جنگ، تابعی از تصمیمات بشری است و سل و سیل و زلزله با بشر نکرده اند آنچه جنگ های جهان گشایان کرده!
هیچ فرد، جامعه و ملتی که از اعتدال روانی و سلامت عقلانی برخوردار باشد، بر ستیز خون ریز آغوش نمی گشاید. آغاز و فرجام جنگ ها به میل و اراده ٔطوع و کُره جنگ افروزان بوده و لشکریان همواره تیغهٔ شمشیری اند که قبضه اش در کف و پنجهٔ اُمرا فشرده شده و بر ماشه و شاسی مخرب تربن سلاح های کشتار جمعی اثر انگشت حاکمان هویداست! آنها خوف ندارند که کودکی در گهواره، یا کهنسالی در بستر بمیرد!
جنگ پدیدهٔ مذموم و محکوم همهٔ مکاتبی است که در عمل برای انسان و جانش حرمتی قائل اند.
اما آن روی این سکه، دفاع است و دفاع از مواریث وجدانی و مفاخر جاودان جوامع جهانی است.
به سال ۱۳۵۹ وقتی حاکم بغداد - ولد تکریت - در محاسبات به غایت غلط خود، اوضاع مرزهای همسایهٔ شرقی اش را به دلیل تغییرات ناشی از انقلاب، در هم ریخته و فروپاشیده می دید، شهوت ایران گشایی هوش از وجودش پراند و با کشیدن طناب توپ های دوربرد آتشی برافروخت که ۸ سال شعله هایش سرمایه های دو ملت را به کام خویش کشید.
در خیال خام ابلهانهٔ آن حاکم مستبد خون ریز، لشکریانش در مدت اندک یک هفته ای پرچم عقاب نشان بعث را بر بام برج آزادی می افراشتند!
اما در این سوی، ملتی زره رزم پوشید و سپر دفاع برگرفت و به دعوت رهبرشان جسم و جان به معرکهٔ دفع بلا آورد.
ایران، تمامی ایران، با تمامی اقوام و امکاناتش در یک صف ایستاد و آن صف مجاهدت سدهای سُربین بر مدار و در گسترهٔ مرزهای در معرض تهدید این کاشانه بود و دفاع بر این ملت، قدر و قیمتی ارزشمندتر از جان یافت.
۱۹ دی ماه ۱۳۵۹ به سبب فتح میمک، از برجسته ترین فرازهای تاریخ این دفاع هشت ساله است.
گرچه نگارنده بی بهره از دانش نظامی است و کم اطلاع از پژوهش ها پیرامون جنگ، اما بر این باور استوار است، که فتح میمک با تمامی فتوحات نظامی، همچون فتح فاو و خرمشهر در یک تراز همخوان است.
فتح میمک فارغ از مشابهت سازی های تاریخی عناصر آن، بی وجه با فتح بدر نخست نیست. چه بدر، مطلع الفتح بود و فتح میمک مبدأ الفتح و طلایهٔ ظفر ایرانیان در جنگ نابرابر ۸ ساله.
بی تردید فتح میمک محصول مجاهدت و فداکاری و همدلی محموعه های فراوانی از نیروها، یگان ها، ایلات و طوایف معتنابه بوده است، اما قاعدهٔ این قلهٔ افتخار آفرین بر دوش کوشش و جسم و جان مردانی از جنس غیرت و میهن دوستی شکل گرفت، مردان شجاع ایل دلیر خزل.
هیچ جای درنگ و تأمل نیست که فاتحان میمک نام با مسمایی است که برازندهٔ این مردمان است و بر پای این سند ختام مشک گونه ای از مُرکب خون شهیدان عزیز این ایل واقع است.
در فتح مبارک میمک خون های پاکی در بستر زمین جاری شد تا نجاست حضور خصم را در این قطعهٔ از وطن بزداید.
اما باید سخت مراقب و مواظب این نکته بود که دفاع شرافت مندانهٔ ۸ ساله مجمع اتحاد ملی تمامی ایلات و اقوام ایرانی است.
در تلاقی و تجمع خون های مطهر شهیدان رشید ایل های خزل و ملکشاهی و دهبالایی و ارکوازی و بولی و کلهر و کُرد و شوهان و پنجستون و ریزه وند و میشخاص و دیگر طوایف و شهرستان های این استان است که ایلام بر تارک تاریخ ۸ سال جهاد و شهادت این ملت، به سان آفتاب می درخشد.
میمک گرچه در ارتفاع مکانی قامتش به مانشت نمی رسد، اما در جغرافیای جهاد و تاریخ عزت و افتخار این وطن، میمک چنان فرازمند است که سایه بر دماوند اَفکَنَد. میمک از عناصر و اماکن هویت بخش به مردمان این سامان است.
فتح میمک، فتح غیرت بود و به همین نسبت فاتحان میمک فاتحان غیرت اند.
این نکته باید در قاب جاودانگی گرفته شود که " خون پاک جوانان غیور خزل نه صرفاً درمیمک، که در تمامی جغرافیای دفاع از این وطن در بستر دلاوری جاری است.
هنوز هستند مادران، پدران، برادران، خواهران، همسران و فرزندانی از این ایل رشید که آرزوی بوییدن و بر دل و دیده گذاشتن تکه استخوانی از عزیزان شهیدشان بر جانشان سنگینی می کند و دیده به راه بازگشت شکوهمندشان دوخته اند! بر روان پاک آن شهیدان خدایی صلوات و بر راهیان شب شکن ظفر مبارک!