خبرگزاری کردپرس _ در دوره حکومت پیشین،زمانی که تب تدوین برنامه توسعه کشور بالا گرفته بود،جمعی از کارشناسان داخلی و خارجی با بررسی همه جانبه امکانات و توانمندی های کشور،راهکارهای مکتوب خود در این راستا را روی میز مقامات وقت قرار دادند که محور آن دو پیشنهاد بود:1-کنترل نرخ افزایش جمعیت و مهار آن در سقف پنجاه میلیون نفر به خاطر محدودیت های سرزمینی،2-حفظ منابع آبی زیرزمینی و عدم استفاده از این آب در بخش کشاورزی.

طبق پیشنهاد اخیر،آب های زیرزمینی باید صرفا برای شرب استخراج می شد. کشاورزی فقط به برخی نقاط کشور محدود و از روان آب ها در بخش صنعت و توریسم بهره برداری می گردید. پشتوانه این راهکار هم،استقرار کشور در اقلیم خشک جغرافیایی و کاهش روز به روز بارندگی،بود. اما این پیشنهادات نه آن زمان و نه در این سال ها مورد توجه قرار نگرفت.جمعیت کشور از مرز هشتاد میلیون نفر گذشت و منابع آبی کشور هم تحت عنوان استقلال کشور و خودکفایی در تولید محصولات کشاورزی،نابود شد. راندمان پایین برداشت محصول،کشت غیراستراتژیک و غیربومی،عدم استفاده از شیوه های نوین آبیاری و...ایران را در بحران بی آبی قرار داد.
جدا از این فاجعه،جنگل های کشور تخریب،آب های کشور آلوده،به حریم رودها تجاوز،آلودگی هوا فراگیر و گونه های جانوری هم منقرض گردید.و در یک جمله:طومار محیط زیست با فرهنگ غلط شهروندان و بی توجهی حاکمیت در هم پیچیده شد.
اما اکنون فاجعه فرهنگی در حوزه زیست محیطی به حدی گسترش یافته که افرادی از این آب و خاک،محیط بانان کشور را که وظیفه سازمانی آنان،حفاظت از محیط زیست رو به نابودی کشور است با سبعیت تمام به گلوله می بندند. قتل ناجوانمردانه و دردناک دو محیط بان زنجانی ضعف و انحطاط فرهنگی و اخلاقی ما را در این عرصه به نمایش گذاشته است.
حفظ محیط زیست در حوزه آب،خاک،هوا،جنگل،گونه های جانوری و...رسالتی همگانی است و دولت هم باید در این راستا با تدوین برنامه های حراستی و فرهنگ سازی،برخوردی قاطع را با تخریب کنندگان محیط زیست در پیش گیرد.

*معلم نمونه کشوری