به گزارش خبرگزاری کردپرس، در خیابانهای شلوغ و پر تردد ایلام هر روز عصر سه جوان یکی بر تنبک می کوبد، دیگری ساز می زند و یکی دیگر سبد در دست، شاید رهگذری دلش بسوزد و اسکناسی را در سبد در آمد آنها بیاندازد ، نظاره گر هستیم.

چهره ی پر از غم و اندوهشان حکایت از گرفتاری های مالی را دارد رهگذران به ساز و تنبکشان توجه نمی کنند آنچه بیشتر مورد توجه مردم قرار می گیرد چهره ی غمناک آنان است که برای تهیه لقمه نانی خود را به نواختن مشغول کرده اند.

اهل ایلام نیستند، از یکی از شهرستانهای تابع ایلام آمده اند، خود را به شلوغی خیابان می رسانند ومحکمتر بر تنبک می کوبند و دیگری نفس بیشتری برای سازش از گلو خارج می کنند و نفر سوم با سبدی که در دست دارد رهگذران را ملتمسانه نگاه می کند شاید کمکی بگیرد و شب دست خالی به خانه بر نگردند، این تنها نمونه ای کوچک از صدها جوان ایلامی با استعداد است، که به جای داشتن درآمد و کاری در شان خود، این گونه از سر ناچاری و تنگدستی، نوایی می نوازند، شاید که این گونه کسی صدای غم شان را بشنود، و دلی از این نی پر از غم به درد آید و چاره ای برای آن اندیشیده شود.

آیا حق این جوانان که باید آینده ساز کشور باشند این است؟! آیا آنان که از اشتغال جوانان دم می زنند و هر روز آمارهای خیره کننده از اشتغالزایی ارائه می دهند، اینان هم جزو آن آمار کذب هستند؟

آینده این جوانان چگونه رقم خواهد خورد و اصلا آینده ای در انتظارشان خواهد بود؟ کجایند آنان که با شعار ما آمده ایم تا مردم دیگر نیازمند گرفتن یارانه نباشند؟! نه تنها یارانه دادن دردی را دوا نکرد بلکه چند برابر آن هم در این اوضاع آشفته ی معیشتی، گره ای از مشکلات مردم باز نخواهد کرد

هرروز مشکلات مردم دو چندان می شود وبرای اینکه درکنار خیابان دست گدایی دراز نکنند سراغ شغل های می روند که شاید اندک درآمد ی داشته باشد، شغلهایی که در شأن مردم خوب و نجیب این دیار نیست.

آقای مسئول یک لحظه فرزند خود را جای آن تنبک زن، و نوازنده بگذار، اینها هم فرزندان همین دیار هستند که برای گذران این روزهای سخت از سر ناچاری دمی می نوازند، امیدواریم وجدانتان بیدار باشد و حداقل در آستانه ی سال نو قدمی برای این افراد بردارند.