خبرگزاری کردپرس _ نسل جوان کرمانشاه؛ با بی کاری دست و پنجه نرم می کند. درآمدی ندارد. از نظر مالی ضعیف است. دغدغه آینده را دارد، اما به باور من؛ نسلی مستعد، پویا، توان مند، خلّاق و نوآور و ایده پرداز است. الزامات بهره گیری درست و به موقع از این نسل؛ در گرو دیدگاه مسئولان، نوع نگرش به هستی، بینش و تخصص مدیریتی، برنامه ریزی، تخصصی و علمی عمل کردن و پرداختن به ضرورت هاست.
ساختار اندیشه ای و فرهنگی جامعه را مردم، راسا و مستقلا نمی سازند، بلکه این جریان نظام سیاسی و حاکمیت موجود و دولت های برخاسته از آن است که مسئولیت های مهم و اساسی را برعهده دارند. این درست است که مردم؛ خود باید بخواهند و فرهنگ رفتاری درست و مطالبه گری مناسب و متناسب با اوضاع را داشته باشند، مع الوصف بدون همراهی و همکاری حاکمیت و دولت؛ کار خاصی از دست مردم و به ویژه جوانان برنمی آید.
در کرمانشاه؛ سالیان متمادی است که ناسیونالیسم وطنی نعل وارونه می زند. در ظاهر رفتارخاصی دارد، فریاد می زند، سخن رانی منطقی می کند، از اقتصاد و معیشت می گوید، گاهی ژست تکنوکرات بودن می گیرد، گاهی به مردم نگاه عاقل اندرسفیه می کند و دست به رفتارهای پوپولیستی می زند و عجیب تر از همه آن که، همه ی این ترفندها را در سایه جلسه بازی، نمونه سازی، بومی گرایی و فریاد " واکرمانشاها " انجام می دهد.
شاید در فیلم های وسترن یا غربی ( غرب وحشی ) دیده باشید که وقتی گروهی دزد با اسب و اسلحه، به یک قطار حامل طلا و کالاهای ارزش مند، دستبرد می زدند و می کشتند و غارت می کردند، نعل اسب های خودشان را وارونه می زدند تا ردیاب ها، فکر وارونه بکنند و نتوانند ردّ دزدها را بزنند. این در حالی بود که کلانتر محلی و گاهی شهردار شهر و یا مقامات دیگر با دزدها، هم دست بودند که البته بعدا به رسم قهرمان پروری و تبلیغ فرهنگ غربی، نهایتا دزدها، دستگیر یا کشته و کلانتر و مقامات ذی مدخل هم، افشاء و به سزای اعمال شان می رسیدند.
در کرمانشاه؛ سال هاست عده ای به اسم تجارت و اقتصاد و بازار و صنعت و این چیزها، دارند نعل وارونه می زنند و خودشان راهم، کشته- مرده ی کرمانشاه، جا می زنند. اصالت و لهجه کرمانشاهی خودشان را به رخ روستایی های مهاجر می کشند و برخی مدیران هم، حافظان خوبی برای سرمایه های بادآورده ی آن ها هستند و انصافا در تملق و چاپلوسی و سیاست بازی و لابی گری و کارچاق کنی، دست جناب وینستون چرچیل و مارگارت تاچر را از پشت بسته اند.
حضرات شاغل در بازار سرمایه هم، سرمایه های شان را یا در استان ها و کشورهای دیگر برده اند، یا برای خالی نبودن عریضه بخش کوچکی از خروار را در کرمانشاه گذاشته اند و بخش عمده آن را انتقال داده اند و همه ی این شاهکارهای شان را هم به بهانه ضعف فرهنگ سرمایه گذاری و سرمایه پذیری، به منصه ظهور و بروز رسانده اند که ابربدهکاران بانکی هم، عقل و درایت اقتصادی شان به پای این ها نمی رسد! بله؛ بومی گرایی و توجه به اشخاص، توانایی ها، ظرفیت ها و فرهنگ بومی، بسیار خوب و بجاست و من هم کاملا موافق آن هستم، اما کدام بومی، کدام فرهنگ، کدام تخصص و با چه هدفی؟! هدف و نیت، مهم است. مردمی بودن؛ مهم است.
مردم را نادان و ناآگاه فرض نکردن، مهم است، کاربی منت و تنها برحسب وظیفه ذاتی انجام دادن، مهم است. ارتقای عملی سطح علمی و تکنیکی جوانان و سرمایه گذاری واقعی برای آن ها کردن، مهم است. به جوانان مستعد و خلّاق، میدان دادن و آن ها را به حساب آوردن، مهم است. همه کم و بیش می توانند سخن رانی کنند، چهار تا جوان دانشگاهی و غیردانشگاهی هم می توانند شب و روز جلسه بگذارند و شاید خروجی جلسات شان هم، خیلی بهتر و کیفی (تر) از جلسات رسمی دولتی و اداری باشد، برای این که بسیاری از جوانان هوشمند و ایده پرداز، با ذهن پاک، نیت پاک و با اخلاص و هدف پاک، باهم جلسه می گذارند، به فکرباندبازی و رییس بازی و زیاده خواهی و جاه طلبی و لابی گری و باندبازی نیستند.
هرچقدر که از تعداد جلسات بیهوده و وقت گیر و هزینه بر، کاسته و بر کار و تلاش و ارایه پیشنهاد و ایده مناسب و موثر، افزوده شود، کارها بهتر پیش می رود. چه بسا از دل برخی از همین جلسه بازی هاست که لابی گران به رانت های اطلاعاتی و اقتصادی دست می یابند و پدر مردم را در می آورند. حفاظت از اطلاعات اقتصادی و روش ها و فرایندهای آن، بسیار مهم و حیاتی است و ما نمونه های زیادی از سوءاستفاده‌های کلان از این رانت ها را دیده ایم. باشد که نظم اداری انقلابی و جهادی بدون ریا و شائبه، جای این بروکراسی دست و پاگیر اداری رابگیرد و دست نامحرمان و دزدان، از سفره انقلاب و مردم، برچیده شود.