به گزارش کرد پرس، دل ها در این مراسم از هر آنچه فکر کنید بیشتر به هم نزدیک بود. بچه های دارای سندرم داون از تهران و کردستان صحنه گردان این همدلی بودند. تئاترهایی که در این بعد ازظهر مهربانی روی صحنه رفت، خود زندگی بود. خود شوق، خود امید. در این روزگار دلگیر؛ صحنه گردانان این مراسم از مجری و مدعو همه با هم، امید را بار دیگر معنا کردند و «بارانی از چترهای سفید حمایت» رقم زدند که نشان می دهد جویبار زندگی همچنان می تواند درخت رنگ و رو رفته امید و همدلی و انسانیت را آبیاری کند، اگر ما بخواهیم.

پوران دخت بنیادی، مدیر عامل کانون خیریه سندرم داون ایران، که یکی از بنیانگذاران این خانه سبز و پر از امید است، در این مراسم از نیازهای این بچه های مهربان، به آموزش و توانبخشی و بیمه و اشتغالزایی و خلاصه شور و شوق سخن به میان آورد و یکی از اهداف این کانون خیریه را فراهم کردن این امکانات برای بچه های سندرم داون عنوان کرد.

او که خودش هم داری فرزندی با سندرم داون است، سال هاست در این حوزه دستی بر آتش دارد و یکی از بانیان اصلی جذب و ترویج حمایت از این کودکان است. در این مراسم گروه تئاتر بچه های سندرم داون از تهران هم برای همدلی با دوستان کردستانی شان به سنندج آمده بودند و با اجرای چند نمایش نشان دادند که همان یک کروموزم اضافه، کار خودش را کرده است و یک بار همدل شدن با آنها، عمری همه را پا گیر خواهد کرد. مهربانی و صمیمت این بچه ها روحی عجیب به مراسم داده بود.

بچه هایی که باید دیده شوند

خانم دکتر الهه قادر مرزی، مدیر عامل کانون خیریه سندرم داون که به گفته خودش به همراه مادران دیگر چهار سال دوندگی برای ثبت این کانون در کردستان داشته است، در این باره می گوید: این کانون در سال 97 موفق به دریافت محوز از استانداری شده و امروز مراسم افتتاح آن را جنش گرفته ایم.

خانم قادر مرزی، می گوید: این کانون در حوزه توان بخشی، کار درمانی، گفتار درمانی و مشاوره و ... فعالیت خواهد کرد. این بچه ها و همچنین خانواده های آنان نیاز به خدمات ویژه ای دارند و این کانون خیریه می تواند نقش مهمی در این مهم بازی کند.

او با بیان اینکه در حال ساختمان این مرکز از سوی انجمن خیریه دارالاحسان تامین شده است، می گوید: نیاز به یک زمین 3 هزار متری برای ساخت یک مرکز مناسب که دارای امکانات مناسب آموزشی و خدماتی باشد داریم و امیدواریم خیرین در این زمینه کمک کنند که بتوانیم این امکانات را فراهم کنیم.

خانم قادرمرزی در مورد حمایت مسئولین دولتی هم می گوید: این بچه ها و نیازهایشان هنوز از سوی مقامات دولتی دیده نشده اند و امیدواریم مسئولین دولتی در این استان آنها را ببینند.

خانم قادرمرزی با بیان اینکه این بچه ها دارای استعدادهایی هستند که باید شکوفا شود، می گوید: یکی از اهداف این کانون این است که آنها را از ماندن در کنج خانه ها نجات دهد. در حال حاضر تعدادی از آنها از مدارس مخصوص شان فارغ التحصیل شده اند، ولی شغلی ندارند و یکی از اهداف این کانون برنامه ریزی برای اشتغالزایی برای آنها است که احتمال دچار شدن آنها به افسردگی را هم به شدت کاهش می دهد.