ضمن تشکر از جناب آقای عبدالکریم سروش، محقق حوزه هنر و فرهنگ کوردی، در پیگیری ثبت دنگبیژی به عنوان میراث فرهنگی مردم کرد در ایران عزیزمان و تشکر و قدردانی از دست اندرکاران میراث فرهنگی، متن حاضر به بررسی مسئله دنگبیژی از زاویه ای دیگر می پردازد. امید است دوباره شاهد شکوه این هنر باستانی در جوامع مان باشیم.
ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻛﺸﻮﺭ ﻋﺰﻳﺰﻣﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﻛﺎﻧﺎﻝﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﻭ ﺍﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻳﺎﺑﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ، ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎﻱ بسیاریﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮﺩ هم ﺗﺎ ﺣﺪ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻳﺎﺑﻲ ﻣﻮﻓﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺑﺎ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻭ ﻣﺸﺎﻫﺪﺍﺕ ﻋﻴﻨﻲ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻛﺭﺩﻱ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﻃﺮﺡ ﺑﺴﻴﺎﺭ جالب و هوشمندانه ای ﺭﺍ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺻﺮﻑ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎﺭﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻱ ﺍﺧﻴﺮ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻧﺪﺍﻧﻢﻛﺎﺭﻱﻫﺎ ﻭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺕ ﻣﻔﺮﻁ، ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﻣﻲﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﻣﻬﺪ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻧﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ "ﺷﺎﻛﺮﻭ" ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺩﻟﻨﺸﻴﻦ ﻭ ﺳﺒﻚ ﻣﻮﺳﻴﻘﻴﺎﻳﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺮ ﻗﻠﺒﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﺩﺭ ﻣﻲﺁﻭﺭﻧﺪ.
ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺱ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺭﻭﺱ ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﻣﻴﻨﻮﺭﺳﻜﻲ ﻫﺮ ﻛﺭﺩﻱ ﺑﺎﻟﻘﻮﻩ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﺻﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻤﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺭﺩ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮﺩ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺳﻮﺩ ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪﻣﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩ.
( ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﻣﻴﻨﻮﺭﺳﻜﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺱ ﺭﻭﺱ، ﻛﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﻭ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻛﺭﺩﻫﺎ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﺭﺵ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻛﺭﺩﻱ ﻭ ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﻛﺭﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺪﻳﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ.)
ﺑﺎ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﺻﻴﻞ ﻛﺭﺩﻱ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻛﺭﺩ ﺑﺎ ﺯﻳﺮﻛﻲ ﺧﺎﺻﻲ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﺎﻱ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺧﺪﺍﺩﺍﺩﻱ، ﺑﺪﻭﻥ ﺻﺮﻑ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻣﺎﺩﻱ ﺯﻳﺎﺩﻱ، ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺷﺮﺡ ﺁﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻗﺪﻳﻤﻲ اما ﻣﺪﺭﻥ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻱ
«ﺁﺏ ﺩﺭ ﻛﻮﺯﻩ ﻭ ﻣﺎ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺒﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻳﻢ، ﻳﺎﺭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺎ ﮔﺮﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻳﻢ»
ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﺻﻮﻝ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﻣﺮﺍﺳﻤﺎﺕ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻛﺭﺩﻱ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻗﺒﻞ (ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻭﺭ)، ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﻲ (ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻱ) ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋ(ﻫﺎﻱ) ﻣﺤﻠﻪ ﻭ ﻳﺎ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻣﻲﺑﺮﺩﻧﺪ. ﻓﺮﺍﻳﻨﺪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻳﺎﺑﻲ، ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻭ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺳﺎﺯﻱ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪﺍﻱ ﻧﺎﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻡ ﺯﻳﺮ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﻲﺷﺪ.
ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ: ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻳﺎﺑﻲ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻲ
ﻭﻗﺘﻲ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻋﺮﻭﺱ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻭﺻﻠﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺍﺳﻢ " ﺩﺳﺖ ﮔﺮﺗﻦ " ﻭ " ﺑﻮﻙ ﺁﻧﻴﻦ "، ﺭﺳﻢ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﻲﺷﺪ. در این مراسمات ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﺻﻠﻲﺗﺮﻳﻦ ﭘﺎﻳﻪﻫﺎﻱ مراسم ﻋﺮﻭﺳﻲ و ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻱ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻧﺰﺩﻳﻜﺎﻥ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎﻱ ﻧﺰﺩﻳﻚ (ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﻋﺮﻭﺱ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺴﺘﻘﻞ) ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﺩﻟﻨﺸﻴﻦ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﺍﻥ ﮔﻮﺵ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﻲﺳﭙﺮﺩﻧﺪ. ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺤﻔﻞ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ. در ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﺸﺘﺮﻙ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ ﺍﺻﻞ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﺍﻥ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻠﺖ ﻛﺭﺩ ﺭﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻳﺎﻓﺘﻪﺍﻧﺪ.
ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎ، ﺁﻧﻬﺎﻳﻜﻪ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻫﻨﮓﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﺳﺒﻚﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ( ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﻗﺪﻳﻢ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻋﺮﻭﺳﻲﻫﺎ ۷ ﺷﺒﺎﻧﻪﺭﻭﺯ ﻃﻮﻝ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ).
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺑﻴﻦ ﺩﻧﮕﺒﻴﺰﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﺠﺎﻝ ﺭﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﺧﺮﺩﺳﺎﻻﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺧﻮﺭ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ، ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻱ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺮﺩﺳﺎﻻﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎﻱ ﻣﺎﻫﺮﻱ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﺟﺮﺍﺕ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﺭﺩ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮﺍﺳﻤﺎﺕ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺳﻤﺎﺕ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻧﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﻧﻜﺘﻪ: ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﻳﻴﻜﻪ ﻋﻴﺐ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ یک ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ یا ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋ ﻣﺎﻫﺮﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺳﻌﻲ ﺩﺭ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻲ ﻣﺮﺍﺳﻤﺎﺕ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻲ، ﺑﻪ ﻧﻮﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻲﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻌﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻤﺎﺕ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻲ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺧﻮﺭ ﺷﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﺯ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﺮﺍﻳﻄﻲ، ﺍﺯ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﺘﻌﺪﻱ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺿﻤﻦ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺩﻟﻨﺸﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻛﻤﻚ ﻧﻤﺎﻳﺪ.
ﻧﺘﻴﺠﻪ (ﺧﺮﻭﺟﻲ) ﻛﺎﺭ: ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ، ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻭ ﻳﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎﻱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻭ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ.
ﻭﻗﺘﻲ ﻃﺮﻑ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺍﺳﻢ " ﺩﺳﺖ ﮔﺮﺗﻦ " ﻭ " ﺑﻮﻙ ﺁﻧﻴﻦ " ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﻣﻲﺭﻓﺘﻨﺪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﻳﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎﻱ ﻧﺰﺩﻳﻚ (ﺧﺮﻭﺟﻲ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻗﺒﻠﻲ) ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋ ﺍﺯ ﻣﺤﺎﻻﺕ ﺑﻮﺩ (ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺨﺖﮔﻴﺮﻱ ﭼﻨﺪﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺷﻮﺩ) ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﻴﺰ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺴﺘﻌﺪﻱ ﻧﺒﻮﺩ، ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋ، ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎﻱ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻣﻔﺮﺡ ﺳﺎﺯﻱ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺩﻟﻨﺸﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻣﻲﺩﺍﺩﻧﺪ.
ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻼﺵ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻫﻨﮓﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪﻱ ﻳﺎﺩ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻤﺎﺕ ( ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﺿﻤﻨﻲ) ﺑﻌﺪ ﻛﻢ ﻧﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﻣﺤﻴﻂ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻧﻲ ﺁﻫﻨﮓﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪﻱ ﺭﺍ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ.
ﻧﻜﺘﻪ: ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻛﺭﺩﻱ ﺑﻴﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻭ ﺁﻗﺎ ﺗﻔﺎﻭﺗﻲ ﭼﻨﺪﺍﻧﻲ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎﻱ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻛﺭﺩﻱ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻫﻨﮓ ﻛﺭﺩﻱ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻭ ﻳﺎ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻱ ﺯﻥ ﻭ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻱ ﻣﺮﺩ ﺍﺟﺮﺍ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻧﺘﻴﺠﻪ (ﺧﺮﻭﺟﻲ) ﻛﺎﺭ: ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎﻱ ﻳﻚ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻭﻳﮋﻩﺍﻱ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ.
دومین مرحله: استعداد یابی در سطح روستاها
ﻭﻗﺘﻲ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺑﻴﻦ ﺩﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭ ﻳﺎ ﺩﻭ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﻲﺷﺪ ﺳﻄﺢ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺳﻌﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﺎﻫﺮﺗﺮﻳﻦ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎﻱ ﺭﻭﺳﺘﺎﻱ ﻣﺤﻞ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻫﻤﺮﺍﻫﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺭﻗﺎﺑﺖ، ﺑﻴﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦﻫﺎﻱ دنگبیژهای ﺩﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﻲﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﻣﻲﺭﻓﺖ.
ﻧﺘﻴﺠﻪ (ﺧﺮﻭﺟﻲ) ﻛﺎﺭ: ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎﻱ ﺭﻭﺳﺘﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻣﻲﺷﺪ ﻭ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻭﻳﮋﻩﺍﻱ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺗﺨﺼﻴﺺ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻲﺷﺪ.
ﺳﻮﻣﻴﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ: استعداد یابی در سطح ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻭ ﻳﺎ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ
ﻭﻗﺘﻲ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺑﻴﻦ ﺩﻭ ﺩﻫﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﻳﺎ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﻲﺷﺪ ﺳﻄﺢ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻗﺒﻞ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﭘﻴﺮﻭ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﻣﺮﺍﺳﻤﺎﺕ (ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ) ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻱ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﻱ ﻣﻨﻄﻘﻪ، ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎﻱ ﻳﻚ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻣﻲﺷﺪ. ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺑﻴﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪﺍﻱ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﻲﺷﺪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻛٌﺮﻱﺧﻮﺍﻧﻲﻫﺎﻱ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺳﻤﺎﺕ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎﻱ ﺩﻭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻲﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻣﻨﻄﻘﻪﺍﻱ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎﻱ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺳﻤﺎﺕ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﺿﻲﺳﺎﺯﻱ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋ ﻣﻮﺭﺩﻧﻈﺮ، ﭘﻴﻚ ﻭ یا ﺷﺨﺺ ﻭﻳﮋﻩﺍﻱ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻭ شخص ﺩﻧﮕﺒﻴﮋ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺭﺍﺿﻲ ﻣﻲﻧﻤﻮﺩﻧﺪ.
ﻧﺘﻴﺠﻪ (ﺧﺮﻭﺟﻲ) ﻛﺎﺭ: ﭘﻴﺮﻭ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺳﻤﺎﺕ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎﻱ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋ ﺍﺧﺘﺼﺎﺻﻲ ﻣﻴﺮ(ﺍﻣﻴﺮ) ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ .
مراحل بالاتر: استعداد یابی در سطح ﺍﺳﺘﺎنی و ملی
ﺩﺭ ﻣﻘﻴﺎﺱ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻌﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﻭ ﻛﺸﻮﺭﻱ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥﻫﺎﻱ ﻗﺪﻳﻢ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎﻱ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﻲ ﺷﺎﻫﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﺘﺎﻳﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ، ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﻲ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﮔﻞ ﺳﺮﺳﺒﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻳﺎﺑﻲ، ﻣﺴﺎﺑﻘﻪﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﻦ ﺩﻭ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻛﺭﺩ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ "ﻋَﻮﺩﺍﻝِ ﺯَﻳﻨﻜِﻪ" ﻭ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻛﺭﺩ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﭼﺎﻟﺪﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ "ﺷﻴﺦ ﺳﻠﻮ" (ﺳﻠﻲِ) ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﻃﻮﻝ ﻛﺸﻴﺪﻩ است. بر اساس این رسم قابل تقدیر، در قدیم رسم بر این بوده است که هر میر و یا حاکم یک منطقه دنگبیژ مخصوص به خود داشته است. ﻋَﻮﺩﺍﻝِ ﺯَﻳﻨﻜِﻪ ﺩﻧﮕﺒﮋ ﺳﻮﺭﻣَﻠﻲ ﻣَﻤَﺪ(ﻣﺤﻤﺪ) ﭘﺎﺷﺎ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻨﻄﻘﻪ بازید ﻭ ﺷﻴﺦ ﺳﻠﻮ(ﺷﻴﺦ ﺳﻠﻲِ) ﻧﻴﺰ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﺎﻥ حیدری (حیدرانلو)، ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﭼﺎﻟﺪﺭﺍﻥ، ﺑﻮﺩﻩ ﺍست.
ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﻃﺎﻫﺮﺧﺎﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋَﻮﺩﺍﻝِ ﺯَﻳﻨﻜِﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻃﺎﻫﺮﺧﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻧﺎﻡ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﻋَﻮﺩﺍﻝِ ﺯَﻳﻨﻜِﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺷﺒﻲ ﺍﺯ ﺷﺐﻫﺎ، ﻃﺎﻫﺮﺧﺎﻥ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪﺍﻱ ﺑﻴﻦ ﻋَﻮﺩﺍﻝِ ﺯَﻳﻨﻜِﻪ ﻭ ﺷﻴﺦ ﺳﻠﻲِ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺁﻥ ﻋَﻮﺩﺍﻝِ ﺯَﻳﻨﻜِﻪ ﻗﻼﺑﻲ ﺷﻜﺴﺖ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﺧﺎﻥ ﭘﻴﺎﻣﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻮﺭﻣَﻠﻲ ﻣَﻤَﺪ(ﻣﺤﻤﺪ) ﭘﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻛﻪ ﻋَﻮﺩﺍﻝِ ﺯَﻳﻨﻜِﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻴﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩ؟ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻭ ﭘﻴﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻮﺭﻣَﻠﻲ ﻣَﻤَﺪ(ﻣﺤﻤﺪ) ﭘﺎﺷﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﺮﺍﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺎﻫﺮﺧﺎﻥ ﭘﻴﺎﻡ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﻋَﻮﺩﺍﻝِ ﺯَﻳﻨﻜِﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﺷﺨﺺ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻋَﻮﺩﺍﻝِ ﺯَﻳﻨﻜِﻪ ﺟﺎ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ ﺑﺎ ﺷﻴﺦ ﺳﻠﻲِ ﻭ ﻫﻴﺎﺕ ﻫﻤﺮﺍﻫﺘﺎﻥ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺩﻫﻨﺪ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻲﺷﻮﺩ " ﻛﻲ ﺑﺮﺥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻲ ﺑﺮﺍﻥ ". (ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻠﻠﻲ ﻛﺮﻣﺎﻧﺠﻲ، ﻣﺒﻨﻲ ﺑﺮ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻃﻠﺒﻲ ﻭ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺭﻭﺩﺭﺭﻭ). ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ﻫﻔﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻧﻴﺰ ﻋَﻮﺩﺍﻝِ ﺯَﻳﻨﻜِﻪ ﭘﻴﺮﻭﺯ می شود و ﺳﻮﺭﻣَﻠﻲ ﻣَﻤَﺪ(ﻣﺤﻤﺪ) ﭘﺎﺷﺎ به پاس قدردانی زمین یک روستا را به او اهدا می کند.
(زنده یاد "ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻭﺯﻭﻥ" ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ شهیر ﻛﺭﺩ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ " ﺭﻭﺯﻱ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻋﻮﺩﺍﻝ ﺯﻳﻨﻜﻪ " ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻛﺭﺩﻱ ﻛﺮﻣﺎﻧﺠﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ که بسیار جالب و خواندنی می باشد).
ﺷﺎﺩﻱ همیشه ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﺻﻮﻝ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﺭﺩﻫﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍن ﭘﺎﺩﺯﻫﺮﻱ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻏﻢ ﻭ ﺩﺷﻮﺍﺭﻳﻬﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻛﺭﺩ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻭ ﺑﺎ ﻋﻘﻼﻧﻴﺖ ﻭ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪﻱ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺭﺍ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩﺍﻧﺪ.
ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺳﭙﺮﻱ: ﭼﺸﻢﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺴﺖ، ﺟﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻳﺪ.
ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻫﺮ ﻧﺎﺏ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻛﺭﺩﻱ، میراث های معنوی ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﺟﻮﺩ نیز ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﺩﻫﻴﻢ ﺍﺭﺯﺵ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﻠﺘﻤﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺭﻓﺘﻦ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲﻣﺎﻥ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻗﺪﺭﺩﺍﻥ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪﺍﻥﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻫﺮﻫﺎﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﻤﻲ ﺩﺭﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﺩﻫﻴﻢ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍﻩ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻳﺎﺑﻲ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﺁﻥ ﺷﻜﻮﻓﺎﻳﻲ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﻱ ﻧﺎﺏ، ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺪﺭﻥ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻳﺎﺑﻲ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﺧﻴﺮ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﻭﺍﺝ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ و ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﺍﺣﻴﺎﻱ ﻣﺠﺪﺩ ﺁﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻜﻮﻓﺎﻳﻲ ﻣﺠﺪﺩ ﺁﻥ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻣﻠﻲ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺟﻤﺎﻋﻲ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﺣﻴﺎﻱ ﺁﻥ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ.
ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﻡ تمامی احاد جامعه از جمله ﻓﻌﺎﻟﻴﻦ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﺩﺭ ﺧﻮﺭ ﺑﻪ ﺳﻮﺍﻻﺕ ﺯﻳﺮ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﻢ به صورت عینی آنرا در جامعه و در سایر حوزه ها و زمینه نیز بکار بگیریم.
١) ﭼﺮﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺻﻨﻌﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﺯﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻫﺎﻱ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻛﺭﺩ (ﺧﺎﻧﻢ ﻋﻪﻳﺸﻪ ﺷﺎﻥ ﻭ ﻋﻮﺩﺍﻝ ﺯَﻳﻨﻜﻪ ﻭ ...) ﺩﺭ ﻓﻘﺮ ﻭ تنگدﺳﺘﻲ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﻓﺘﻪﺍﻧﺪ؟
٢) ﭼﺮﺍ ﺩﻧﮕﺒﻴﮋﻱ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺁﻧﺮﺍ ﺍﺣﻴﺎ ﻧﻤﻮﺩ؟
٣)چگونه ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻳﺎﺑﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺮ ﺯﻣﻴﻨﻪﻫﺎ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﻱ مختلف را ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻧﻤﻮﺩ؟
نظر شما