فروریختن دیوار مدرسه بر سر او که دستان کوچک و چشمان پر از ذوقش نشان از آماده شدنش برای آموختن دارد، زود بود. زودتر از آن که بتواند این آوار تلخ را تحمل کند. او که احتمالا در فکر بستن «تابش» میان دو درخت در حوالی خانه شان بود تا در رفت و آمدهای تاب بازی آواز گنجشکک های خوش خوان را گوش دهد و دنیا را از منظر چشمان بی آلایش ببنید؛ مورد آزمونی سخت قرار گرفت. آزمون تاب آوری در برابر تلخی هایی که «کردستان» به آنها عادت کرده است. دنیا اما هنوز آنقدر آبدیده نشده بود که مانند پداران و برادران و هم استانی هایش از پیچ و خم محرومیت ها بگذرد و دل خوش دارد به فردایی که قرار است بیاید. او تاب بازی را دوست داشت. 16 آذر روز جهانی کودک بود؛ روزی که از این پس برای کودکان کردستان درس بزرگ شدن را هم با خود دارد. کودکان کردستانی حتی در محیط امن مدرسه هم باید یادشان باشد، دیوارهایی که به آن تکیه کرده اند، لزران است و سست.

مدیر کل آموزش و پرورش کردستان گفته است از هر سه مدرسه در استان یک مدرسه آن غیر استاندارد است و فرسوده، این هم حکایتی است برای دختران و پسران کردستان. آنها از همان آغاز آموختن راه و رسم زندگی باید خود را برای مقابله با دیوارهای لرزانی که به آنها تکیه کرده اند آماده کنند. دیوارهایی که گاهی دنیا را به این بزرگی برای دنیا کوچلوهای کردستان تنگ می کنند. تلخی انگار با کردستان عجین شده است و تاب همهه مان را بی تاب. امروز و فرداها باید به تاب های بی سرنشین آویزان بین دو درخت در سرزمین مان عادت کنیم. آنها هر کدام راکبان خوش نام و نشان شان را می خوانند و ما باید به آنها بگوییم دنیا تاب نیارود.