به گزارش خبرگزاری کردپرس، خبر کوتاه، گویا و قابل پیش بینی بود: «آمار روزانه فوتی‌های کرونایی ایلام دو رقمی شد!»

ناقوس مرگ مدتهاست به صدا در آمده و وضعیت قرمز رو به سیاهی می‌رود. گروههای مجازی و استوری‌های اینستاگرام مملو از پیام‌های تسلیت و ابراز همدردی است! به نسبت جمعیت، میزان مرگ و میر در ایلام بالاتر از میانگین کشوری است. اضطراب، استرس و پریشانی خاصی در جامعه ایجاد شده، ظرفیت بیمارستان‌ها تکمیل و آمار ابتلای کارمندان به حد نگران کننده‌ای رسیده، اما خبری از تعطیلی شهرها و ادارات نیست و همچنان مردم به عنوان مقصران اصلی تداوم زنجیره ابتلا معرفی می‌شوند و جز شماتت‌کردنشان راهکاری نیست!

اطلاع‌رسانی روش‌های پیشگیری خوب است اما برای آموزش مبتلایان طرح و برنامه خاصی وجود ندارد. جلسات ستاد کرونا همواره در حال برگزاری است اما مصوبات همچنان معمولی، نمایشی و تا حدی تکراری است. مدیران هم مدام به تلویزیون می‌روند و ضمن ارایه گزارش کار، با جملات کلیشه‌ای بیشتر التماس و نصیحت می کنند.

اما سوال اصلی اینجاست: برای توقف این روند چه اقدامی انجام شده و می‌شود؟ چرا این وضعیت کنترل نمی‌شود؟ اگر روند ابتلا و مرگ با بخشنامه و مصوبات ستادی متوقف می‌شد که تا الان شده بود، پس دیگر به یقین برسید وقتش رسیده اقداماتی فراتر از اعمال محدویت‌های محدود انجام دهید! ظاهرا مدیران ارشد استان آشنایی زیادی با مدیریت بحران ندارند، وگرنه تصمیمی متناسب با شرایط بحرانی می‌گرفتند. بحران بالاتر از مرگ ده نفر در روز؟

نمی‌دانیم چه زمانی قرار است تعطیلی کل استان در دستور کار قرار گیرد؟ به نظر می‌رسد زمان تصمیم بزرگ رسیده است. تا وقتی مدیران تصمیمات متناسب با بحران نگیرند هم توقع نداشته باشند مردم شرایط بحرانی را جدی بگیرند.

دو هفته استان را تعطیل کنید، این درست که قطار شتابان توسعه استان متوقف می‌شود، ولی باور کنید این قطار بیشتر به قطار مرگ شبیه شده است! دو هفته استان را تعطیل کنید، قول می‌دهیم با تلاشی مضاعف‌تر، عقب ماندگی توسعه را جبران کنیم! باور کنید داشتن نیروی کار سالم و در خانه‌مانده کارایی بیشتری از کارمند کروناگرفته در قرنطینه مانده دارد.

تا دیر نشده همین امروز یک تصمیم جهادی بگیرید، شاید فردا دیر باشد...

*جامعه شناس ایلامی