به گزارش کردپرس، قلیان سراها و یا به اصطلاح سنت سراها گوی سبقت را از کتابفروشی ها در دهگلان ربوده اند به طوری که در این شهر حدود 9 قلیان سرا و تنها یک کتابفروشی وجود دارد.

چربیدن زور قلیان به فرهنگ

قلیان یکی از عوامل سوق دادن جوانان و شاید بتوان گفت آسان ترین مسیر ارتباطی جوانان با مواد مخدر می باشد. صرف نظر از مضرات قلیان که بارها و بارها بطور مکرر در رسانه های دیداری و شنیداری و محافل مختلف گفته شده است و در روزهایی که دور نگه داشتن جوانان و نوجوانان از این خطر جزو دغدغه های اصلی جامعه، مسئولین و والدین محسوب می شود، اما دیدن یک مکان آموزشی در جوار یک قلیان سرا آن هم در یک مسیر اصلی و پر تردد از جمله شگفتی های شهر دهگلان به حساب می آید. قلیان سرایی که اینترنت رایگان از مزایای آن برای جذب جوانان به این مکان به حساب می آید و در بعضی اوقات بوی قلیان هایی که به اصطلاح "چاق" می شود کل پیاده رو را در برمی گیرد و عابرین را هم بی نصیب نمی گذارد.

مقصر کیست؟

سوالی که در اینجا مطرح می شود این است که آیا" اماکن "که مرجع صدور پروانه کسب برای این مکان است و مجوز کسب برای قلیان سرا آن هم در مسیر اصلی یک شهر را صادر کرده است مقصر است یا آموزش و پرورش که خود متولی فرهنگ سازی در آموزش و آگاه سازی جوانان در مقابله با آسیب هایی همچون اعتیاد است و با علم به وجود یک قلیان سرا به یک مکان آموزشی اجازه فعالیت در جوار آن را داده است؟

آموزش به چه قیمت؟

صرفنظر از جواب این سوال، موضوعی که ذهن را درگیر می کند این است که چرا والدین به همان اندازه که نسبت به یادگیری مهارتهای جدید فرزندانشان حساسیت دارند نباید نسبت به مکان هایی که فرزندانشان برای آموزش پای در آنجا می گذارند حساس باشند؟

چرا مسئولین دولتی با وجود صرف هزینه های گزاف جهت مبارزه و پیشگیری با مواد مخدر، برگزاری جلسات متعدد و بی نتیجه و صرف زمان زیاد، نباید به چنین موضوعی ظاهرا کوچک اما با تبعات زیاد و بلند مدت توجه کنند؟

افرادی که به این مکان های آموزشی مراجعه می کنند غالبا نوجوان و در سنین حساس قرار دارند، زمانی که نوجوان به صورت مداوم و روزانه با جوانانی برخورد می کند که جهت صرف قلیان به قلیان سراها مراجعه می کنند در طول زمان قبح این عمل در نزد وی از بین رفته و شاید هم نسبت به امتحان این آسیب به ظاهر سرگرم کننده کنجکاو شود.

کسب درآمد به هر قیمت

موضوعی که قابل توجه و تاسف بار است بی اعتنایی برخی مدیران این مکان های آموزشی نسبت به موضوعی این چنینی می باشد و آن را بدون خطر و بی اهمیت می دانند. اغلب اوقات افراد جامعه از انجام وظیفه ذاتی خود شانه خالی کرده و انجام برخی وظایف را تنها متوجه دستگاه های اجرایی و دولت می داند اما باید به این باور رسید که تمام اقشار جامعه از جمله رسانه به جهت آگاه کردن مسیولین و مردم نسبت به وقایع جامعه، والدین نسبت به خرج کردن حساسیت های ضروری در خصوص مکان های محل تردد فرزندان و داعیه داران آموزش نسبت به فراهم آوردن مکان آموزشی مناسب مسئول هستند اما متاسفانه آنچه که می بینیم حرکت انفعالی برخی از این گروههاست.

گزارش: ظریفه احمدی