به گزارش خبرگزاری کردپرس، استاد حشمت‌الله منصوری جمشیدی از شاعران برجسته و توانمند کُردی‌سُرا در تاریخ ۱۰ دی ماه سال ۱۳۱۵ در ایلام به دنیا آمد. او فرزند رستم و از طایفهٔ بزرگ کورد و تیرهٔ تشمال دوستعلیوند بود. کامران و کیانوش دو پسر ایشان نیز از شعرای معاصر ایلام هستند.

تحصیلات خود را در مقاطع تحصیلی تا دیپلم در ایلام گذراند و در سال ۱۳۳۷ به دانشسرای تربیت‌ معلم رفت. پس از فارغ‌ التحصیلی به خدمت آموزش‌ و پرورش درآمد و از سال ۱۳۳۸ در دورترین نقاط استان ایلام به تعلیم و تربیت روستاییان مشغول شد تا اینکه در سال ۱۳۷۳ از خدمت آموزش‌ و پرورش بازنشسته شد.

او نامی آشنا در حوزه شعر کردی ایلامی است که دغدغه اصلی این شاعر انعکاس مسائل اجتماعی و محیط پیرامون در قالب مثنوی بوده است. ایشان در سرودن شعر به زبان‌های کوردی، لری و فارسی طبعی و زیبا و روان داشت و اشعار کردی او مورد توجه بسیاری از مردم ایلام واقع شده است.

از وی دو مجموعه اشعار، "به‌یان ده ئاسوو" به معنای طلوعی در افق و "ده‌لیل و دلبه‌ر" چاپ و منتشر شده است. همچنین در سال ۱۳۸۸ کتابی شامل دو مثنوی بلند بالای "دلبر" و مثنوی "والیه" از ایشان به سعی و اهتمام آقای محمد جلیل بهادری چاپ و منتشر شد. استاد علاوه بر ذوق بی‌نظیر شعری و ادبی در دیگر زمینه‌های هنری چون نقاشی رنگ روغن، سیاه قلم و مینیاتور و مجسمه‌سازی فعالیت داشته است.

مثنوی از او تحت عنوان "لفانگ" که داستانی در مورد دو دختر دو قلو به نام‌های "گلچهره و حیران" هست که یکی دارای سیمایی زیبا و دیگری فاقد زیبایی چهره است، از زیباترین و پر مخاطب‌ترین اشعار ایشان بود.

سرانجام استاد حشمت منصوری جمشیدی در شنبه دوم فروردین سال ۱۳۹۹ در سن ۸۴ سالگی درگذشت.

- برشی از منظومه­ٔ عاشقانه دلبر:

یه­‌ێ شه­‌و جا خسۊم ده‌وه­ر ئه‌یوانه

رشانۊم جرعه­‌ێ ده‌ته­‌ێ لیوانه

جه­‌م بۊمنه­‌و یه­‌ک سێ چوار دێوانه

مِ بۊم و خێاڵ و مانگ و په­‌ێمانه

وتم وه خیاڵ تون ئێ ئێمامه

ده­‌رکه­‌ره­‌م ده ده­‌س ئێ نه­‌و­نه­‌مامه

خیاڵ وت وڵ که ئێ فکرِ خامه

بنووڕ وه­‌ێ هووره ده­‌ێ حه­‌ڵقه­‌ێ جامه

تمه­‌ز مِ ده ده­‌ورِ خوه­‌م بێ خه­‌وه­‌رم

دڵبه­‌ر ها ده‌کوڵ، ده‌بانِ سه­‌رم

مانگه­‌شه­‌و ده‌ژێر تاقِ ئه­‌ێوانه

عه­‌کسێ خسگه ده رۊ لێوانه

لێوانه یه­‌واش هاوردم ئه­‌و بان

جوورێ نه خوه­‌رێ ده­‌سه­‌یلم ته­‌کان

شه­‌راوه نووشیم هه­‌وه یه­‌ێ هچان

ده­‌نگ دڵبه­‌ر هات، وته­‌م: نووشِ گیان

وتم: قوربانت، یه­‌کِ تر نووشیم

وه ده­‌س پاچه که­‌رواسه­‌م پووشیم

وه ئێحترامێ ده‌جا ئه­‌ڵپه­‌ڕیم

شه­‌راوه ده ‌رۊ ده­‌س و ده­‌م سڕیم

نه­‌سیم دچه­‌سپان خوه­‌ێ وه قامه­‌تێ

قامه­‌ت چِ قامه‌ت؟ چۊ قیامه­‌تێ

عه­‌ترێ دیاورد ده‌لار وله‌شێ

ئاێم حه­‌ز دکرد ده‌بوو خوه­‌شێ

مانگه لێزگرتۊ ده‌ژێرِ قاوێ

مانگِ ترخه‌فتۊگ ده‌پشتِ چاوێ

مه­ر مانی نه‌قاش راحه­‌ت بنیشێ

بتۊه­‌نێ ره­‌سم سیماێ بکیشێ

کی تۊه­‌نێ بکه­‌ێ نه­‌قڵ ئه­‌و شه­‌وه

وه­‌سف جه­‌ماڵ ئه­‌و خوداێ که­‌وه ...