به گزارش خبرگزاری کردپرس، ذبیح اله پورشیب در این یادداشت نوشته است:

وقتی نفر دوم رنکینگ المپیک باشی و نفر یک رنکینگ جهانی باشی اما اسمت تو المپیک نباشه و نتونی بری المپیک این سخته، دردناکه، تحملش و باورش برام سخته، نمی تونید درک کنید این حس منو و جای من نیستین، حتی یک لحظه تصورش هم درد آور و سخته ... چون این تنها و آخرین المپیک بود برای من که میتونستم باشم و مبارزه کنم چون هیچوقت برای من دیگه تکرار نمیشه.

بعضی حس ها و اتفاق ها تو زندگی آدم ها فقط میتونه یک بار باشه... اما این سرنوشت منه و نمیدونم چه حکمتی داره اما همیشه شکر گزار خدا بودم ‌و هستم ،من کارم رو تو تاتامی انجام دادم و نتیجه مشخصه ... اسیر تاتامی و حریف نشدم اما اسیر بی عدالتی و قوانین بیخود، مزخرف و تصمیمات فدراسیون جهانی شدم و منشور المپیک رو زیر سوال بردن.

من آدم سر سختی هستم و زندگیم رو خودم ساختم با لطف خدا، همیشه به زندگیم با امید ادامه دادم، با امید و آرزو ادامه میدم و سخت تر از همیشه هستم و تلاشم رو بیشتر میکنم برای هر چیزی، چون زندگی در جریانه، دوست ندارم کسی دلش به حال من بسوزه چون فراموش میشه این موضوع به راحتی، چون ما آدم ها آدم های فراموش کاری هستیم و خصوصا تو کشور ما این فراموشی همه جا بیداد میکنه، تنها چیزی که میمونه انسانیته ...

اما قطعا جای من نیستین که درک کنید چه حسی بدی دارم چه حال هوایی دارم ولی فقط لطفا منو قضاوت نکنید به خاطر حرفام که از چیزی خبر ندارید ،اما خدارو شکر که خیلی ها رو شناختم تو این شرایط ... از آدم های اطراف پر ادعا گرفته که هر چند توقعی هیچوقت نداشتم و تاسف خوردم از مسئولینی که همیشه حرف های قشنگ میزنن اما در عمل همیشه ناتوان و ضعیف... آرزوی موفقیت و بهترین مدال رو دارم برای هم تیمی خوبم آقا سجاد عزیز و توانمند و سایر نفرات تیم ملی که به تک تکشون ایمان دارم که میتونن بهترین مدال رو به دست بیارن و همچنین موفقیت کاروان ورزشی کشورم تو المپیک.