به گزارش خبرنگار کردپرس، نشسته ام وسط بساط بهم ریخته جهان خبری و دارم کتاب «زنان فوق العاده» از «باربارا پیم» را می خوانم؛ همان زنانی که مردان وجودشان را نادیده می گیرند، در کارهای کشیش نشین کمک کرده و چای درست می کنند. در کلیسا گل آرایی می کنند و با اعضای کسالت آور جماعت عبادت کنندگان که خود کشیش ها حوصله شان را ندارند، هم صحبت می شوند. همان زنانی که در ادارات باز هم چای و قهوه درست می کنند و کارهای خسته کننده ای مثل تهیه نمایه کتاب و نمونه خوانی و بایگانی را انجام می دهند. زنانی که نیازهای جنسی شان را پنهان و معتقدند نباید اجازه داد چنین احساساتی خودشان را نشان بدهند.

با این کتاب فهمیدم، زنانی هستند که مجبورند آن گونه باشند که دیگران از آنان انتظار دارند و از آنچه خود واقعی شان دوست دارند، فاصله می گیرند و همین موضوع باعث دل مردگی آنان می شود.

از هیاهوی خبرهای بدی که این روزها بر سر زنان کشور آوار شده ناگهان پرت می شوم به وسط زندگی دختر یک روحانی بداخلاق اما با اخلاق مربوط به انگلستان در دهه ۱۹۵۰ میلادی. این دختر یکی از آن «زنان فوق العاده» است؛ زنانی باهوش، حامی و سرکوب شده ای که مردان داشتن این خصوصیات را بدیهی می دانند. این رمان نشانم داد تکه هایی از زندگی انسان ها را؛ انسان هایی که حس می کنند خوشبخت اند آن هم در دنیایی از آداب و امیال سرکوب شده در حال محو شدن.

قهرمان این داستان نگرشی محافظه کارانه از خود نشان می دهد، نسل روبه انقراض زنان محترم سرد و بی احساس. تمامی شخصیت هایی که «باربارا پیم» در کتاب خود آورده فوق العاده عالی توصیف شده اند و طنز ظریفی دارند. اما برخلاف بسیاری از شخصیت ها در داستان هایی که کُمیک هستند کاملاً باورپذیر و شبیه انسان های واقعی اند.  

از «زنان فوق العاده» آموختم که هیچ دردی بزرگ تر از یاد روزهای خوشی در روزگار درماندگی نیست. برای همین است که بسیاری از نویسندگان جهان همانند «جان آپدایک؛ نویسنده و منتقد ادبی آمریکایی» این رمان را اثری شگفت انگیز می داند که به ما یادآوری می کند انزوا ممکن است انتخاب خود شخص باشد، همچنین یادآور اینکه می توان آفرینش رمانی زنده و پرتحرک را به تمامی به قلمرو آن فضیلت ارتجاعی یغنی بردباری زنانه محدود کرد.

«زنان فوق العاده» که در سال ۱۹۵۲ منتشر شده، داستانی است به نویسندگی «باربارا پیم» نویسنده اهل انگلستان که در دهه ۱۹۵۰ چندین رمان در سبک کمدی اجتماعی نوشته است. «زنان فوق العاده» و «جام نعمت» از مهم ترین آثار این نویسنده هستند. رمان های «پیم» آثاری هنری اند که با اهداف بسیار دقیقی طرح ریزی شده اند و درک جنبه کمدی آن ها به تشخیص محدودیت های زندگی بستگی دارد.

کتاب را با پایانی نامتعارف به آخر می رسانم و به این نتیجه می رسم که «زندگی ابتدا ملال است و سپس ترس، چه از آن بهره ببریم و چه نه؛ می گذرد، و فقط ما می مانیم و آنچه نیرویی پنهان از ما برایمان انتخاب کرده، گذشت عمر و سپس پایان زندگی...»./