در این مسیر و حوالی مناطقی همچون جلالوند، عثمانوند، و دیگر روستاهای مسیر( منطقه ای حدفاصل هلیلان ایلام-زردلان هلیلان و شهر کرمانشاه) که از حوزه ی جغرافیایی استان کرمانشاه و از معدود مناطق جنگلی نزدیک به شهر کرمانشاه است از صحنه های تأسف بار و حیرت انگیزی که در این منطقه به وضوح قابل مشاهده است تصاویر غم انگیز از قلع و قمع جنگل های بلوط منطقه است که به صورت آشکارا و در سکوت خبری توسط مردم منطقه و یا شاید دیگر مناطق صورت می گیرد.
بر اساس شناختی که از استان کرمانشاه دارم این استان از لحاظ منابع جنگلی استانی به لحاظ سطح وسعت آن فقیر است و مناطق جنگلی آن محدود است که متآسفانه بسیاری از این مناطق با شتاب و سرعت در حال نابودی هستند و یکی از مهم ترین مناطق جنگلی آن خصوصاً در اطراف شهر کرمانشاه همین مناطق ذکر شده است.
در این مسیر و اطراف روستاهای محل ، حتی اگر از خودرو هم پیاده نشوید و فقط از شیشه ی خودروها به اطراف جاده نگاه کنید با صحنه های تکان دهنده و ناراحت کننده ای از قلع و قمع جنگل های بلوط مواجه می شوید که این صحنه های قلع و قمع شده جنگل ها هرچه که به روستاها و عمق مناطق جنگلی نزدیک تر باشد سطح و میزان تخریب آنها گسترده تر است.
آنچه که مایه تأسف است و کاملا مشخص است اینکه کار قلع و قمع جنگل ها اگرچه که از گذشته ها باب بوده است اما از وضعیت قطع شده درختها معلوم است که عمده آنها در سال جاری و یا چند سال اخیر صورت گرفته است.
فاجعه محیط زیستی در این مناطق و قطع جنگ ها در حدی است که وقتی در میان آن جنگل ها راه بروی با ته مانده ی ساقه های درختان بلوطی مواجه می شوی که زمانی نه چندان دور درختان کهنسالی بوده اند و عمر آنها به چندین قرن می رسد.
بر اساس تحقیقاتی که از مردم محل و طرف داران محیط زیست منطقه به عمل آوردم معلوم شد که علاوه بر قطع درختان برای سوخت و یا غذای دام ها ، بسیاری از این درختان بلوط برای تهیه و فروش زغال قطع شده و به این حال و روز افتاده اند و بر اساس همین گفته های بومیان محل روزانه با وانت، نیسان و حتی کامیون از این مناطق زغال به شهرهای اطراف از جمله کرمانشاه و ایلام به راحتی انتقال داده می شود.
قلع و قمع گسترده و نابورانه جنگ های این منطقه باعث شده که از ته مانده این جنگل های چند صد ساله اکنون اندک درختانی شبیه بوته های گیاهی کوتاه به جای بماند و در بین آنها درختان تنومند و بزرگ به ندرت یافت می شود.
در همین مناطق علاوه بر قطع درختان برای زغال گیری در برخی جاها و خصوصاً اطراف زمین های کشاورزی نیز با آتش زدن عمدی جنگل های بلوط در فصل تابستان و پاییز، در سکوتی خبری و در انزوایی غم انگیز و با نسل کشی درختان و جنگل های بلوط پس از آتش زدن آنها جایشان را تبدیل به زمین های کشاورزی کرده و به زمین های کشاورزی قبلی اضافه کرده اند.
اگرچه که چنین صحنه های تکان دهنده ای از قلع و قمع جنگل ها برای سوخت روستاییان، زغال گیری و تبدیل به زمین های کشاورزی در منطقه زردلان هلیلان و همه روستاهای پر تعداد آن منطقه از توابع استان ایلام که همسایه این مناطق است نیز مشاهده می شود اما به نظر می رسید میزان و سطح تخریب و نابودی جنگل در این مناطق از استان کرمانشاه وسیع تر و غم انگیز تر است.
در پایان این یادداشت آنچه که برای من و قطعاً دیگر طرفداران محیط زیست جای سوال و موجب حیرت است اینکه:
چرا مردم ما به انسانهایی بی رحم نسبت به طبیعت و محیط زیست تبدیل شده اند و جنگل هایی که میراث چند ساله است و گذشتگان ما صدها سال از آنها محافظت کرده اند اکنون به راحتی و بی محابا در حال تخریب و نابودی هستند؟
با توجه به اینکه چند سالی است پدیده ی زغال گیری در بستر نابودی این جنگل ها در استانهای ایلام،کرمانشا و لرستان به راحتی انجام،جابجا و به فروش می رسد سوال این است که چرا با این پدیده ی ویرانگر و خانمان سوز مبارزه نمی شود؟
چرا مسئولان زیست محیطی منابع طبیعی و حتی امنیتی فروش زغال بلوط بصورت گسترده در فروشگاهها و سوپر مارکت های استانهای ایلام و کرمانشاه را که در این مکان ها کیسه های زغال بصورت انبوه به فروش می رسد برای کاستن از سطح تخریب این جنگل ها به عنوان یک ابزار و گلوگاه مهم ممنوع نمی کنند؟ (وجود انبوه کیسه های زغال و فروش آزادانه آنها در اغلب فروشگااهای ایلام ، کرمانشاه و لرستان خود سند معتبر برای این موضوع است )

چرا یک برنامه محافظتی و ممانعت کننده ی جدی توسط دستگاههای مرتبط با این موضوع و با کمک گرفتن از دستگاههای امنیتی و نظامی برای جلوگیری از نابودی بیشتر این جنگل ها به اجراء گذاشته نمی شود؟
چرا با متخلفینی که گاهاً توسط منابع طبیعی برای آنها پرونده قضایی تهیه و تحویل مراجع قضایی می شود برخوردهای قاطع و بازدارنده صورت نمی گیرد؟
چرا کسی از دستگاههای مسئول از روستائیان این مناطق نمی پرسد که با چه مجوزی اینهمه درخت را قطع کرده اند و علی رغم داشتن سوخت از نوع نفت و گاز، اینهمه هیزم های تر حاصل از قطع این درختان را در حیاط یا مقابل خانه هایشان تلنبار کرده اند و با آنها برخوردهای قاطع بازدارنده انجام نمی گیرد؟
چرا ظرف چند سال اخیر قلع و قمع جنگل های بلوط در این مناطق از استانهای ایلام و کرمانشاه سرعت بیشتری گرفته و چرا آسیب شناسی بازدارنده که این روند خانمانسوز طبیعی را متوقف کند در سطوح عالی مدیریتی استان و کشور صورت نگرفته؟
چرا صدا و سیما و رسانه ملی با تهیه گزارش خبری از این مناطق و گفتگو با مسئولان و مردم این مناطق این فاجعه ها را به اطلاع عموم مردم و مخاطبین نمی رساند تا حداقل انگیزه ای باشد برای شکل گیری گروههای زیست محیطی در این مناطق؟
و چرا شورای تاًمین استان با پیگیری شخص استاندار در خصوص چنین موضوع مهم و آسیب فاجعه باری نشست اضطراری که نتایج امیدوار کننده به دنبال داشته باشد برگزار نمی کند؟

امیدوارم نگاشتن این یادداشت که به مناسبت هفته درختکاری و منابع طبیعی صورت می گیرد تلنگری باشد که مسئولان استانهای زاگرس نشین خصوصاً استان کرمانشاه و البته مردمان با فرهنگ و لک نشین این مناطق با چاره اندیشی جلو این فاجعه های زیست محیطی و جبران ناپذیر را بگیرند و ستم های فزاینده به جنگل های بلوط زاگرس متوقف شود.