گروه تئاتر مهر با اقتباسی از «تنهایی پرهیاهو» اثر فاخرِ نویسنده شهیر «هرابال»؛ در عصری که بیش از هر زمانی انسان کوچیده از فضای واقعی به فضای مجازی، احساس تنهایی می کند، این تنهایی محض را به فریادی بدل کرده است.

جدا از برخی ضعف ها از جمله در لحن و میزانسن، مخاطب این کار نمایشی، از همان ابتدا با مشاهده «کوره کتاب سوزی» یادی می کند از «انسانی در جستجوی معنا» که خالقش محصول کوره های آدم سوزی دوران هیتلر است.

در این فضای تاریک و تنگ، بازیگران توانمند این اثر مخاطب را هوشیار می کنند که «کوره ها» همچنان داغ و پر حرارتند برای سوزاندن. اگر جسمش را نه، روحش را، عشقش را و معناهایش را که می توانند بسوزانند.

تقابل ظاهرا از روی تنفر و عمیقا عاشقانه «آقای اندرو » با خانم «ماریا» مخاطب را میخکوب می کند بر روی صندلی های نه چندان راحت تالار تماشای فجر، تا هر کس به نوعی به درون زخم خورده خود رجوع کند. به کتاب های خوانده و ناخوانده اش بیندیشد. به هزاران عشقی که می داند فدای عافیت طلبی های روزانه شده است. به نگاه های پر معنای پدران و مادرانی که در دوران بچگی شاید از درکشان عاجز بوده است و حالا همه آن را در «ترس های بی شمار» آقای اندرو و فریادهای رهایی بخش خانم ماریا می تواند لمس کند. می توان درک کرد که رنج نگاه مادران طبقه فرودست از کدام چشمه خشکیده عشق غلیان می کند.

«ترس» از مرگ نه؛ ترس از رهایی در این اثر نمایشی با پوست و تن مخاطب بازی می کند، نهیب های عاشقانه «خانم ماریا» و تعلل های کُشنده آقای اندرو او را تا سر حد «فریاد» در سالن سر وجد می آورد. همان هدف اصلی که به باور من در اصل اثر هم دنبال می شود یعنی دادن جرات به مخاطب برای «فریاد کردن تنهایی تحمیل شده به او».

تئاتر«تنهایی» به نویسندگی ناصر نیکبخت با اقتباس از اثر فاخر تنهایی پرهیاهو هرابال در تالارتماشا مجتمع فرهنگی و هنری فجر سنندج تا 31 شهریور هر روز ساعت 18 اجرا می شود. «زاهد زندی» کارگردان این گروه است. در این اثر نمایشی حسن ترقی، هانا مرادی، ایوب حسین پناهی، هیرش نقشبندی و فردین قادری بازی می کنند که بازی شگفت انگیز حسن ترفی در مقابل شخصیت مقابل هانا مرادی مخاطب را به وجد می آورد. تئاتر دوستان بهتر است تماشای این اثر را از دست ندهند. اجرایی بی نقص این اثر البته یک نکته مهم دیگر را هم نمایان می کند و آن چیزی نیست جز «قدرت هنر در کردستان».