نمایشگاه پیشین وی در سال 94 «سەروێن» نام داشت که شامل 11 اثر بود، این آثار که همه با تکنیک آکریلیک و رنگ روغن در ترکیب با میکس‌مدیا روی بوم در ابعاد مختلف خلق شده، روایتی بود از زنان کُرد کلهر که در غرب کشور زندگی می‌کنند.

مجموعه سەروێن حاصل عکاسی، دیتیل‌گیری و فریم‌بندی از پرتره یا فیگورهای واقعی بود که با هدف نمایش زنان کُردِ ایل کلهر و زیبایی‌هایی ذاتی آن‌ها به‌نمایش درآمد.

فیگورها و پرتره‌های این زنان در سفیدی مطلق زمینه به تصویر درآمده است، چون قادرند به‌تنهایی آنچه را که باید، از خود به بیننده انتقال دهند.

در نمایشگاه «حقیت ذهنی/تصویر عینی» جانجانی اما به سراغ سبکی جدید و سوژه‌های تازه رفته است. سوژه‌هایی که به نظر می‌رسد از دل روزمرەگی‌های انسان شهرنشین معاصر به وجود آمده است. چشمانی مضطرب و بلاتکلیف که گریه و شادی را همزمان در خود دارد؛ گره انگشتانی که معلق است، شاید به سستی پیوندهای انسانی امروز؛ پسری که لبخند می زند و به دختری گیسو افشان در تابلوی دیگر نگاە می کند؛ ادکلن های تنهای شاید اتاقی متروک و... همه ی اینها تصاویری آشنا اما غریب هستند که در این آثار با آن مواجه می شویم.

تعلیق و سردی و بلاتکلیفی همزمانی در این آثار هویدا شده که گرمایشان را از رنگ‌هایی گرمی می‌گیرند که به‌آرامی و نه پیوسته به آنها تزریق شده است. انسان معاصر زاده تضاد و تناقض‌های زندگی مدرن است و در یک جستجوی بی پایان به دنبال معنا، پریشان.

پریا جانجانی که دانش آموخته نقاشی دانشکده هنر و معماری دانشگاه تهران است و دستی هم بر موسیقی دارد، تلاش کرده از این دیالکتیک بردوام ذهنیت-عینیت حرف بزند. دختر کلهر بی چهرهٔ «سەروێن» اما این بار بە سوی دنیای امروز روی برگرداندە است. در این سال‌ها در افکار ایران و جهان چهره‌های متفاوتی از زن کُرد شکل گرفته است. از مدافعان کوبانی تا قربانیان ایزدی چون نادیا مراد، از فریادهای جانسوز زنان زلزله زده کرمانشاهی تا دختران سوختهٔ پیرانشهری. باید دید مخاطب، پریا جانجانی را روای و تصویرگر کدام گروه از دختران سرزمین آفتاب در تاریخ ثبت می‌کند.

گالری ایده در تهران، خیابان کریم‌خان زند، خیابان خردمند شمالی، خیابان هجدهم پلاک 26 قرار دارد.