اتمسفر ۷ دلار تنظیم چرخه آب ۳ دلار ارزش تفریحی و تفرج گاهی ۲ دلار. علاوه بر این ها ارزش مراتع در ترسیب کربن اتمسفری که در هر منطقه بر روی گونه های گیاهی و جانوری دارد نیز باید محاسبه گردد.

آتش سوزی مراتع سبب نابودی گونه های گیاهی و جانوری می شود که خسارت ناشی از آن شاید در دراز مدت قابل محاسبه و جبران نباشد.

حتی چرای دام در مراتع هم سبب نابودی مراتع میشود چراکه مراتع ایران توان پذیرش ۲۰۰ هزار خانوار دارند که متاسفانه الان حدودا ۹۰۰ هزار خانور از مراتع استفاده و بهره برداری  می کنند. و زیان وارده به طبیعت از این ناحیه بیشتر از تولید علوفه ی مراتع و شیر و گوشتی و فرآورده های لبنی تولید شده است.

حال سوال اینجاست چرا استان ایلام، عروس زاگرس نباید یک هواپیمای آبپاش داشته باشد  تا در مواقع ضروری سریع اقدام به خاموش نمودن آن آتش کند. چرا چاره اندیشی برای این معضل نمی شود و هر سال ما شاهد این مصائب هستیم؟

رشته تخصصی نگارنده جامعه شناسی است و ممکن است در ذهن دوستان خطور کند که شما که جامعه شناس هستید چرا در باره ی مسائل زیست محیطی مطلب می نویسید؟ اری مسائل اجتماعی هیچگاه از محیط و اثرات آن جدا نیستند و خطرات محیطی می توانند در آینده مشکلات حاد اجتماعی سبب شوند.