ابرهایی که نمی بارد و فریادهای که نمی شنوند/ *منصور اولی

چشم همه به آسمان است، ابر می آید، پوستینش هم نمناک اما دریغ از باران. کوه ها در انتظارِ کمی جامه پشمینِ سفید و دشت های یخ زده، تشنه و خشک. شاعری را شاید باید که این تصویر غمناک را شعری کند برای دلتنگی هایی به وقت باران اما چه سود.