به گزارش کردپرس، در نشست شورای امنیت سازمان ملل در ۲۲ اکتبر ۲۰۲۵، نمایندگان ایالات متحده، بریتانیا و فرانسه ضمن استقبال از آتشبس اخیر میان دولت دمشق و نیروهای دموکراتیک سوریه (SDF)، بر لزوم ادامه روند گفتوگو و تضمین حقوق همه اقلیتها، بهویژه کردها، تأکید کردند. سه کشور با وجود همسویی در حمایت از گذار سیاسی، در ابزارها و اولویتهای خود تفاوتهایی بیان کردند.
ژروم بونافون، نماینده فرانسه، آتشبس اخیر میان نیروهای کرد و ارتش سوریه در حلب را «گامی امیدبخش برای بازسازی سوریه» توصیف کرد و خواستار اجرای کامل توافقهای پیشین و یکپارچهسازی مأموریتهای سازمان ملل برای حمایت از گذار سیاسی شد. پاریس تأکید کرد که بازسازی اقتصادی و رفع تدریجی تحریمها باید همزمان با تضمین حقوق اقلیتها از جمله کردها انجام گیرد. فرانسه خواهان نقشآفرینی همه جوامع سوری در نهادهای جدید و بازگشت امن آوارگان شد.
جیمز کاریوکی، نماینده دائم بریتانیا در سازمان ملل، انتخابات اخیر پارلمانی در سوریه را «نشانهای از حرکت بهسوی ساختار فراگیرتر» دانست و از لزوم تکمیل ترکیب پارلمان با حضور نمایندگان مناطق کردنشین سخن گفت. لندن خواستار تداوم آتشبس در حلب و شمالشرق سوریه میان کردها و دمشق و دسترسی کامل و بیقیدوشرط کاروانهای انساندوستانه شد. همزمان، بریتانیا اعلام کرد با تغییر فهرست داخلی گروههای تحریمی از جمله رفع تحریم گروه هیئت تحریرالشام، بهدنبال تسهیل تماسهای دیپلماتیک برای پیشبرد روند سیاسی است.
مایک والتز، نماینده ایالات متحده نیز تصمیم واشنگتن برای آغاز کاهش مرحلهای تحریمها را «گامی برای تشویق گفتوگوی ملی و بازسازی کشور» اعلام کرد. او بر ضرورت ادغام نیروهای محلی، از جمله نیروهای دموکراتیک سوریه، در ساختارهای امنیتی جدید و پایدار تأکید کرد و از همه کشورها خواست اتباع خود را از اردوگاهها و بازداشتگاههای شمالشرق سوریه بازگردانند تا از بازگشت احتمالی داعش جلوگیری شود. به گفته او، آینده سوریه باید «بر پایه آشتی، بازسازی و قانون اساسی جدیدی باشد که همه را دربرگیرد.»
سه کشور غربی در مواضع خود بر سه اصل مشترک تکیه دارند: حفظ آتشبس میان دمشق و کردها، تضمین مشارکت فراگیر در روند گذار سیاسی، و تسهیل دسترسی بشردوستانه در سوریه. با این حال، اختلاف در شیوههای عمل ــ از تمرکز فرانسه بر ادغام اقتصادی تا رویکرد بریتانیا در تعامل میدانی و سیاست گامبهگام آمریکا در رفع تحریمها ــ نشان میدهد که آینده حضور و جایگاه کردها در «سوریه جدید» همچنان به توازن میان فشار و همکاری غرب با دمشق بستگی دارد.

نظر شما