به گزارش خبرگزاری کردپرس، هشت کیلومتر آسفالت، شده 11 میلیارد تومان حالا حساب خاکبرداری و پل سازی و بهسازی و غیره معلوم نیست چقدر شده. اگر به سودش باشد، این پروژه به اندازه کافی برای پیمانکاران سود داشته پس شایسته است که بعد از تمام شدن آسفالت دست از این دره و ارغوانهایش بردارند و مدیرکل راه و شهرسازی که این پروژه قبل از آمدن وی به این جایگاه شروع شده بود، از این به بعد در مقابل تقاضاهای ساخت و ساز و ادامه آسفالت به سمت مناطق بکر این کوهستان، به نفع طبیعت مقاومت کند چرا که تعداد امضای درخواست کنندگان آسفالت در مقابل مخالفان بسیار زیاد آن بسیار اندک بوده و هست.

دره ارغوان از سال 1375 به عنوان منطقه حفاظت شده در زون تفرجگاهی و اکوتوریستی ثبت شده است و بخشی از آن ذخیره‌گاه جنگلی درخت کمیاب و منحصربه‌فرد ارغوان به شمار می‌آید. این ذخیره‌گاه، زون بندی خاص خود را دارد که قرار بود این زون گسترش داده شده و به هزار هکتار رسانده شود که البته با شرایط حاضر باید شاهد کمتر شدن آن در عمل باشیم.

فعالان محیط زیست وقتی که بولدوزرها و بیل‌ها و غلتک‌ها به بهانه بهسازی قسمتهایی از جاده، به جان طبیعت این جنگل منحصر به فرد افتادند، دادها کشیدند و هشدارها دادند ولی سمبه قدرت دولت بیشتر از درخواستهای مدنی زور داشت. به آنها گفته شد که «ما» تشخیص دادیم که این جاده نه تنها باید بهسازی شود، بلکه باید عریض هم بشود! حالا چهار درخت بلوط و تعدادی ارغوان این وسط قربانی بشوند و زیستگاه گونه های جانوری مختلف تخریب شود، آن را فدای توسعه زیرساختهای گردشگری خواهیم کرد.

و اصلا مسأله اینجا است که «نگاه گردشگرانه» نباید به این ذخیره گاه گیاهی و جانوری وجود داشته باشد. این یک مکان منحصر به فرد در جهان است، جایی مثل دره پروانه ها در برزیل که باید حفظ شود و اگر نگاه گردشگرانه به آن وجود داشته باشد، باید شاهد توسعه ساخت و ساز و احداث رستوران و پارک تفریحی و سرویس بهداشتی و پارکینگ و زمین بازی و آلاچیق و تله کابین و پیست موتورسواری و هزار چیز دیگر در آن باشیم که هر کدامشان در جای خودشان چیزهای خوبی هستند که اصلا برای دره ارغوان لازم نیستند.

نگاه گردشگرانه داشتن به این منطقه، یعنی تعارف جنگل به منقل، یعنی انقراض گونه های گیاهی و جانوری، یعنی جولان پفک و سفره یک بار مصرف بر کاکل بلوطهای باستانی. مسئولین دلسوز! بهتر است بلندپروازی‌های گردشگرانه خود را در جای دیگری عملی کنند.

فعالان زیست محیطی ایلام می‌گویندبا آسفالت این جاده، احتمال خانه باغ سازی در منطقه گاووز و سورگه بیشتر می شود که باید مسئولان از ادامه آسفالت به سمت گاووز و میشخاص جلوگیری کنند. نکته مهم دیگر استقرار پاسگاه دائمی جنگلبانی در این منطقه است که به نظر می‌رسد بسیار ضروری بوده و باید سختگیرانه و بدون مماشات و در همکاری کامل با مقامات قضایی استان باشد. افزایش گشت‌های محیط بانان از ضروریات حفظ آن است. کار مهم دیگر احیا و نهال کاری قسمتهای تخریب شده جنگل بر اثر این کار عمرانی است که در این مهم توجه به گونه‌های مناسب از اهمیت برخوردار است. یکی از فعالان محیط زیست ایلام به کردپرس گفت که در سال ۹۷ با کمک یکی از پرسنل منابع طبیعی استان در کنار جاده اقدام به کاشت درخت ارغوان کرده است که متاسفانه هنگام زیرسازی خیلی از آنها قطع شده‌اند. احیای این خراب کاری ها باید در دستور کار قرار بگیرد.

شاید به نظر برسد که این کارها هزینه بردار است اما آن‌ها که با خواب‌های گردشگرانه سراغ این جاده و آسفال و تعریضش آمدند باید از قبل فکرش را می‌کردند و اگر حالا هم فکر کنند خوب است چرا که در غیر این صورت، فردا خسارات بسیار بیشتری به بار خواهد آمد.

بیشتر بخوانید:

ذخیره‌گاه جنگلی ارغوان؛ مهریه‌ی توسعه ایلام