3 سال از انفجار بمب و کشته شدن 103 انسان بی گناه در میدان راه آهن آنکارا گذشت. 3 سال پیش درست در همین روز گردهمایی بزرگی از هوادران حزب دموکراتیک خلق ها و جریان های چپ در مقابل راه آهن آنکارا برگزار شده بود، گردهمایی که برای یک آینده بهتر و زندگی خوب در ترکیه دور هم جمع شده بودند. انسان هایی که به امید تغییر مثبت پا در میدان راه آهن آنکارا گذاشته بودند تنها امید دموکراسی، آزادی و رعایت حقوق بشر را در دل می پرورنداند. ساعت 5 دقیقه از 10 صبح به وقت محلی آنکارا گذشته بود که صدای مهیب و منزجر کننده انفجاری که سال هاست به روح و روان مردم این منطقه چنگ انداخته است از بسیاری مناطق اطراف راه آهن آنکارا به گوش رسید. ترس و وحشت جای خود را به شور و امید برای زندگی بهتر داده بود. چند دقیقه نگذشته بود که انفجاری دیگر در آن سوی میدان به گوش رسید. بعد از آن دیگر مرگ بود و خون بود و وحشت بود. میدان راه آهن آنکارا که چند دقیقه پیش از آن با شعارهای «مقاومت در برابر جنگ، صلح همین الان؛ اکنون»، «صلح فوری، دموکراسی فوری» و ... مزین شده بود جای خود را به بوی باروت و خون داده بود. شاهدان این قتل عام بی رحمانه می گویند در تمام اطراف میدان رود خون جاری بود. اعضای قطع شده از بدن انسان ها، بدن های مثله شده و خونی که تمام میدان راه آهن را گرفته بود. بمبی که با ساچمه ها و تکه های آهن تقویب شده بود تابلویی از جنایتی را ترتیب داده بود که پرده از وحشی گری هایی برمی داشت که دیگر به تقدیر شوم این منطقه تبدیل شده است.

در قتل عامی که گروه تروریستی داعش آن را برعهده گرفت 103 انسان بی گناه کشته شد. 580 تن زخمی شد. 30 انسان قطع عضو شد و هزاران انسان دیگر زخمی عمیق بر روح و روانشان وارد شد که تا آخر عمر آن را با خود یدک خواهند کشید.

قتل عام میدان راه آهن آنکارا قتل عامی بود که اگر تدابیر امنیتی و هوشیاری بیشتری از سوی نیروهای پلیس ترکیه صورت می گرفت شاید هیچ کدام از این اتفاقات رخ نداده بود. به گفته کارشناسان و وکلایی این پرونده قتل عام راه آهن آنکارا زنجیره ای از سهل انگاری ها و نادیده گرفتن ها بود. علی رغم این که از 10 روز پیش سرویس های اطلاعاتی ترکیه از احتمال یک حمله تروریستی بزرگ داعش در ترکیه خبر داده بودند تدابیر امنیتی در روز حادثه بسیار پایین بود. نیروهای پلیس ترکیه از یک هفته پیش در آنکارا هر روز ایست بازرسی های مختلفی گذاشته و تدابیر شدید امنیتی در داخل شهر اتخاذ کرده بودند ولی به شکل عجیبی از 9 اکتبر 2015 تا ساعت 10:00 روز فردا هیچ ایست بازرسی در سطح شهر آنکارا صورت نگرفت. عاملان انتخاری که از خانه سازمانی داعش در غازی عنتب به راه افتاده بودند بدون هیچ دردسری از راه زمینی خود را به آنکارا رسانده و یکی از بزرگترین تراژدی های خاورمیانه را رقم زدند. در ورودیه شهر آنکارا هیچ ایست بازرسی و کنترلی به دلیل برگزاری میتینگی به آن بزرگی برگزار نشده بود و تنها 75 نیروی پلیس ترکیه تامین امنیت میتینگ راه آهن آنکارا را بر عهده داشتند. تا روز حادثه از آغاز سال 2015 میلادی سازمان اطلاعات ملی ترکیه 62 بار گزارش حمله انتحاری در ترکیه منتشر کرده بود. 25 روز پیش از این قتل عام از اقدام انتحاری داعش در روزهای آینده در داخل ترکیه سخن به میان آمده بود. حتی در گزارشی که منتشر شده بود نام میتینگ و حتی نام یونس امره آلاگوز عامل انتحاری که دقیقا خود این شخص عامل این قتل عام بود نیز ذکر شده بود ولی این گزارش روز 10 اکتبر 2015 ساعت 13:48 به وقت محلی آنکارا یعنی نزدیک به 4 ساعت بعد از راه انداختن رود خون به واحدهای پلیس ترکیه در آنکارا رسید! 8 ساعت بعد نخست وزیر وقت ترکیه در تلویزیون حاضر شده و این حمله را یک حمله علیه دموکراسی نام گذاری کرد!!! و تمام....

پ.ن: تصاویر زیادی از این قتل عام در آن روزها از رسانه های مختلف داخلی و خارجی مخابره و منتشر شد. تصاویری از مرگ، خون، غم، اشک، غم و ناراحتی، اندوه و حسرت ولی عکسی از رسانه های ترکیه از یک پدر و مادری منتشر شد که دختر خود را در این بمبگذاری از دست داده بود تصویری فراتر از تمام احساساتی که می توان آن را در قالب کلمه بیان کرد. پدری که فرزند خود را به بدترین شکل ممکن در مقابل چشمانش از دست می دهد را نمی توان در قالب کلمه و جمله تعریف کرد. مادری که غرق در خون به دنبال تکه های بدن فرزندش می گردد تا برای آخرین بار بتواند او را در آغوش بکشد. اندوهی که از حد و مرز تمام کلمه ها عبور می کند و نوشتن از آن به قدری سخت می شود که برای توصیف آن واژه کم می آید.

خبرگزاری کردپرس/ سرویس ترکیه/محمد شریفی کرجان