کردپرس: " پارتیها" با حرکت کارناوالی به سوی پارلمان خواستند بی سابقه ترین پیروزیشان پس از اولین انتخابات پارلمانی کردستان در سال 1992 را به رخ رسانه ها و رقبا بکشند.

این پیروری خیره کننده البته قبل از هر چیز مدیون کاهش معنادار نرخ مشارکت مردم به نسبت ادوار قبل و نیز آشفتگی وضعیت سیاسی در استان سلیمانیه است.

از سویی امتناع حدود نیمی از واجدان رای دادن از مشارکت باعث محروم شدن اپوزیسیون از تحرک پایگاه اجتماعی خود شد و از سوی دیگر آشفتگی و پیچیدگی وضعیت در سلیمانیه با ظهور لیست ها و ائتلاف های نیرومند جدید، سبب پراکندگی آرا تمام جریانات صاحب رای در آن خطه و بالاخص اتحادیه میهنی گردید.

در این انتخابات از آرای تمام احزاب به نسبت دوره قبل به طرزی معنادار کاسته شد، اما این کاهش درباره احزاب اپوزیسیون که طرفداران مایوس و ناامیدشان گزینه تحریم را انتخاب کردند، بسیار بیشتر از دو حزب حاکم بود.

همچنین حزب دمکرات برخلاف اتحادیه میهنی که ناچار شده است در سلیمانیه به نوعی تعدد سیاسی تن دهد، در دو استان دهوک و اربیل ــ بویژه در اولی ـ به آسانی توانست هواداران خود را انسجام بخشیده و به پای صندوقهای رای بکشاند.

در مقام تمثیل شاید بتوان گفت " تعدد" موجود در صفوف اتحادیه میهنی و صورت بندیهای سیاسی استان سلیمانیه، گرچه فرصتی برای تنفس اپوزیسیون و جامعه مدنی و رسانه های آزاد فراهم کرده، اما بدلیل فراهم نبودن زیرساخت ها و غلبه هیمنه حزب و خانواده های حاکم بر آن بر شریانهای اقتصادی و نیروهای امنیتی و نظامی، بخت چندانی برای حرکت به سوی یک کثرت گرایی راستین ندارد.

در واقع این تعدد در صفوف حزب مشخصا به هرج و مرج سیاسی و تشکیلاتی منجر شده و در استان هم نوعی چنددستگی و تفرقه از آن منتج شده که لزوما بوی پلورالیسم نمی دهد.

در مقابل "تعبد" موجود در پارتی، آن را از گزند رقابت های داخلی ویرانگر و جناح بندیهای فکری و سیاسی حفظ کرده و دستکم در کوتاه مدت تعین بخش انسجام سازمانی و تشکیلاتی آن بوده است.

از این رو پیروزی پارتی بر اتحادیه میهنی در این انتخابات را قبل از هر چیز باید پیروزی تعبد حزبی و سیاسی بر تعدد و سکتاریسم سیاسی و تشکیلاتی دانست.

سایر عوامل که البته وجود دارند، به لحاظ اهمیت در رده های بعد قرار می گیرند.

البته همانگونه که اشاره شد، پیروزی در این انتخابات دو معنای جداگانه و چه بسا متناقض نما داشت:

پیروزی پارتی بر اتحادیه میهنی و پیروزی پارتی و اتحادیه میهنی بر گروه های اپوزیسیون.

هر یک از این غلبه ها البته دلالت های خاص خود را دارند و ترکیب آنها و علل موجده شان، نمایانگر وضعیت سیاسی خاص اقلیم کردستان است.