از تلفیق دو مقوله گردشگری با میراث ادبی پدیده‌ای حاصل می‌شود که در ادبیات حوزه گردشگری آن را «گردشگری ادبی» می‌نامند. گردشگری ادبی شاخه‌ای از گردشگری فرهنگی به حساب می‌آید که به زندگی و فعالیت کاری شاعران، نویسندگان و هنرمندان مرتبط است.
امروزه گردشگری ادبی که در سطح دنیا بسیار رواج یافته و مورد توجه علاقه مندان قرار گرفته انواع مختلفی دارد. از جمله آن می توان به «آرامستان گردی» اشاره کرد که نمونه بارز آن «گورستان پرلاشز» در فرانسه است که بزرگان فرهنگ و هنر فرانسه و سایر کشورهای جهان در آن آرام گرفته‌اند. کشورمان در این بخش از گردشگری بسیار غنی است. حافظیه، سعدیه، آرامگاه‌های فردوسی، خیام، باباطاهر و ... نمونه‌هایی از مزار شاعران کهن کشورمان هستند که نقش بسزایی در گردشگری آن مناطق ایفا می‌کنند. در کنار آن می‌توان به محل دفن نامدارانی همچون ملک الشعرای بهار، فروغ فرخزاد، ایرج میرزا و رهی معیری در «گورستان ظهیرالدوله» تهران و همچنین قبرستان امامزاده طاهر کرج محل دفن احمد شاملو، احمد محمود و هوشنگ گلشیری اشاره کرد که مورد توجه علاقه مندان به ادبیات معاصر می‌باشد.
گونه دیگر گردشگری ادبی توجه به مکان‌هایی است که با زندگی شعرا و نویسندگان ارتباط واقعی دارند و معمولاً محل تولد، زندگی و آفرینش آثار آنان می‌باشد. اهمیت این نوع گردشگری درک بهتر شرایطی است که تحت آن نویسنده یا شاعر به خلق اثر خود پرداخته.
خانه‌های «چارلز دیکنز» و «شکسپیر» در انگلستان، «ویکتور هوگو» و «بالزاک» در فرانسه و همچنین موزه «پوشکین» و خانه «داستایوفسکی» در روسیه از جمله مقاصد گردشگری هستند که محل زندگی و خلق آثار نویسندگان معروف بوده‌اند. در ایران نیز خانه موزه «جلال احمر» و «سیمین دانشور»، خانه «نیما»، خانه «شهریار» و خانه «دکتر معین» از جمله مشهورترین آثار این حوزه می‌باشند. با توجه به اینکه ادبیات درخشان‌ترین جنبه فرهنگی کشورمان است، می‌توان در اکثر شهرها و روستاهای ایران ردپایی از شعرا و نویسندگان به نام پیدا کرد و به این بخش از گردشگری رونق ویژه‌ای داد.
برگزاری جشنواره‌های ادبی یکی دیگر از فعالیت‌های مرتبط با این نوع گردشگری است که برجسته ترین آن هر ساله به مناسبت بزرگداشت «مولانا» در شهر قونیه کشور ترکیه برگزار می‌گردد و انبوهی از گردشگران مشتاق را به خود جذب می‌کند. در قونیه علاوه بر وجود مقبره مولانا، برنامه‌های خیالی از دوران زندگی وی در کنار مراسم رقص سما، جذب گردشگر را دوچندان کرده که متاسفانه در کشور ما برگزاری برنامه‌هایی در این ابعاد برای سایر شخصیت‌ها همانند فردوسی و حافظ و سعدی صورت نمی‌پذیرد.
این در حالیست که کشورهای پیشرفته پارا از دایره تقسیمات ابتدایی فراتر نهاده و فضاهای خیالی و سمبولیک برای جذب گردشگر ادبی ایجاد می‌کنند که مشهورترین نمونه آن خانه «شرلوک هلمز» کاراگاه خصوصی مشهور در رمان‌ها و داستان‌های «کانن دویل» است که در لندن پذیرای گردشگران بسیاری می‌باشد.
جاذبه‌های گردشگری در استان کرمانشاه بسیار زیاد است به طوری که هر گردشگری را بر آن می‌دارد که به این خطه‌ی زیبا سفر کند و از مهمترین جاذبه‌های گردشگری آن که در سطح ملی و جهانی جایگاه ویژه دارند، بازدید نماید. از جمله این آثار می‌توان به محوطه تاریخی بیستون اشاره کرد که‌ قصه‌ها و افسانه‌های بسیاری همچون قصه «شیرین» و «فرهاد» را در دل خود جای داده است. افسانه‌ای که در بین عامه شکل گرفته، سینه به سینه نقل شده و «نظامی گنجوی» ماهرانه آن را به نظم کشیده تا به یکی از محبوب‌ترین و معروف‌ترین قصه‌های ادبیات فارسی تبدیل گردد.
این تراژدی عاشقانه به قدری در بین ایرانیان رواج یافته که آرش نورآقایی (از فعالان به نام گردشگری) معتقد است می‌توان همچون ایتالیا که مقبره نمادینی برای «رومئو و ژولیت» (شخصیت‌های یکی از نمایشنامه‌های شکسپیر) ساخته است، یک مقبره نمادین برای شیرین و فرهاد بسازیم.
کرمانشاه که از دیرباز خاستگاه بزرگان بسیاری در حوزه فرهنگ و ادبیات بوده متاسفانه تاکنون نتوانسته در حوزه گردشگری ادبی اسم رسمی برای خود مهیا کند. اما به نظر می‌رسد سرمایه گذاری در این حوزه را می‌توان با کمک گرفتن از افسانه شیرین و فرهاد شروع نمود. در این زمینه علاوه بر بیستون و اثر فرهاد تراش می‌توان به درخت چنار قدیمی طاق بستان که به آن «درخت رحمت» می‌گویند اشاره کرد. درختی که در باور عامیانه، شیرین پس از دیدار با فرهاد به عنوان یادگار در طاق بستان می‌کارد. از این رو می‌توان افسانه شیرین و فرهاد را نشان دهنده سابقه طولانی قصه گویی و داستان سرایی در این منطقه قلمداد نمود. همچنین با توجه به اینکه گردشگران ادبی معمولاً کسانی هستند که روزگاری از خوانندگان و علاقه مندان آثار شاعران و نویسندگان بزرگ و مشهور بوده اند، می‌توان با معرفی شخصیت‌های تأثیرگذار و نام آور داستان نویسی کرمانشاه از جمله محمد باقر میرزا خسروی (نویسنده نخستین رمان تاریخی ایران)، علی محمد افغانی (نویسنده نخستین رمان واقعی به زبان فارسی)، علی اشرف درویشیان و منصور یاقوتی این منطقه را به عنوان یکی از قطب‌های داستان نویسی کشور معرفی نمود.
با توجه به امنیت گردشگری در توسعه شهرها به ویژه از لحاظ اقتصادی و اشتغال زایی و همچنین نوپا بودن گردشگری ادبی در کشور می‌توان با برنامه‌ریزی دقیق و سرمایه گذاری مناسب این نوع گردشگری را گسترش داد و کرمانشاه را به عنوان یکی از مقاصد گردشگری ادبی معرفی نمود.