اوایل اگر کسانی برایشان مهم بود که آن صدای مهربان چرا خاموش شده است، کم کم غبار فراموشی یادشان بُرد فتانه کردستان را . اما او زنده بود، نفس می کشید و البته که زجر. 
سال های سال همراه با پدرش زندگی کرد، سال هایی هم در مرکز ویژه نگهداری از سالمندان؛ اما رنج هایش همیشه و هر لحظه با او بود. رنج هایی که یک تراژدی مستمر برای انسانی بود با روحی لطیف. با صدایی دلنشین. 
هنرمندی که روزگار روی تلخ اش را بسیار بیشتر از روی خوشش به او نشان داد. این بانوی آواز و مهر تا مهر ماه امسال تلخی هایش را با خود به دوش گرفت. حال که پاییز با روی زردش از راه رسید دوباره؛ انگار رویش نشد او را به بهاری دیگر برساند. همچون برگی از درخت تنومند هنر کردستان افتاد به خاک. سرد شد تن رنجورش و او را امروز بدرقه کردیم به دیار ابدی. 
آرام گرفت. فتانه دیگر درد نمی کشد او دیگر نگران نیست و چشم به راه. ما ماندیم و مشغولیت های ذهنی مان و این زمزه که کاش بیشتر به او سر می زدیم بیشتر پای درد دل هایش می نشستیم. 
  فتانه ولیدی در سال 1332 در شهر سنندج به دنیا آمد، استعداد او در خوانندگی از همان کودکی برای همه روشن شده بود.