بخش بزرگی از نیاز آب شرب شهر همدان به وسیله سد اکباتان و بخش دیگری از آن توسط سد آبشینه تأمین می‌شود. با توجه به شرایط اقلیمی و کوهستانی بودن بخش بزرگی از استان شاید بحران آب در سطح استان همدان و فرونشست زمین در بخش‌هایی از استان شگفت‌انگیز باشد! اما وضعیت موجود نشان‌دهنده مواجهه استان همدان با جدی‌ترین تنش آبی در دهه‌های گذشته است. درباره طرح‌های در دست اقدام در همین آغاز یادداشت تأکید می‌شود که هر ظرفیتی از جمله منابع آبی در هرجای ایران به همه ایرانیان تعلق دارد و اگر کار کارشناسی و مطالعاتی مؤید این رویکرد بود، انتقال آب به دیگر نقاط امری ملی و پذیرفتنی است، نگرانی اصلی این یادداشت کم‌توجهی به ابعاد کارشناسی اقدامات توسط مجریان است که می‌تواند زمینه‌ساز بروز مشکلات تازه‌ای باشد.
1 - در حالی استان همدان یکی از استان‌های مواجه با تنش آبی است که دولت و نهادهای مسئول تاکنون نتوانسته‌اند برای مدیریت بهینه منابع آبی در استان تصمیمات کارشناسی‌شده‌ای اتخاذ کنند. وجود هزاران چاه غیرمجاز تنها یکی از ابعاد مدیریت ناموفق منابع آبی در استان همدان است. هرچند در سال‌های گذشته صدها چاه غیرمجاز شناسایی شده اما همچنان چاه‌های غیرمجاز در کنار بهره‌برداری غیراصولی از آب یکی از بزرگ‌ترین مسائل آبی استان همدان است.
2- بنا بر برخی گزارش‌ها حدود 94 درصد مصرف آب همدان در بخش کشاورزی صورت می‌گیرد.
همچنین بر اساس برآوردهای موجود، بیش از 90 درصد آب‌های زیرزمینی استان همدان نیز در بخش کشاورزی مورد استفاده قرار می‌گیرد. همدان همچنان یکی از قطب‌های کشاورزی کشور به‌ویژه در حوزه تولید محصولات آب‌بری چون سیب‌زمینی، هندوانه و گندم و نیز سیر و گردو است. بهره‌برداری غیراصولی از آب نه‌تنها موجب نامهربانی با محیط زیست و تشدید فزاینده بحران محیط زیست می‌شود بلکه موجب قطعی آب شهر همدان شده است که خود می‌تواند تنش‌های اجتماعی در پی داشته باشد. در استان همدان مانند بسیاری از نقاط دیگر کشور، الگوی کشت به‌صورت جدی اصلاح نشده است و کشت محصولات آب‌بری مانند هندوانه و سیب‌زمینی موجب شده تا همدان در صدر تولیدکنندگان کشوری این محصولات قرار گیرد. عدم آموزش کشاورزان، ناتوانی در نظارت دقیق و جدی بر مصرف آب و عدم مشارکت جامعه محلی در طراحی طرح‌های جدید از جمله عللی است که موجب شده تا موضوع آب در استان همدان به این روزهای تلخ برسد.
3- یکی از راه‌های رفع مشکل بحران آب همدان که سال‌هاست ازسوی مسئولان مورد توجه قرار گرفته است، انتقال آب از سد تلوار در شهرستان گروس به مرکزیت شهر بیجار است تا با لوله‌کشی و انتقال آب در مسیری به طول 140 کیلومتر نیاز آبی همدان مرتفع شود. این در حالی است که شهرستان گروس امروز خود با بحران آب در حوزه آب آشامیدنی و آب کشاورزی دست‌وپنجه نرم می‌کند؛ به‌گونه‌ای که بیش از صد روستای شهرستان بیجار با خشک‌سالی و بحران آب روبه‌رو هستند و برای بسیاری از روستاها آب به‌وسیله تانکر تأمین می‌شود. درباره سد تلوار همچنان حق‌آبه این شهرستان به‌ویژه روستاهای اطراف سد که با بحران آب روبه‌رو هستند، در ابهام و بلاتکلیفی به سر می‌برد و این موضوع می‌تواند زمینه‌ای برای تشدید نارضایتی‌های شهروندان گروسی باشد؛ موضوعی که از سوی مسئولان ملی چندان مورد مطالعه و بررسی دقیق قرار نگرفته است!
4- همچنین با توجه به کم‌آبی گسترده شهرستان بیجار گروس، طبق برنامه‌های اعلامی قرار است با انتقال آب سد سیازاخ شهرستان دیواندره به طول بیش از 140 کیلومتر به شهرستان گروس، در آینده آب مورد نیاز شهر بیجار و کرانی به مرکزیت حسن‌آباد یاسوکند و تعدادی از روستاهای مسیر تأمین شود. شهرستان بیجار گروس یکی از مهاجرفرست‌ترین شهرستان‌های استان کردستان و غرب کشور محسوب می‌شود. یکی از مهم‌ترین مشاغل در این شهرستان نیز کشاورزی است. شاخص‌های نامناسب توسعه بیجار گروس در حوزه‌های توسعه انسانی و توسعه اقتصادی در استان محروم کردستان نیز یکی از ویژگی‌های این شهرستان است. در چنین شرایطی آیا انتقال آب تلوار بدون دادن سهمی اساسی و جدی به جامعه محلی، به تشدید مسائل این منطقه منجر نخواهد شد؟
5- اگرچه موضوع خشک‌سالی یکی از اساسی‌ترین مسائل مبتلا به کشور در دهه‌های آتی است اما مشخص نیست این شیوه رفع مشکل یعنی انتقال آب از منطقه‌ای به مناطق دیگر بر مبنای کدام کار مطالعاتی صورت گرفته است؟ آیا آمایش سرزمین و مطالعاتی آمایشی زمینه چنین اقدامی است؟ آیا انتقال آب در حوزه تلوار شهرستان بیجار گروس به استان‌های زنجان و همدان بر مبنای مطالعات و پیوست‌های زیست‌محیطی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی و حتی بهداشتی صورت گرفته است؟ اگر پاسخ آری است، کدام مطالعات؟ و اگر پاسخ منفی است، پس چرا با هیجان‌زدگی ناشی از بروز مسئله قطعی آب شهر همدان و اعتراضات اجتماعی پس از آن، فقط در صدد رفع این مشکل به قیمت و هزینه‌ای که ابعادش ناپیداست، این اقدام صورت می‌گیرد؟ آیا پیامدهای بهداشتی و زیست‌محیطی و اجتماعی چنین اقدامی در کوتاه‌مدت و بلندمدت مورد بررسی دقیق قرار گرفته است؟ مسئولیت بروز پیامدهای ناخواسته و پیش‌بینی‌نشده بر دوش چه کسانی خواهد بود؟ آیا نهادهای مجری و ناظر درباره ابعاد کارشناسی چنین اقدامی به افکار عمومی توضیح خواهند داد؟ مسئولان استانی در کردستان و مسئولین شهرستان بیجار گروس در برابر چنین روندی چه توضیحی ارائه می‌کنند؟ با توجه به تجارب پیشین و مطالعات موجود، چرا برای رفع یک معضل با اقدامات کارشناسی‌نشده، مسائل تازه آفریده می‌شود؟ گویی اقدامات بدون پشتوانه مطالعاتی و آمایشی یکی از رویه‌های مستمر مدیریت روزمره جامعه ماست!
منبع: روزنامه شرق
نظر شما