هنوز ۱۰ روز از جاودانه شدن البرز زارعی نگذشته بود که داغدار عروج شهادت گونه سه فعال دیگر محیط زیستی پاوە و نوسود کرمانشاه شدیم.
بلال امینی، مختار خندانی و یاسین کریمی، سە تن از حافظان محیط زیست استان کرمانشاه کە دیروز در جریان تلاش جهت مهار آتش در مراتع و جنگلهای مره‌خیل پاوە جان شیرین خویش را فدای نجات بلوط‌های استوار و سنجاب‌های زیبای زاگرس کردند.
گاهی جز سکوتی زجر آور در برابر تقدیر و مشیت سخنی نمی‌توان گفت. نمی‌دانم از که و به که گله و شکایت برم! فقط می‌دانم چه آسان باغبانان دلسوز و حافظان جان بر کف دست نهاده محیط زیست وطن، یکی پس از دیگری دست‌چین شده و جاودانه می‌شوند و ما می‌مانیم با حسرت‌ها و اندوه‌های بسیار.
حفاظت و صیانت از جنگل‌ها و محیط زیست این روزها بی‌قربانی نمی‌شود و قربانیان نیز دریغا که جز بهترین فرزندان این میهن، نمی‌توانند باشند.
شاید وقت آن رسیده است که تجدیدنظری اساسی در نحوه آموزش و آمادگی همه تشکل‌های زیست محیطی غیردولتی و جنگل‌نشینان البرز و زاگرس در مواجهه با بحران‌هایی چون آتش‌سوزی و سایر بلایا، صورت گیرد و گرنه با همین وضعیت هرسال تعدادی از بهترین فرزندان دلسوز کشور را در همین راه، از دست خواهیم داد، خسران و خسارتی که با هیچ چیزی قابل جبران و توجیه نبوده و نخواهد بود.
ای جنگل، ای داد!
از آشیانت بوی خون می آورد باد!
بربال سرخ کشکرت پیغام شومی است!
آنجا چه آمد بر سر آن "سه" سرو آزاد؟
ای جنگل، ای شب!
ای بی‌ستاره!
خورشید تاریک!
اشک سیاه کهکشان‌های گسسته!
آیینه‌ی دیرینه‌ی زنگار بسته!
دیدی چراغی را که در چشمت شکستند؟
نظر شما