به گزارش خبرنگار کردپرس، روز چهارشنبه نهم مهرماه ساعت حوالی ده صبح. پشت در اتاق رئیس بیمارستان شهید بهشتی قروه منتظر نشسته ای تا نشست معاون توسعه و منابع دانشگاه علوم پزشکی کردستان با پزشکان بیمارستان در خصوص معضل کمبود پزشک پایان یابد.

مدتی نمی گذرد که سر و صدایی از داخل راهروی سایت اداری بیمارستان بلند می شود. به سمت صدا می روی. زن و مرد تقریباً جوانی را می بینی پر از استرس و نگرانی. چهره زن کاملاً مشخص است حال درونی خوبی ندارد.

هردو داخل یکی از اتاق ها می روند با خانمی که گویا مسئول بخش است صحبت می کند. از پذیرش نکردن بیمارشان می گویند. اینکه پزشک دستور بستری داده اما بیمارستان حاضر نیست او را بستری کند!

منتظر می مانی تا صحبتهایشان با آن خانم تمام شود. در این حین مردی دیگر با سر و صدا می آید و به سراغ همان خانم می رود. اعتراض او مربوط به بخش اورژانس است، از بی نظمی در بیمارستان می نالد. «مادرم دچار مشکل شده و در اورژانس به ما گفتند بستری شود می خواستم او را روی تخت بخوابانم که یکی از خدمه ها آمد و با حالتی حق به جانب گفت که کسی اینجا نباشد چون می خواهم نظافت کنم! شما تصور کنید! ساعت 11 و نظافت! مادر من که نمی توانست سرپا باشد را مجبور کرد بیرون برود! این چه معنی دارد؟ نظافت در این ساعت و بازه زمانی درست است؟»

ساعت را که نگاه می کنی از 11 هم گذشته و نزدیک به ظهر نشان می دهد. تا جایی که ذهن ات یاری می کند در تمام بیمارستان ها معمولاً اوایل صبح نظافت اصلی انجام می شود نه اوایل ظهر! و حتی نظافت های بین روز هم بدون ایجاد مزاحمت برای بیماران و همراهانشان و خارج از وقت استراحت انجام می شود.

به هر حال آن مرد با این اعتراض به سمت اورژانس رفت و آن خانم هم گفت که تذکر می دهد دیگر چنین موردی پیش نیاید.

فکرت درگیر این وضعیت است که آن زن و مرد از اتاق بیرون می آیند. هراس و استرس همچنان در چهره هایشان دیده می شود و گویا صحبت با آن خانم هم تأثیرگذار نبوده است.

اصرار بر رفتن به جایی دیگر!

دوست داری مشکل را بدانی و بر اساس وظیفه ات پیگیر می شوی. زن و مرد وقتی می فهمند خبرنگاری درد دلشان باز می شود. «دخترمان تنگی نفس دارد و حالا در بخش داخلی می گویند اتاق و تخت نداریم بستری کنیم و بروید همدان! من در داخل این شهر حق دارم یا نه؟! شاید من نتوانم همدان بروم؟ آیا نباید اینجا اقدامی کنند؟!»

این پدر و مادر که دلهره تمام وجودشان را گرفته از درد همیشگی در بیمارستان قروه رنج می برند. دختر 7 ساله شان با تنگی نفس 90 درصدی نیاز به بستری شدن دارد و فردا باید عمل شود اما عوامل بیمارستان به بهانه اینکه کرونا هست و تخت خالی نیست از پذیرش بیمار و بستری کردن او سر باز می زنند.

پدر ناله های اعتراضی اش را بلند تر می کند. «او باید فردا عمل شود. با تنگی نفس 90 درصد حاضر نیستند بستری اش کنند و می گویند یا برو همدان یا سنندج؟! چطور به همدان برویم؟ اصلاً چرا باید جای دیگری برویم وقتی در شهر خودمان بیمارستان هست؟»

چهار سال است دخترشان درگیر این وضعیت تنگی نفس است. به گفته پدرش همین مشکل در بیمارستان قروه برای دخترش به وجود آمد. «دخترم دچار زردی بالا شده بود و یکی از پزشکان با بی احترامی تمام نتوانست تشخیص دهد مشکل دخترم چیست و ناچار او را به سنندج بردیم و آنجا بود که نجاتش دادند.»

او می گوید هرچه می خواهند بگیرند، هزینه مهم نیست حداقل سلامتی دخترم را برگردانند و به جای اینکه ما را حواله دهند جای دیگری وظیفه خود را انجام دهند.

اینکه چرا بیمارستان حاضر به پذیرش بیمار نیست خود یک سؤال است و اینکه چرا به بیماران می گویند بروند همدان یا سنندج هم در نوع خود جالب بوده و باید عوامل مرتبط پاسخ دهند که چرا چنین پیشنهادی را می دهند؟!

این پیشنهاد در حالی است که درست مطابق اظهارات این زن و مرد رفتن به جای دیگر همانند همدان یا سنندج اولاً خطرناک است و اگر در میانه راه تصادفی شود و مشکلی پیش بیاید چه کسی پاسخ گو خواهد بود؟ دوماً همه که هزینه رفت و آمد به شهر دیگر را ندارند و پرسنل بیمارستان اصلاً به این مسئله توجهی نمی کنند و فقط به فکر خودشان هستند. سوماً اگر کرونا هست خب در همه جا وجود دارد تنها مختص به قروه که نیست!

ادامه سخنان زن و مرد به اینجا می رسد که «چرا یک نفر در این بیمارستان پیگیر وضعیت بیمار ما نیست؟ مگر این بیمارستان مال مردم نیست حالا خوب است که 90 درصد اینجا را خیرین ساخته اند، خب برای مردم ساخته شده که نیازشان رفع گردد.»

ترس در وجود زن نهفته و هر لحظه که می گذرد بیشتر می شود. دستانش را می بینی که مدام به هم می مالد. مرد هم این را حس کرده و می گوید «ببینید مادرش از بس ترسیده دیگر توانی برایش نمانده. چرا تحریک می کنند و مردم را ناامید؟! چرا به فکر روح و روان ما نیستند؟! دختر من بیمار است و پزشک گفته باید بستری شود آن وقت پرسنل بیمارستان به ما می گویند جای دیگری بروید؟!»

سخنان این پدر نگران را باید شنید و از متولیان امر پرسید که مگر بخش کرونا از بخش های دیگر جدا نیست؟! و مگر موارد ضدعفونی و ایزوله رعایت نمی شود! که پرسنل به بهانه اینکه مبادا بیماری کرونا بگیرند از پذیرش آنان سر باز می زنند؟! اگر غیر این است پس چرا اعلام نمی شود بیمارستان شهید بهشتی مختص به بیماران کرونایی است و بیماران دیگر حق مراجعه ندارند؟!

این خانواده حق دارند بگویند چرا باید جای دیگری بروند آن هم درست وقتی که در شهر خودشان بیمارستانی هست و پزشکان و پرستارانی که وظیفه درمان بیماران را بر عهده دارند! «به هرکسی مشکلمان را می گوییم تنها پاسخی که دارند این است که بیمارتان را ببرید همدان! برای چه باید بروم همدان... من هزینه ندارم بروم همدان و اگر قرار است بروم همدان؛ خب درِ بیمارستان قروه را ببندند دیگر، اینجا به کار می آید؟! کلی نیرو دارند و کرونا را بهانه کرده اند تا کار نکنند، فرزند من بمیرد کسی پاسخ گو هست؟! این همه اتاق وجود دارد آن وقت جا برای فرزند من نیست؟!»

مرد پریشان حال اطرافش را نگاهی می کند و به سمت اتاق رئیس بیمارستان می رود. «شنیده ام که بازرس از استان آمده و می خواهم دردم را به او بگویم تا بداند مردم این شهر چه می کشند. جلسه به چه کار می آید وقتی نمی توانند نیاز مردم را رفع کنند؟!»

او کلافه است. کلافه از بی تدبیری ها و بی نظمی ها و بی توجهی ها. «این جلسات را می گذارند که چه شود؟ فقط بلدند عکس بگیرند و موقعیت شغلی خود را بالا ببرند، بدون اینکه به مشکلات این مردم رسیدگی کنند. الآن هم که اینگونه پاسخ گو هستند برای آمدن همین بازرسان استانی است وگرنه هیچ کسی در این بیمارستان جوابی به آدم نمی دهد.»

دخالت افراد غیرمسئول در امور

زن و مرد سخنانشان که تمام می شود جلوی در ورودی اتاق رئیس بیمارستان به انتظار می مانند. در این حین مسئول روابط عمومی بیمارستان صدایت می زند. پیش او که می روی با سخن عجیبی روبرو می شوی «آقای باقری (مسئول دفتر ریاست) ناراحت شده و می گوید دارید مراجعین را تحریک می کنید و عکس می گیرید؟! درست است؟»

می مانی با این برخورد و واکنش نادرست! تنها پاسخی که داری این است که «اولاً آن آقا مسئولیتی ندارد که برای خبرنگار تعیین تکلیف نماید! او تنها مسئول دفتر و خدمه است. دوماً به عنوان یک خبرنگار حرف های این مردم را شنیده و ضبط کردم و این کار یک خبرنگار است. آیا مصاحبه گرفتن از مردم و شنیدن دردهایشان تحریک کردن است؟! سوماً عکس گرفتن جرم نبوده و نیست و آن هم از سالن گرفته شده و نه از منطقه ممنوعه!»

با شنیدن سخنانت آن زن و مرد واکنش نشان می دهند و می گویند «چه تحریکی؟! مگر ما بچه هستیم که کسی بخواهد تحریکمان کند و یا تحت تأثیر قرار بگیریم؟ ما مشکل داریم و مشکلمان را فریاد زدیم. این خانم حرف ما را شنید و بس.»

همین جا بود که خود مسئول دفتر رئیس بیمارستان حضور پیدا کرد و با حضورش ماجرای دیگری رقم خورد...

همه چیزدان شدن پرسنل بیمارستان

با آمدن مسئول دفتر به عینه دیدی نمونه بارز همه چیز دان شدن این جماعت را. کسی که مسئولیتی دیگر دارد اما در حوزه ای که به او مربوط نمی شود دخالت می کند. همین دخالت نادرست بود که صدای زن و مرد را بلند تر کرد.

مسئول دفتر رئیس به جای اینکه وظیفه درست و قانونی خود را انجام دهد و بلافاصله برای رسیدگی به مشکل این افراد مدیر داخلی و یا رئیس بیمارستان را در جریان بگذارد بدون هیچ گونه احساس مسئولیتی در قبال وضعیت وخیم بیمار، به این گفته اکتفا کرد که «فعلاً جلسه هست و باید منتظر بمانید تا جلسه تمام شود». یعنی برای پرسنل بیمارستان شهید بهشتی قروه برگزاری جلسات مهم تر از جان بیماران است!

با این گفته بود که پدر بیمار بلندتر گفت که باید کسی پاسخ گوی ما باشد و من می خواهم رئیس بیمارستان را ببینم و در حین گفتن این جملات به سمت اتاق رئیس رفت. باز همان مسئول دفتر به سخن آمد و به آن مرد گفت که مشکل شما را به ما این گونه اعلام کرده اند که «چون کرونا هست نمی توانند بیمارتان را بستری کنند مگر اینکه رضایت نامه را امضا کنید... آیا این درست است؟!» در اینجا قبل از اینکه مرد مراجعه کننده پاسخی دهد جالب بود که یکی از خدمه های بیمارستان بازگشت و گفت «تو از کجا می دانی من کرونا دارم یا ندارم؟! اگر مطمئنی خب برو رضایت بده و بیمارت را بستری کن دیگر!»

حال سؤال اینجاست چرا باید خدمه ای که مسئولیت او کاملاً مشخص است اولاً مدام در دفتر ریاست بیمارستان پیش مسئول دفتر و البته مسئول خدمه باشد؟ و آن قدر راحت به خود اجازه دهد که در امور دیگران دخالت کند؟! بودن خدمه در دفتر رئیس بیمارستان به معنای اینکه در حال انجام وظیفه خود باشند نیست بلکه تا جایی که مشاهده می کنی گویا آنجا برایشان حکم استراحت گاه دارد چون مدام آنجا بودند.

به هر حال با اوج گرفتن سر و صدا بود که مدیر داخلی بیمارستان بیرون آمده و در مورد این اعتراض پرسید. «فرزاد رضایی» وقتی دید مشکل این افراد چیست آنان را به داخل اتاق خود برد (بدون اینکه اجازه حضور خبرنگار را بدهد) و خطاب به خبرنگار کردپرس گفت که اگر نیاز بود می گویم داخل بیایید، در اتاقش را بست.

در این حین پدر بیمار که تنها دنبال پاسخ گویی درست بود ناگهان از اتاق بیرون آمد و پرسید که آیا این آقا (مدیر داخلی بیمارستان) می تواند مشکل ما را حل کند یا می خواهید ما را سرگردان کنید؟! او این سؤال را از مسئول دفتر پرسید اما جالب اینجا بود که قبل از او همان فرد خدمه به سخن آمد و گفت که «تصمیم گیرنده اوست دیگر»!

توهین و تهدید خبرنگار

مرد مستأصل داخل اتاق مدیر داخلی بیمارستان رفت. نشست هنوز تمام نشده و منتظر می مانی تا هردو مورد را پیگیری کنی. روی صندلی کنار در اتاق ریاست نشسته ای که از روابط عمومی بیمارستان می پرسی چرا خدمه در امور دخالت می کنند؟! که هم آن فرد خدمه و هم مسئول دفتر که مسئول خدمه هم هست واکنش تندی نشان داده و می گویند «تو خودت چیکاره ای که با آنان صحبت کردی و تحریکشان می کنی؟!»

می مانی به کسانی که هنوز نمی دانند خبرنگار نماینده افکارعمومی است چه بگویی؟! به کسانی که هنوز نمی دانند مصاحبه کردن وظیفه خبرنگار است، چه بگویی؟!

کمی سکوت کنی و روی همان صندلی پشت در اتاق رئیس می نشینی که مسئول دفتر می آید و از تو با بی احترامی کامل می خواهد که بیرون بروی! بهانه او این است که نمی خواهد پیگیر جریان آن خانواده شوی.

وقتی می گویی می خواهم همین جا منتظر بمانم و قبلاً با مدیر شبکه هماهنگ کرده ام... بلافاصله با نگهبانی تماس می گیرد و اقدام به نوشتن صورتجلسه می کند. آن هم صورتجلسه ای کذب و پر از دروغ با این عنوان که «خبرنگار اقدام به توهین و فحاشی کرده و اینکه گفته شما هیچ (...) نیستید!»... این در حالی است که تمامی اتفاقات را به طور کامل ضبط و فیلم برداری کرده ای و هرگز بی احترامی و توهینی به شخصی نداشته ای و حتی همان زن و مرد هم می توانند شاهد این باشند که برعکس چگونه به یک خبرنگار در برابر پیگیری برای حق مردم توهین و بی احترامی می شود.

همه این ها نشان می دهد که یکسری از عوامل بیمارستان که حتی مسئولیتی اساسی ندارند به همین سادگی دروغ می گویند و می نویسند و معلوم هم نیست تا کنون چه تعداد از این صورتجلسات کذب بر علیه مراجعینی که برای حق خود فریاد می زنند ترتیب داده اند؟!

دخالت های مشکل ساز!

هرچند حراست و مدیر شبکه بهداشت از تو دلجویی کردند اما باید این مسئله مشخص شود که اولاً چرا یک مسئول دفتر به خود اجازه می دهد در هر اموری که به او مربوط نمی شود دخالت کند؟! به طوری که حتی اظهارنظر تخصصی درباره ویروس کرونا و مشاوره به مراجعین را هم انجام می دهد! اگر یکی از همین نظرات او اشتباه باشد و جان یک نفر را به خطر بیاندازد آیا عوامل بهداشت و درمان شهرستان پاسخ گو هستند؟!

جالب اینجاست وقتی مشکلی پیش می آید همین افراد مدعی می شوند و مردم به به ناآگاهی و ندانم کاری متهم می کنند.

در هر صورت این اره بده تیشه بگیر خدمه و مسئول دفتر بیمارستان ادامه می یابد تا اینکه نشست تمام می شود و مصاحبه ای که برای آن 4 ساعت منتظر بودی را می گیری. مصاحبه ای که همان مسئول دفتر اعلام کرده بود که «دکتر بیدارپور» گفته انجام نمی دهد اما به محض بیرون آمدن از اتاق ریاست پاسخ سؤالاتت را با کمال میل می دهد!

بعد از مصاحبه پیگیر وضعیت آن خانواده معترض می شوی. در تماس با مدیر داخلی بیمارستان او می گوید که مشکلشان حل شده و بستری شده اند! اما پیگیری هایت خلاف این کفته را نشان می دهد!

حال معلوم نیست چرا «فرزاد رضایی» از بستری شدن آن بیمار و رفع مشکلشان اطلاعات نادرست به خبرنگار می دهد؟! تمامی این موارد در حالی رخ داد که به گفته «رضایی» این جریانات دیگر در بیمارستان تکراری است و همیشه از این ماجراها پیش می آید! و این یعنی پرسنل بیمارستان شهید بهشتی قروه به چنین مواردی عادت کرده و گویا وظیفه خود نمی دانند که امور مرتبط را اصلاح و رسیدگی به بیماران را تقویت نمایند.

بیمارستان نیازمند خانه تکانی است

این تنها روایتی کوچک از وضعیت بیمارستان شهید بهشتی قروه بود. روایتی تلخ و دردناک که به اذعان خود متولیان بیمارستان هر روز چنین اعتراضاتی وجود دارد.

اگر روایت ها را پیگیری کنی به سادگی به ماجراهای تلخ تری می رسی و می فهمی معنای اینکه می گویند بیمارستان قروه از اساس مشکل دارد یعنی چه؟ آن هنگام که سال گذشته یکی از پرستاران با بی احتیاطی خود انگشت دختربچه ای را به جای باند قیچی می کند و مادر دخترک را محبوس و مجبور به سکوت می کنند تا اشتباه عمل کردن پای یک بیمار و همین طور تشخیص ندادن بیماری و اشتباهاتی که منجر به مرگ مادران باردار شده بود و... همه و همه نشان می دهند بیمارستان شهید بهشتی قروه نیازمند یک خانه تکانی است.

خبرگزاری کردپرس براساس رسالت رسانه ای خود در نظر دارد تمامی مشکلات مرتبط به بیمارستان شهید بهشتی قروه اعم از خطاهای پزشکی تا کمبود امکانات درمانی و... را پیگیری و اطلاع رسانی نماید لذا از مخاطبانی که در این زمینه اطلاعاتی دارند تقاضا می شود همکاری لازم را با این خبرگزاری داشته باشند./

^* گزارش: زیبا امیدی فر