به گزارش خبرنگار کردپرس، از ۲۶ تا ۲۹ اسفند نمایشگاه گروهی مجسمه های سنگی توسط «علی عینی و سونیا سفاهشتی» زوج هنرمند قروه ای در انجمن باران این شهر به مناسبت فرارسیدن عید نوروز دایر شد.  

یکی از هنرمندان نقاشی و طراحی قروه است که ۳۲ سال دارد با کارشناسی معماری. از سال ۸۹ فعالیت هنری خود را آغاز کرد. او شاگرد دو استاد برجسته «هادی ضیاءالدینی» و «فردین صادق  ایوبی» بوده و کار نقاشی و مجسمه سازی را از این دو هنرمند زبردست آموخته است.

«علی عینی» جوان هنرمندی که مجموعه مجسمه های سنگی خود را در قالب نمایشگاهی به همراهی همسرش دایر کرد.

او در جریان برگزاری این نمایشگاه در مصاحبه با خبرنگار کردپرس از علاقه اش به هنر مجسمه سازی گفت. «آن زمانی که شروع کردم به کار هنری، علاقه زیادی به حجم و فرم داشتم اما توانایی ارائه این کار را نداشتم برای همین با طراحی شروع و وارد نقاشی شدم». 

«علی عینی»  در حال حاضر سه سال است که به صورت حرفه ای حجم کار می کند و تاکنون سه مجسمه شهری ساخته است که به دلیل بی‌توجهی مجموعه مدیریت شهری به فرهنگ و هنر، مورد استقبال قرار نگرفت.  

این زوج هنرمند شش سال می شود که ازدواج کرده اند و ثمره این ازدواج هم پسری است شیرین زبان. «عینی» درباره فعالیت هنری همسرش می گوید. «همسرم هم با علاقه و توانایی که داشت در کنار من شروع کرد  به کار و در این نمایشگاه هم به ساخت گردنبندهای سنگی پرداخت». 

او به چگونگی ایده گرفتن برای ساخت مجسمه هایش اشاره کرد. «ایده کار این گونه بود که شبی یک سنگ پیدا کردم که شباهتی به ماهی داشت و قصد کردم که آن را کامل کنم و با تلاش فراوان شکل آن را در آوردم اما به دلم ننشست و برای همین تصمیم گرفتم بهتر کار کنم که بعد از ازدواج این طرح و ایده در من بیشتر شکل گرفت».

«عینی» برخلاف بسیاری که ازدواج کردن را با محدودیت هایی همراه می دانند، معتقد است از وقتی ازدواج کرده بهتر به فعالیت های هنری اش می پردازد و آسوده تر کار می کند.  

او تمامی سنگ ها را از طبیعت قروه پیدا و روی آن ها کار می کند. «تمامی سنگ ها را از طبیعت قروه می آورم. چندان به دنبال قیمت سنگ ها نیستم بیشتر دنبال فرم و شکل سنگ ها هستم که بتوانم از آن ها شکلی دربیاورم. وقتی سنگی به کارم نیاید آن را دوباره به طبیعت بر می گردانم و دنبال سنگ های گران قیمت نیستم». 

این هنرمند جوان برای هر مجسمه ای که می سازد بسته به حجم و اندازه ای که دارد زمان می گذارد. «علی عینی» بیشتر طرح هایش انتزاعی است از خود سنگ. «من به سنگ بیشتر نگاه دارم تا توانایی خودم. می بینم در درون خود سنگ فرمی هست که اهمیت بیشتری دارد تا آنچه در ذهن من هست. برای همین طرح هایم را از دل خود سنگ ها بیرون می کشم. شده رفته ام در دل طبیعت و چادر زده ام و سنگ ها نگاه و به هم وصلشان کرده ام و بعد طرحی را ریخته ام. یعنی فرآیند طراحی برای من بسیار مهم است».

در خطوطی  «علی عینی» برای مجسمه هایش کار می کند نشانه هایی از قالی و خالکوبی زنان منطقه را می توان دید. نشانه هایی که گویا نماد این منطقه است.    

او از اثر طراحی و نقاشی روی مجسمه سازی می گوید و باور دارد که در خلق مجسمه سنگی اگر طراحی و نقاشی نباشند آن اثر به بیراهه می رود.

 این جوان هنرمند نه از مسئولان دل خوشی دارد و نه از مردم. «مسئولان چندان به کارهای هنری اهمیت نمی دهند و حمایتی هم ندارند. اما جدای از مسئولان، دل خوشی از مردم ندارم. نمایشگاهی زده شده انتظار داریم مردم بیایند و ببینند. نمی خواهیم بخرند فقط بیایند و حضور داشته باشند همین حضور و آمدن خود نوعی حمایت است».

«علی عینی» و همسرش «سونیا» دوست دارند مردم رنجی را که با عشق و علاقه برای ساخت مجسمه ها می کشند را ببینند. «مردم بیشتر در فضای مجازی حمایت می کنند اما در فضای حقیقی هیچ حمایتی ندارند. دوست داریم مردم ببینند رنجی که ما برای این کارها می کشیم».

هنر؛ زندگی کردن را نشان می دهد

۳۳ سال دارد و از زمانی که ازدواج کرده هنر را به صورت حرفه ای تر دنبال می کند. «سونیا سفاهشتی» بانوی هنرمندی که در کنار همسرش جدای از کار نقاشی و طراحی به ساخت آویزهای سنگی مشغول است.  

او به کار با سنگ بیشتر از طراحی علاقه دارد. «کار با سنگ را بیشتر از طراحی دوست دارم.  وقتی از سنگی که بی ارزش است تصویر می سازیم لذت می بریم. ما به سنگی که ارزش ندارد، ارزش می دهیم و این خودش بسیار حایز اهمیت است».

«سونیا» هم همانند «علی» براساس فرم خود سنگ، طرح را پیاده می کند. «وقتی سنگ را داخل دستم می گیرم طرح را می بینم و این طور می شود که خود سنگ طرح و شکل را برایم می ریزد». 

او از زندگی هنری اش راضی است و خوشحال. «زندگی هنری خوش است و خوشحالم که با یک هنرمند ازدواج کرده ام. این زندگی هنری باعث شده ذهن ام خلاق شود». 

این مادر و همسر هنرمند از نگاه های منفی که به هنر وجود دارد هم می گوید. «همه چیز نان و آب نیست باید زندگی کرد. هنر زندگی کردن را نشان می دهد. شده ناامیدمان کرده اند اما پا پس نکشیده ایم و ادامه داده ایم. مهم این است که خودمان چطور زندگی کنیم و حس و حال خوبی داشته باشیم. زندگی کردن با هنر خیلی مهم است و نباید همه چیز را تک بعدی نگاه کنیم». 

«سونیا» هم از اینکه مردم هنرمندان را حمایت نمی کنند گله دارد و بر این باور است که «هنر حمایت کردن نیاز دارد و با حمایت کردن است که پیشرفت هم می کند».