به گزارش کردپرس، جان دوندار روزنامه نگار پیشکسوت اهل ترکیه، بخش دیگری از مصاحبه‌ سال ۱۹۹۶ خود با احمد کایا، هنرمند سرشناس کُرد که در تبعید درگذشت، را منتشر کرد. کایا در این گفت‌وگو با اشاره به تجربه‌های تبعیض، ترس از ناامنی و وضعیت کُردها در ترکیه تأکید می‌کند که «کُردها شریک این کشور بوده‌اند» و خواستار زندگی برابر، بدون ذهنیت «بیکانگی» و بی‌هویتی است. او می‌گوید: «نه جدایی می‌خواهم، نه پرچم دیگر؛ ما می‌خواهیم زیر پرچم ترکیه اما با هویت کُردی زندگی کنیم.»

این گفت‌وگو مربوط به سال ۱۹۹۶ است. جان دوندار این بخش از مصاحبه را در حساب کاربری خود منتشر کرده است. در گفت‌وگو، احمد کایا با اشاره به وضعیت سیاسی آن سال‌ها و فشارها بر کُردها می‌گوید:

«من آدم حساسی هستم. در تمام زندگی‌ام نمی‌خواستم بر اثر سکته قلبی بمیرم. اما در این کشور مرگ نشانی ندارد. ممکن است در هر شرایطی اتفاق بیفتد. بارها گفته‌ام: دو متر کفن همیشه در جیب پشتم است. اینجا، در خاک استانبول یا حتی جلوی خانه، یا در زیر شکنجه‌گاه‌ها ممکن است آدم را از بین ببرند. اما این‌ها مهم نیست. ما کُردها، مثل همه کُردهای این سرزمین، این کشور را خیلی دوست داشتیم. همیشه گفته‌ام وقتی مردم، مرا به خاکم بسپارید. البته می‌توانید در هر جای استانبول هم دفنم کنید.»

او ادامه می‌دهد: «ما از ابتدا شریک این کشور بودیم. هیچ‌کس مالک آن نبود. و تأکید می‌کنم: شریک. ترک‌ها و کُردها. هیچ‌کس نباید این کشور را برای خودش مصادره کند. ما شریکیم و باید حق شریک رعایت شود، استاد. اگر این شراکت بهم بخورد، همه‌چیز از هم می‌پاشد. باید شریف و درستکار بود. ما حق خود را می‌خواهیم؛ نه خاک، نه پرچم جداگانه، نه رابطه‌ای دیگر، نه فرهنگ جدا. نه. ما هزاران سال دیگر هم زیر پرچم ترکیه زندگی خواهیم کرد، اما با هویت کُردی. زندگی خواهیم کرد؛ حتی اگر نگذارند، باز هم زندگی خواهیم کرد. ما نمی‌خواهیم بی‌هویت زندگی کنیم. مسئله همین است. من یک کُردم؛ و می‌خواهم مانند یک کُرد زندگی کنم.»

او می‌افزاید: «من هیچ درد دیگری ندارم. آدم‌ها چیز زیادی نمی‌خواهند. من نگفتم بیایید ترکیه را مثل خیار از وسط نصف کنید. همچین چیزی نیست. مگر چه می‌شود اگر بچه‌ کُردِ کلاس اول ابتدایی، سرودهای مدرسه را به زبان خودش بخواند؟ آیا خیلی بد است؟ یک کُرد اگر در ترکیه به کُردی بگوید “سلام”، مگر چه ایرادی دارد؟ یونانی می‌آید و به زبان خودش سلام می‌کند و کسی هم ناراحت نمی‌شود. اما هزاران سال در کنار ترک‌ها زندگی کرده‌ایم؛ همین که کُرد بگوید ‘سلام’، برخی‌ها به خشم می‌آیند. این‌ها آدم‌هایی هستند که هضم نمی‌کنند. نه دولت چنین است، نه مردم‌مان. اما نمونه‌های افراطی هم وجود دارد. نمی‌خواهم اسم ببرم. همین مافیایی‌هایی که در کار چک و سفته هستند… باور کنید وقت زیادی ندارند، زمان‌شان محدود است.»

احمد کایا همچنین به موضوع مبارزه مسلحانه می‌پردازد و می‌گوید: «در ترکیه چپ‌هایی هستند که از مبارزه مسلحانه دفاع می‌کنند. اما من هرگونه کشتن، نابود کردن و خشونت بدون داشتن یک چشم‌انداز سیاسی یا ایدئولوژیک را رد می‌کنم. بار دیگر می‌گویم: من، به‌عنوان یک کُردِ این کشور، از تقسیم ترکیه دفاع نمی‌کنم. ما از اتحاد، از یکی‌بودن و یکپارچگی این کشور دفاع می‌کنیم. اگر کسی بد برداشت کرده باشد، برایش توضیح می‌دهیم. قواعد گفت‌وگو را ما مشخص می‌کنیم و آن‌ها باید رعایت کنند.»

او به تجربه برچسب‌زنی نیز اشاره می‌کند: «کافی است بگویی ‘کُرد هستم’ تا به تو بگویند تجزیه‌طلب! خب چه چیزی را دارم تجزیه می‌کنم؟ یا همین‌که کُرد بگویی، می‌گویند ترکیه را می‌خواهی تقسیم کنی. ترکیه جمهوری بزرگی است. هزاران سال قدمت دارد. چطور ممکن است آن را کسی تقسیم کند؟ کشوری که حتی نمی‌تواند حساب یک تانسو چیلر را برسد، چطور می‌خواهد حساب PKK را برسد؟ چنین چیزی نیست. مگر چون عبدالله اوجالان معاون نخست‌وزیر نیست، این وضعیت پیش آمده؟ شاید روزی آن هم شد چه؟ آن وقت چه باید کرد؟»