به گزارش خبرگزاری کردپرس، روح قلم قاجاری هنوز بر پیکره ادبیات رسانه ای سایه دارد، تمجید و اغراق در بخشی از بدنه رسانه های محلی جاری ست و این شاید به معیشت وابسته اهل رسانه مرتبط است.

در فایده این آرایه های ملوس چیز خاصی یافت نمی شود اما در مذمت آن می توان از سوء استفاده متملق از موصوف، فریب و انحراف افکار عمومی از عملکرد مسئول،  متوهم شدن موصوف و... نام برد که فاصله گرفتن از نقد و قضاوت عینی و روی آوردن به ادبیات شعر و شعار گونه مانع پاکسازی این عفونت ها در ادبیات رسانه ای می گردد.

این ادبیات ریشه در نظام های طبقاتی هزاران ساله ایرانی دارد که اخیراً دموکراسی و جمهوریت تاثیر زیادی بر آن نداشته و بخشی از آن فرهنگ پابرجا مانده است.

نگاهی به کتاب ارتباط بین فرهنگی لاری سموار موید وجود تفاوت همین نگاه محترمانه (متملقانه)  در فرهنگ شرقیان نسبت به نگاه ناقد غربیان است و نیز آقای نراقی در کتاب پژوهشی جامعه شناسی خودمانی بر وجود سابقه ریا و تملق در فرهنگ ایران تاکید کرده است.

اخیراً مطلبی در کانالی خواندم در رثای صاحب منصبی جهت بخشیدن جایگاه ممتازی به موصوف در عرصه افکار عمومی.

باشد که از آلودن آرایه های زیبای ادبی با نیات نازیبا بپرهیزیم که نه برای شخصیت نویسنده احترامی می آورد نه خداوندگارش را فایده ای بجز غروری کاذب می بخشد و خاصیتی هم برای مخاطبین ندارد.

آرایه های ادبی برای دنیای انتزاعی ادبیات است بهتر است آنها را به مقاصد دنیوی نیالاییم، آنها فقط در جای خود زیبایند در دیوان حافظ و عاشقی های مجنون.

نویسنده: شمس‌الدین رستمی