کردپرس: شنبه 12 می ۲۰۱۸ روزی ویژه برای سرنوشت مدیریت چهار ساله شهروندان عراقی می باشد. این انتخابات از دیدگاه های زیادی قابل ارزیابی است؛ از همه مهم تر انشقاق بزرگ در بین جریاناتی که تاکنون در شرایط عادی در کنار هم به حیات سیاسی خود ادامه می دادند. جریانات مذهبی شیعه و جریان قومی کردها و نهایتا اعراب سنی به ترتیب با بیشترین و کمترین انشقاق مواجه شده اند. در جبهه اعراب شیعه گفته می شود این انشقاق تاکتیکی بوده، جهت جلب اراء اعراب و دیگر جریانات غیر شیعی در مقابله با شکل گیری قدرت کردها می باشد. هرچند نگاه کشورهای دیگر در این آرایش تاثیر زیادی داشته تا جایی که در پیام مرجعیت بصورت تلویحی بدان اشاره شده بود بعضا این ارایشها را شاخصه های اصلی انشقاق های تاکتیکی می دانند، اما آن چه مسلم است، تشکیل دولت این دوره عراق به سادگی قابل پیش بینی نبوده و با ابهاماتی مواجه است .

این پراکندگی در جبهه قومی کردها حال و هوای دیگری دارد، تحولات سال ۲۰۱۷ کرکوک اصلی ترین انگیزه شعارهای انشقاق کردها شده است. هرچند این پرونده بهانه ای برای تسویه های حزبی گشته و در برداشتی دیگر موجب جذابیت و تنوع سیاسی می باشد، ولی پرونده کرکوک همچنان در صدر صف آرائی های سیاسی کردها قرار گرفته است و از تازگی خاصی برخوردار است.

جدال بزرگان سیاسی با قدرت های مالی و سوابق تاریخی با جوانان نسل جدید انتفاضه شعبانیه ۱۹۹۰ دیدنیست؛ در این بین نسل میانی و پیروان نوشیروان مصطفی تغییر طلب با جریان همپیمانی برهم صالح تکنوکرات با شعار تغییر به عنوان نسلی میانه کهنه و نوی در رقابت می باشند،هرچند رهبر تکنوکرات سلیمانیه هنوز ابهاماتی در پرونده مدیریت دو دوره نخست وزیری اش در سلیمانیه و اربیل همچنان مفتوح است.

سوگل این انتخابات نسلی هستند که عمدتا چهره خشن و دیکتاتوری صدام را درک نکرده اند و عمدتا مولود اقلیم بوده که در این فضا رشد و نمو نموده اند. این نسل که علاوه بر لیست واحدی خود را عرضه کرده اند بخشهایی از آنان در لابلای دیگر لیست های صاحب نام حضور دارند که می توانند منشا تغییرات تدریجی در بدنه احزاب و مدیریت کلان اقلیم کردستان باشند

میدانداران نسل جدید و مدعیان تغییر وضعیت و مقابله با فساد موجود و توسعه اقلیم کردستان بر اساس مدل های غربی و آسیای جنوب شرق بیانگر غروب عمر بزرگان و طلوع نسل جدید در عرصه سیاسی کردستان می باشد، اما آن چه که در ارض واقع کردستان وجود دارد وجود قدرت متکی به نیروی مسلح و سیستم امنیتی می باشد که همچنان حرف اول را در کرسی های پارلمان عراق می زند و با وجود حس تغییرات اساسی در سیستم مدیریت اقلیم کردستان بنظر میرسد وقت جابجایی قدرت دراین اقلیم ۲۷ساله هنوز فرا نرسیده است، مگر اینکه گروهی سرنوشت خود را یا به احزاب لژیونر گره بزنند و در سایه آن ها به رشد رسیده و در قالب ساختارسنتی به اصلاحات دست یابند و یا با قدرت بغداد متصل شوند که مجال رقابت با بزرگان کردستان را داشته باشند.