به گزارش خبرنگار کردپرس، 8 سال پیش در چنین روزی، ساعت ۸ صبح روز چهارشنبه، ۱۵ آذر ماه سال 1391، یک کلاس درس مدرسه ابتدایی روستای شین‌آباد از توابع شهرستان مرزی پیرانشهر دچار آتش‌سوزی شد و از ۳۷ نفر دانش آموزان آن ۲۹ نفر دچار سوختگی شدند.

حادثه زمانی روی داده که بخاری نفتی این کلاس دچار آتش‌سوزی شد و تلاش سرایدار مدرسه برای خاموش کردن آن با استفاده از کپسول آتش‌نشانی مؤثر واقع نشد. سرایدار مدرسه وقتی نتوانست آتش را خاموش کند، اقدام به انتقال بخاری به بیرون از کلاس کرد که در این موقع بخاری منفجر شد و آتش به تمام سطح کلاس سرایت کرد.

طبق گزارش سازمان آتش‌نشانی، نشت نفت بخاری، دستپاچگی مدیر مدرسه در کنترل بخاری و افتادن آن، ازدحام دانش آموزان کلاس موقع خروج از کلاس و وجود حصار در پنجره‌های کلاس علت حادثه ذکر شده‌است.

بخاری نفتی در نبود سیستم گرمایشی استاندارد، کلاس درس را خاکستر کرد

ساعت ۱۱:۵۰ دقیقهٔ صبح روز حادثه، امدادگران سازمان امداد و نجات در جریان آتش‌سوزی قرار گرفتند و سه تیم امداد به محل حادثه اعزام شد. ۱۵ نفر از مصدومین به بیمارستان ابن‌سینا تبریز منتقل شدند که از ۷ نفر از آن‌ها در بخش مراقبت‌های ویژه (آی‌سی‌یو) بستری شدند. بقیه مصدومین در بیمارستان امام خمینی ارومیه تحت درمان قرار گرفتند.

اما دو تن از آن کودکان دوستانشان را برای همیشه تنها گذاشتند. "سیران یگانه" یکی از مصدومین در ۱۹ آذر به علت شدت جراحات وارده از ناحیه ریه فوت کرد و در ۸ دی همان سال، "ساریا رسول‌زاده" یکی دیگر از مصدومین در اثر آسیب‌هایی که به دستگاه تنفسی و کلیه‌هایش وارد آمده بود در بیمارستان ابن‌سینا تبریز درگذشت.

چهل روز پس از این حادثه، پزشکان به دلیل شدت سوختگی و عدم قبول پیوند مجبور به قطع انگشتان سه تن از دانش آموزان این حادثه شدند.

دانش آموزان دختر شین آبادی که در حادثه آتش سوزی مدرسه خود در 15 آذرماه سال 1391 بشدت دچار سوختگی شده بودند پس از گذشت 8 سال امروز بیش از هر زمانی نیازمند کمک و توجه مسئولان هستند. اما آنچنان که باید و شاید به این کودکان دیروز و نوجوانان امروز توجهی نشده است و امروز در دوران سخت کرونا، با وجود آسیب جدی به ریه های دانش آموزان حادثه تلخ شین آباد، حال آنها بد و بدتر شده است.

پاییز تلخ شین آباد و روان رنجور قربانیان

مرور خاطرات تلخ روزهای پائیز نحس و فراموش نشدنی سال 91 شین آباد و دردهای چندین ساله این پروانه های معصوم، ردی از نبود حمایت های لازم و کافی در مراحل درمان آنها را نشان می دهد.

نه تنها جسم رنجور و آسیب دیده شان بلکه روح خراش دیده شان هم نیاز به درمان دارد. موردی که کمتر به آن توجه شده است زیرا هنوز مراحل درمان جسمی این دختران کامل نشده است.

آنها از نگاه کردن به آینه بیزارند. از اینکه گوشی ندارند تا به آن گوشواره بیاویزند، ناراحت اند و برخی از آنها دیگر انگشتی هم برای نوشتن ندارند...

نادیه صالح از قربانیان این حادثه می گوید: «علاوه بر جسم‌مان، روان‌مان نیز نابود شد. نگاه‌های سنگین مردم باعث شده است که حتی به‌راحتی از خانه بیرون نرویم. زندگی ما دیگر زندگی نمی‌شود. تا کنون چهار نفر از ما 12نفر، دست به خودکشی زده‌اند».

اسمعه دروی نیز می گوید: «شاید برای‌تان جالب باشد که ما حتی نمی‌توانیم کارت ملی بگیریم زیرا انگشت‌های‌مان از بین رفته است و اثر انگشت نداریم. ما دل‌مان می‌خواهد مثل همه کارت شناسایی داشته باشیم. اما از این حق هم محرومیم!».

کرونا داغ دانش آموزان شین آباد را تازه تر کرد

اکنون کرونا ریه های کوچک و آسیب دیده این دانش آموزان را تهدید می کند اما دریغ از یک احوال پرسی ساده از این پروانه های سوخته در دوران تلخ کرونا.

به گفته وکیل اسبق این دانش آموزان؛ 7 ماه بعد از شیوع کرونا انجام عمل جراحی دانش‌آموزان متوقف شد و در این دوران به وضعیت درمانی این دختران رسیدگی نشده است.

جلال مرادی، پدر یکی از دانش آموزان حادثه دیده در آتش سوزی مدرسه شین آباد پیرانشهر در گفتگوی با خبرنگار کردپرس ضمن ابراز گلایه هایی از مسئولین می گوید: دانش آموزان معصوم و بیگناهی را که دربی تدبیری مسولین آموزش وپرورش زندگیشان از این رو به آن رو شد و سالیانه چندین بار زیر تیغ جراحی بدون نتیجه قرار می گیرند و آسیب جدی به ریه هایشان وارد شده است متأسفانه در این دوران سخت اصلاً حمایت نمی شوند.

او ادامه می دهد: وعده های بی سرانجام مسولین برای در کنار ماندن آنها تا پایان دوره درمان و حتی مدرسه تا کنون هرگز به سرانجام خود نرسیده است.

مرادی اضافه می کند: اکنون با شیوع ویروس کرونا و با توجه به اینکه ریه و قلب آسیب پذیر این دانش آموزان دچار سانحه شده است، متأسفانه هیچ کدام از مسولین به خصوص آموزش وپرورش حتی یک احوالپرسی ساده از این دانش آموزان آسیب پذیر انجام نداده اند، و این جای تأسف فراوان است.

شادکام، پدر یکی دیگر از دانش آموزان شین آبادی نیز می گوید: از زمان شروع ویروس کرونا تنها یک بسته حاوی مواد ضد عفونی و اقلام بهداشتی با همراهی جمعی از مسئولان از جمله، نماینده مجلس، رؤسای آموزش و پرورش و هلال احمر شهرستان به ما تحویل داده اند که در مقابل وسعت حادثه اتفاق افتاده ارزش چندانی ندارد!

گرانی هزینه جراحی پلاستیک و عمل های بی سرانجام

اسرین معروفی، یکی دیگر از قربانیان حادثه شین‌آباد، می گوید: از سالی که حادثه رخ داد فقط اقدامات ترمیمی انجام و جراحی پلاستیک هم برایمان لحاظ نشده است. با وجود اینکه تاکنون روند لیزر درمانی مناسب بوده، اما نتایج آن با جراحی پلاستیک قابل مقایسه نیست. هرچند به دلیل گرانی هزینه جراحی پلاستیک مسئولان امر از این نوع درمان ممانعت کردند.

معروفی تابستان امسال در گفت و گو با خبرنگاران بیان کرد: مفاصل دست هایمان به دلیل سوختگی خشک شده و نمی‌توان برای درمان آن اقدام کرد.

او ادامه داد: اکنون به دلیل کرونا درمان با لیزر هم در 7 ماه اخیر به تاخیر افتاده است. در روند درمان با لیزر جدید باید فرد 6 جلسه تحت درمان قرار بگیریم تا یک مرحله درمانی محسوب شود. در مرحله پنجم درمان بودیم که به دلیل کرونا مراحل لیزر درمانی به تاخیر افتاد و این تاخیر در درمان‌های پوستی به دوباره کاری یا چندباره کاری منجر می‌شود.

این دختر نوجوان تاکید کرد: ما سال آینده باید در کنکور شرکت کنیم. این در حالی است که هنوز برای دانش‌آموزان شین‌آباد سهمیه در نظر گرفته نشده است، هم اکنون نمی‌دانیم برای روند درمان وقت بگذاریم یا مطالعه برای کنکور!

از وعده استخدام دانش آموزان شین آباد در آموزش و پرورش تا نبود ضمانت اجرایی!

تیر ماه امسال محسن حاجی میرزایی، وزیر آموزش و پرورش، طی مصاحبه‌ای درباره مراحل درمان دانش آموزان حادثه شین‌آباد عنوان کرد؛ «مراحل درمانی آنها انجام شده، این بچه‌ها علاقه‌مند بودند در آموزش و پرورش استخدام شوند بنابراین با هماهنگی سازمان امور اداری و استخدامی مسئله استخدام این عزیزان را هم حل کرده‌ایم و اکنون منتظر اعلام توافق سازمان برنامه و بودجه برای تامین منابع هستیم تا ان‌شاءالله این کار انجام شود».

اما حسین احمدی نیاز، حقوقدان و وکیل اسبق دانش آموزان شین‌آباد، هم به برنا می گوید: «مقوله استخدام دانش آموزان نیازمند ارائه سند مکتوب به دانش آموزان است چون باید بر اساس نامه نگاری و مصوبه‌ها دولت‌ها و وزرای آینده وزارت آموزش و پرورش را به این اقدام ملزم کرد. باید دانست بر اساس قوانین حقوقی حرف و استدلال‌های شخصی افراد حقیقی و حقوقی در نظام حقوقی ایران فاقد ضمانت اجرایی و پشتوانه است».

او ادامه می دهد: «به وزیر آموزش و پرورش پیشنهاد می‌شود به هیات وزیران موضوع استخدام دانش‌آموزان شین‌آباد را به عنوان مصوبه شماره‌دار مطرح کند تا قابلیت استناد داشته باشد. در این اقدام سازمان استخدامی ریاست جمهوری هم نسبت به همین مصوبه برای استخدام این دانش‌آموزان در آینده اقدام کنند».

پروانه های در آتش و قهر ابدی با آینه ها

در حادثه شین آباد 28 دانش آموز سوختند، 2 دانش آموز نیز فوت شدند. 12 دانش‌آموز آسیب جدی و 14 نفر مابقی هم آسیب کمتری دیدند. در حال حاضر این 12 دانش‌آموز نیازمند درمان‌های ویژه پزشکی هستند.

وکیل اسبق دانش آموزان درباره آخرین روند درمان دانش‌آموزان شین‌آباد می گوید: «باید دانست در حادثه مذكور وزارت آموزش و پرورش نصف دیه این دانش‌آموزان را پرداخت کرده و هنوز مابقی دیه آنها پرداخت نشده است. قرار بود دختران شین‌آباد را برای درمان به خارج از کشور اعزام و تحت درمان قرار بگیرند اما با مخالفت مسئولان امر مواجه شد!».

اکنون این پروانه های در آتش، نیازمند حمایت جدی درمانی هستند اما دریغ از گوش شنوا. کودکان سوخته دیروز اکنون نوجوانان فراموش شده امروز هستند و هر روز که می گذرد دردها بیشتر و روند درمان طولانی تر و سخت تر می شود.

نوجوانان به جراحی پلاستیک ویژه احتیاج دارند، تا بتوانند بار دیگر با آینه ها آشتی کنند.

هنوز 517 کلاس درس در آذربایجان غربی با بخاری نفتی گرم می شوند

اما وقتی در خبرها می خوانیم که امسال وعده آموزش و پرورش آذربایجان غربی؛ برای برچیدن بخاری های نفتی مدارس استان، تا پایان اردیبهشت ماه 99 و جشن پایان مدارس دارای بخاری نفتی هنوز به سرانجام نرسیده است، نا امید تر می شویم و غم دل حسرت زده دختران شین آباد را بهتر درک می کنیم.

بنا بر وعده سرپرست نوسازی و تجهیز مدارس آذربایجان غربی قرار بود «با اتمام عملیات استانداردسازی سیستم‌های گرمایشی یک هزار و 259 باب کلاس درس تا پایان اردیبهشت‌ماه سال جاری، قرار بود آذربایجان غربی جشن برچیدن بخاری‌های نفتی را برگزار کند»، اما به گفته این مسئول؛ «هم اکنون نیز در سطح استان ۵۱۷ کلاس درس در مناطق محروم که به گاز شهری دسترسی ندارند، وجود دارد که گرمایش برخی از این کلاس ها با بخاری نفتی تأمین می شود».

هنوز هم 517 کلاس درس با بخاری نفتی گرم می شوند و خطرات فراوانی دانش آموزان حاضر در این کلاس ها را تهدید می کند. این یعنی 517 کلاس همانند کلاس درس "شین آباد" پیرانشهر!

داغی که نبود سیستم گرمایشی استاندارد بر دل شین آباد گذاشت تجربه ایی تلخ بود که متاسفانه هنوز هم مسئولان استانی از آن درس نگرفته اند و چشم انتظار خیرین اند تا با کمک آنها مدارس دارای بخاری نفتی را به رادیاتورهای برقی ارتقا دهند!

گزارش/ تانیا شعفی