کرد پرس_ این حرکت شنیع وجدان جامعه را به درد آورده و اولین سوالی که هر ذهن نقاد در پی این ماجرا از خود می پرسد این است که چرا دختر بچه ها هدف این حرکت ناجوانمردانه قرار گرفته اند.
در همان حال است که پیله شک و تردید در ذهن مخاطب شکل می گیرد. از اولین اقدام بی‌شرمانه در تاریخ نهم آذر و شروع ماجرا از شهر قم، تا تاریخ ۱۵ اسفند که رهبری معظم انقلاب موضع قاطع گرفتند؛ یک دستگاه اجرایی و نظارتی اظهار نظر نکرده و تنها در حد بازنشر خبر این حرکت موذیانه اکتفا کرده و حتی مجموعه یا اشخاص حقوقی و حقیقی در محکومیت آن اقدام نکرد.
مدیران و معلمان مدارس نزدیک ترین ناظر این نقشه ضد انسانی بودند که تنها به ارایه آمار اکتفا می کردند در حالی که ناظم و مدیر مدارس به راحتی می‌توانستند زودتر از ورود بزرگترها این پدیده را شناسایی کنند. زمانی که مدیران سیاسی و امنیتی می‌توانستند به سهولت رد این بی اخلاقی را بزنند که اقدامی نکردند حال چگونه شد که پس از ورود رهبری به این پرونده همگی به خط شدند و مرتب آمار برخورد با عاملان آن اعلام می گردد.
مردم و دلسوزان می پرسند اقدام دیر هنگام مدیران در این موضوع چه توجیهی دارد؟ باید گفت یا مدیران اشرافیت به فضای محیط تحصیلی ندارند یا بعضاً عامدانه چشم بر بعضی واقعیات پیرامونی پوشیده اند تا نهیب بزرگان آنان را هوشیار کند.
اگر گفته شود نتیجه شیطنت و روحیات و ماجراجویی نوجوانی می‌ باشد باز هم قابل توجیه نیست چون "آموزش" و "پرورش" تواما وظیفه معلم و مدیران مدارس می‌باشد‌ که مع الاسف این دستگاه فرهنگی در چند سال اخیر در سایه ناکارآمدی مدیران نه وظیفه آموزشی را خوب بجا آورده و نه پرورشی در خور شأن جامعه دانش آموز ایرانی را رقم زده است‌‌‌.
به نظر می رسد این پدیده مسمومیت را باید به مثابه زنگ خطری برای نحوه مدیریت مدارس در کشور از یک سو و عملکرد بذخی دیگر از دستگاه های اجرایی از سوی دیگر، در نظر گرفت و برای بازسازی ساختار آموزش و پرورش و همچنین مدیریت بحران کشور طرحی نو در انداخت.