سعید ارغوانی، کارگردان نمایش، در گفت‌وگویی با خبرگزاری کرد پرس، درباره‌ی ایده‌اش می‌گوید: نمایش من درباره‌ ذهن انسانه، درباره‌ اون حصارهایی که خودمون توی درون‌مون می‌سازیم و بعد فکر می‌کنیم راهی برای رهایی ازشون نداریم. من همیشه درگیر این فکرم که انسان چقدر می‌تونه هم آزاد باشه و هم زندانیِ خودش. همین دغدغه شد نقطه‌ شروع این کار.

او ادامه می‌دهد: من سال‌هاست کارهای محیطی انجام می‌دم، اما این اولین باره که توی جشنواره شرکت می‌کنم. حس کردم بخش «دگرگونه» فرصت خوبیه برای نمایش دادن کاری که با طبیعت و فضای باز پیوند داره. چون برای من، مکان خودش بخشی از روایت نمایشه. کنار دریاچه زریبار، حس حضور طبیعت و انعکاس صداها خودش به اثر جان می‌داد.

ارغوانی درباره‌ مفهوم اثر توضیح می‌دهد: نمایش به رؤیاهای ازدست‌رفته‌ ما می‌پردازه؛ به اون چیزهایی که تو ذهنمون داریم ولی اجازه نمی‌دیم دیده بشن. من می‌خواستم بگم که باید جرأت کنیم رؤیاها و تصاویر ذهنی‌مون رو ببینیم، حتی اگه ترسناک یا غیرمنطقی به نظر بیان. این‌ها چیزهایی نیستن که لازم باشه سانسورشون کنیم.

او سپس با دقت به ساختار اثر اشاره می‌کند: نمایش از دو بخش اصلی تشکیل شده؛ دو «جسم» که یکی با بیان و کلام معنا پیدا می‌کنه و دیگری با حرکت و بدن. یکی نماد رهاییه، دیگری نماد حصار. هر دوشون ساخته‌ ذهن انسان هستن. توی اجرا، انگار از دل دریا چیزهایی رو بیرون می‌کشم، بهشون شکل می‌دم، و اون‌ها تبدیل می‌شن به تصویرهای ذهنی من. هر حرکت، هر صدا و هر نگاه، تکه‌ای از رؤیای از دست رفته‌ست.

ارغوانی در پایان با نگاهی آرام می‌گوید: برای من، این نمایش فقط درباره‌ تماشا کردن نیست؛ درباره‌ تجربه‌ کردنه. درباره‌ اینکه انسان خودش رو در آینه‌ دریا، در آینه‌ تن و ذهنش ببینه و بپرسه: واقعاً آزاد کیه؟ اون‌که بیرون قفله یا اون‌که درون خودش زندانیه؟