کرد پرس- در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران برای انتصاب یا انتخاب اقلیت‌ها فقط در مبحث ریاست جمهوری محدودیت وجود دارد. در سایر مناصب دولتی ظاهرا منع و محدویتی وجود ندارد. حال چرا همیشه در پسا انتخابات، انتصاب اقلیت‌های قومی_ مذهبی در کشور به اعطای یک پست صوری با عنوان مشاور اقوام و مذاهب، سر هم‌بندی می‌شود.
در بزنگاه‌های تاریخی اقلیت‌های قومی- مذهبی در کنار اکثریت ملت، پای کار بوده‌اند که هشت سال جنگ تحمیلی خود نمایانگر این مسئله است.
ایران امروز بیشتر از هر زمانی نیاز به انسجام ملی دارد. هر چند به واسطه گوناگونی قومی _ مذهبی در ایران، غفلت هر چند کوچک از اقلیت‌ها، می‌تواند انسجام ملی را مورد تهدید قرار دهد. انسجام ملی مستلزم رفع تبعیض در تمامی ابعاد از اقلیت‌ها می‌باشد. که یکی از شاخص‌های مهم دخالت دادن نیروهای شایسته اقلیت‌ها در مدیریت کشور است. که در چند دهه اخیر مغفول مانده است.
جای سوال دارد که چرا برخی در داخل و خارج ایران چنین با استوار می‌خواهند تیشه به ریشه انسجام و وحدت ملی ایران بزنند؟ آیا تعمدی در کار هست؟ یا باز هم باید دنبال ردپای نفوذ باشیم.
انتخابات ریاست‌جمهوری اخیر و انتخاب دکتر پزشکیان فرصتی پیش آورد که موضوع انتخاب و انتصاب نیروهای شایسته اقلیت‌ها و سرمایه‌های انسانی قومی _ مذهبی مجددا به نقل مجلس مناطق اقلیتی و حتی مرکز کشور تبدیل شود و حتی دکتر پزشکیان با اصرار بر موضوع در مناظره‌ها و سخنرانی‌ها این مهم را به عنوان یکی از وعده‌های اصلی خود مطرح کند. اما ظاهرا کانون‌های قدرت که اعتقادی به انسجام ملی و پر کردن شکاف دولت_ ملت ندارند کارگردان صحنه نابهنجار تاتر درام انتصابات در کشور هستند.
جالب آنکه افرادی به ظاهرا دانا و پرافاده این مطالبه به حق را، قوم‌گرایی و ناسیونالسیم می‌نامند. در صورتی که قبضه کردن تمام مناصب کشور توسط یک اکثریت، خود به مثابه ناسیونالیسم‌افراطی می‌باشد.
هویت بخشی و تشخص بخشی به اقلیت‌ها در کشور با رفع تبعیض و مشارکت دادن آنها در امور ملک و مملکت‌داری، باعث همگرایی و انسجام ملی خواهد شد. راندن نیروهای شایسته اقلیت‌ها و بی‌اعتبار کردن و نگاه ابزاری به آنها، شاید در نگاه اول برای مجاهدین شنبه و متعصبین داخلی خوشیاند باشد اما در واقع پهن کردن سفره برای مهمانی مجلل اپوزیسیون خارج نشین است.
انتظار می‌رفت مشارکت پایین در مناطق اقلیتی همچون کردستان در دور اول و دوم انتخابات ریاست جمهوری، عقلای قوم را متوجه شرایط خاص و حساس این مناطق نموده باشد اما ظاهرا فعلا تقسیم غنائم همه را مست قدرت نموده است.
ضروری است که تمامی نیروهای دلسوز ایران، آستین همت را بالا زده و در این آخرین رمق‌های مشارکت سیاسی اجتماعی در مناطق اقلیتی، با اقدام عاجل و مطالبه به‌حق در رفع تبعیض و میدان دادن به نیروهای شایسته اقلیت‌های کشور، نفسی تازه به کالبد رنجور و خسته آنها بدمند.
نظر شما