به گزارش خبرنگار کردپرس، یک سال از صدور قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت در ٢۹ تیر ۱۳۶۶، گذشته بود. قطعنامه ایی که در خصوص به کار بردن سلاح‌های شیمیایی و حمله به مناطق مسکونی و غیر نظامی نگران بود، اما ساعت ۲:۴۵ دقیقه بامداد روز سه‌شنبه ۱۱ مرداد ۱۳۶۷ زمانی که مردم شهر اشنویه در خواب بودند، هواپیماهای «گاگارین» رژیم بعث عراق که با خود بمب‌های شیمیایی حمل می‌کردند، بر آسمان شهر ظاهر شده و 8 محله مسکونی در سمت غرب و جنوب غربی با نام های امام، تم‌ بر، برده زرد و نزدیکی گورستان عمومی شهر را با گازهای خردل و اعصاب مورد هدف قرار دادند.

پس از این بمباران شیمیایی با توجه به اینکه قطعنامه صلح بین دو دولت امضا شده بود و هرگونه تجاوز و حمله نظامی با مفاد قطعنامه صلح مغایرت داشت، برای نخستین بار هیاتی از سازمان ملل متحد به همراه جمعی از خبرنگاران رسانه‌های بین‌المللی برای بررسی ادعای ایران در این خصوص به اشنویه سفر کردند.

این هیات ضمن تایید حمله شیمیایی به اشنویه و شناسایی نوع بمب‌های بکار رفته در این جنایت، تعداد مصدومان این حمله را ۲ هزار ۶۲۰ نفر اعلام کرد و در قطعنامه ۶۱۲ شورای امنیت برای نخستین بار رژیم بعث عراق به خاطر بکارگیری سلاح شیمیایی محکوم شد.

پائولو چیاناتینو، خبرنگار کانال اول تلویزیون ایتالیا پس از بازدید از اشنویه بمباران شده گفت: «با مشاهداتی که امروز من داشتم بکارگیری سلاح‌های شیمیایی واقعاً وحشتناک و تکان‌دهنده است من مشاهدات خود را همراه با فیلم به جهانیان عرضه خواهم کرد ولی باید بکارگیری سلاح‌های شیمیایی هرچه سریع‌تر محکوم و منع شود».

او با اشاره به اینکه در میان مصدومین هیچ فرد نظامی را مشاهده نکرده است افزود: «منطقه بمباران شده نیز غیرنظامی است و مسلم است که این بمباران توسط عراق صورت گرفته است».

دکتر مهری، مدیرکل سازمان منطقه‌ای بهداری و دکتر علی آصف پزشک معالج مجروحین در روز واقعه اعلام کردند: «رژیم صدام در بمباران اخیر علیه مردم اشنویه از گازهای خردل و خردل توام با اعصاب و فلج کننده استفاده کرده است که اثرات آنی و نیز دیررس دارند».

امروز، ٣٤ سال از آن جنایت می گذرد و به‌رغم اسناد رسمی موجود و گزارش هیأت ناظر بر آتش‌بس سازمان ملل متحد در باب استفاده صدام حسین، از بمب شیمیایی خردل در بمباران اشنویه، متأسفانه هنوز حق رویداد شیمیایی شدن این شهر آنچنان که باید و شاید ادا نشده است.

این رویداد نه جایی در تقویم ملی ایران دارد و نه در سالروز این رویداد شوم که سند مظلومیت این شهرستان کوچک مرزی است، یادواره و یادبودی برگزار می شود. تنها در سال های ۹۵ و ۹۶ این رویداد تلخ گرامی داشته شد اما بعد از آن دوباره واقعه اشنویه به فراموشی سپرده شد.

خوشبختانه کسی در همان ایام حمله به شهادت نرسید، اما آمار مصدومان شیمیایی این شهر نیز همانند فاجعه بمباران شیمیایی سردشت چندان دقیق نیست برخی آمارها از شیمیایی شدن ٢ هزار و ٨٠٠ نفر خبر می دهند در حالیکه هیاتی از سازمان ملل متحد به اشنویه سفر کرده بود، تعداد مصدومان شیمیایی را ۲ هزار ۶۲۰ نفر اعلام کرد.

با گذشت بیش از سه دهه سال از بمباران شیمیایی اشنویه و با توجه به محکومیت این جنایت در قطعنامه ۶۱۲ شورای امنیت سازمان ملل و محکومیت بازرگانان همکار این رژیم در دادگاه فنلاند، هنوز خسارت وارد شده به مردم این شهر جبران نشده و از بین مصدومان شیمیایی این شهر نیز تنها ۴۷ نفر دارای پرونده جانبازی پنج تا ۷۰ درصد هستند.

پایتخت گیلاس ایران در نیمه شب هنگامی که مردم در خواب بودند، شیمیایی شد و اکنون با گذشت ٣ دهه، خواب بر همه ما مستولی شد و یاد این سند جنایت رژیم بعث علیه مظلومیت مردم ایران را فراموش کرده ایم.