خبرگزاری کردپرس _ نوروز در آسیا و ایران از قدمت دیرینه برخوردار است و برگرفته از هیچ دین و مذهبی از جمله زروانی، مانوی و زرتشتی نبوده، بلکه این آیین باستانی ناشی از طبیعت و تغییر فصل بوده که آغاز آن، طراوت و زندگی نوینی است که بهار نماد آن می­ باشد.

نوروز یعنی روز نو، زندگی نو، فکر نو، طراوات، شادکامی، سرزندگی و آغاز زندگی جدید و عشق به آن، با الهام از خالق هستی که این همه نعمت در اختیار بشر قرار داده است.

باستان شناسان معتقدند که آثار برجای مانده نشان از آن دارد که قوم بابلیان در 2300 پیش از میلاد نوروز را گرامی و جشن آن را برگزار می­ کردند. روایت است که در شاهنامه­ ی فردوسی و تاریخ طبری، جمشید و کیومرث نماد نوروز بوده و در عصر هخامنشیان، اشکانیان و ساسانیان آغاز بهار را موجب زندگی نوین، خیر و برکت دانسته و چون تغییر فصل و بهار از ارزش والایی برخوردار بود، جشن نوروز را برگزار می­ کردند.

بعد از ورود اسلام به ایران، عموم مردم، سلسله­ های طاهریان، سامانیان و سایر سلسله­ های ایرانی جشن نوروز را با گستردگی بیشتری برگزار کرده و شاعران در ستایش نوروز و آغاز زندگی جدید، با تراوش شعری آن را تبریک می­ گفتند. بیهقی مورخ توان­مند و ماندگار ایرانی، شکوه مراسم نوروز در دربار غزنویان را یادآور کرده و نوشته‌ است که شاعران درباری‌ مانند فرخی، منوچهری و سعدسلمان در ستایش نوروز شعر سرودند.

پس از آن در ایران و سایر مناطقی که اشتراک فرهنگی نوروز را دارند، توسط مردم و حاکمیت این آیین باستانی را باشکوه و بزرگ با توجه به هنجارهای اجتماعی خود برگزار کرده و تاکنون نیز ادامه دارد.

جغرافیای نوروز با نام نوروز یا مشابه آن در سراسر خاورمیانه، بالکان، قزاقستان، تاتارستان، در آسیای میانه، چین غرب ،ترکستان چین، زنگبار، سراسر قفقاز و آستراخان و نیز آمریکای شمالی، پاکستان، هندوستان، بنگلادش، بوتان، نپال و تبت شامل می‌شود. در این راستا در تاریخ 24 فوریه 2010 برابر با 5 اسفند 1388 سازمان ملل متحد آن را به رسمیت شناخت و با عنوان روز بین­ المللی نوروز و فرهنگ صلح ثبت و ماندگار شد و در 7 فروردین 1389 نخستین دوره­ ی جشن جهانی نوروز در تهران برگزار و این شهر به عنوان دبیرخانه­ ی آن شناخته شد.

نوروز و عید اگر تکراری برگزار شود، اگر بی­ هدف باشد و نگاه لمپنی به آن داشت، ملال آور، خسته کننده و زودگذر خواهد بود. نوروز باید نگاه­ ها را تغییر و متحول کند. باید نگاه ما ایرانیان به آب، خاک، جنگل، کشاورزی، صنعت، احترام به حقوق دیگران، تفکر و اندیشه و.... تغییر کند.

باید منطقی و عقلانی تلاش کرد که جایگاه ایران در دنیا را ارتقا دهیم. باید دل به ایران ببندیم و ایرانیان برای ایران سربلند کار کنند. باید از افکار، اندیشه، دانایی و توانایی تمام ایرانیان برای توسعه، ترقی و پیشرفت بهره و استفاده کرد. باید در کلام، گفتار و گفتمان در عمل با عقلانیت بیاندیشیم که چکار کنیم و چه بگوییم که به سود کشورمان باشد. اگر تمام توانایی­ های ملت ایران به کار گرفته شود، بدون تردید ایرانی سرافراز خواهیم داشت.